Για ένα πιάτο Ελπίδα.

Εδώ και δυό ώρες ταλαντεύομαι.

Παραμονή κρίσιμων εκλογών κι εγώ αδυνατώ 

να επιλέξω "θέμα".

Σκέφτηκα να "μιλήσω" για την πασοκονεοδημοκρατία.

Για τα 38 χρόνια που μας κυβερνά.

Τις Πωλητικές της. Τις μονόπλευρες Λιτότητες.

Τον Πλούτο που μοίρασε στην Ολιγαρχία.

Τα όνειρα και τις προσδοκίες που μας τάϊσε.

Τα κουλούρια και τα γιαούρτια.

Σκέφτηκα να "καταγγείλω" τη Διαπλοκή.

Τη Διαφθορά και γραφειοκρατία που ευνόησε.

Τις μίζες που καρπώθηκε. Τα λαμόγια που συνεταιρίστηκε.

Τα τζάκια που έχτισε.

Μήπως πρέπει να μιλήσω, αναρωτήθηκα, για τα Σκάνδαλα.

Τη Ζήμενς και το Βατοπέδι. Τα δομημένα. 

Το Χρηματιστήριο και τα ασφαλιστικά Ταμεία.

Τις κρατικές προμήθειες και τις εργολαβίες.

Και τη Δημοκρατία; Τους Θεσμούς;

Που άπλωνε και μάζευε σαν γιο-γιο, κατά πως συνέφερε

σε κυβερνώντες, Συμφέροντα και "εταίρους".

Μετά σκέφτηκα να ασχοληθώ με τα Πρόσωπα.

ΟΛΟ εκείνο το στρατό Σωτηρίας που μας σβερκώθηκε.

Τον κινεζοΣημίτη και τον εκσυγχρονισμό του.

Τους λοχαγούς του και τα ΜΜΕ του.

Τον Μαλέσιο, τον Νεονάκη, τον Βενιζέλο.

Τον Λοβέρδο και την Αννούλα. Τον Χρυσοχοίδη.

Το Μπόμπολα και τους Βαρδινογιάννηδες.

Τα "Θαύματα" που από τότε έκαναν.

Τον Φυγά Καραμανλάκο και την επανίδρυσή του.

Την Ελλάδα που κάηκε (καλή ώρα,όπως και σήμερα).

Για τον Ρουσσόπουλο και τον Βουλγαράκη. 

Τη Ντόρα και τον Σαμαρά. Τον Ψωμιάδη.

Το Μπόμπολα και τους Βαρδινογιάννηδες.

Τα "Θαύματα" που από τότε έκαναν.

Για τον αντιεξουσιαστή Παπανδρέου ας μιλήσω, σκέφτηκα.

Το πάθος του και την "εντιμότητα". Το ΔΝΤ.

Τον Μονόδρομο. Τους δικούς του εκβιασμούς.

Τον δικό του Στρατό. Τους δικούς του κηπουρούς.

Τη δική του Οικογένεια.

΄Οχι...άρχισα να καταλήγω.

Πρέπει να μιλήσω για τις Ταξικές Επιλογές τους.

Το χρέος και το έλλειμμα που ΟΛΟΙ γνώριζαν πως διογκώνονται.

Τις συνειδητές επιλογές Καταστροφής που υιοθέτησαν.

Και τον Αρκουδέα τον ξέχασες, αναρωτήθηκα.

Τα ΜΑΤ. Τους παρακρατικούς. Την Κρατική Βία.

Τα ΤΕΑ που σκέφτεται ο Σαμαράς να ζωντανέψει.

.......................................................................................

Πέρασε ακόμα μιά ώρα.

Δεν προλαβαίνω πια...

.......................................................................................

Τελικά κατέληξα.

Ηθελα να μιλήσω για ένα πιάτο...Ελπίδας.

Γι΄αυτήν που βρίσκεται μπροστά μας.

Που ΘΕΛΟΥΜΕ αλλά ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ να γευτούμε.

Που...ολάκερος Πλανήτης έπεσε απάνω μας...

...να μας την Στερήσει.  

Ας είναι.

Αύριο τέτοια ώρα θα είναι Αργά για Μετανοημένους.

Ισως όμως -αλλοίμονο- θάναι νέα αρχή για Πουλημένους.

politikokoraki