Η Ελλάδα θα σώσει τη Μέση Γη;

«Το μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο φόβος»
Ρούζβελτ, 1933
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

«Κοίτα τι γίνεται», μου λέει ο Κώστας. «Όλος ο κόσμος ασχολείται πάλι με την Ελλάδα. Στη Ρωσία συμβαίνουν κοσμογονικές αλλαγές, στη Μέση Ανατολή οι τζιχαντιστές αλωνίζουν κι όλοι ασχολούνται με μια κουτσουλιά χώρα.»

«Η Ελλάδα είναι σαν τον Φρόντο», του λέω και γελάμε.

~

Πράγματι. Η Ελλάδα είναι ένα μικρό χόμπιτ. Τριγύρω της πολεμιστές και βασιλιάδες, τέρατα και ξωτικά και μάγοι.

Κι όμως. Αυτό το μικρό πλάσμα, φαινομενικά αδύναμο, ανέλαβε να καταστρέψει το δαχτυλίδι και να σώσει τη Μέση Γη, ίσως και τη Μεσαία Τάξη.

Το τέλος του συνδρόμου της κατσαρίδας

Του Κώστα Βαξεβάνη

Γεμίζουν σιγά σιγά τα ΜΜΕ με “πολιτικές αναλύσεις”. Στα τηλεοπτικά στούντιο, οι παπαγάλοι ετοιμάζονται να αλλάξουν φτέρωμα και να επιδείξουν πιο κόκκινες αποχρώσεις. Οι τηλεοπτικοί εραστές της μοιρολατρίας και της καταστροφολογίας κάνουν κοπλιμέντα στο Στρατούλη και αγαπούν ξαφνικά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όλοι όσοι υποστήριζαν πως δεν γίνεται αλλιώς, τρέχουν να επιδείξουν πως οι ίδιοι άλλαξαν. Η αβεβαιότητα που συστηματικά ακολουθούσαν γίνεται ξαφνικά βεβαιότητα και πίστη για τη νέα πραγματικότητα. Και να πετάει ο γάιδαρος πόσο θα πετάει που λέει και το γνωστό ανέκδοτο.

Θα αφήσω λοιπόν την “πολιτική ανάλυση” να κάνει όλη τη διαδρομή από την απόγνωση έως τη γελοιότητα καταγράφοντας πλήρως το γνήσιο άγχος της διαπλοκής. Είναι άλλωστε και αυτό ένα πολιτικό δεδομένο που έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε live. Δεν θα με παραξενέψει καθόλου αν ο Πρετεντέρης αρχίσει να τραγουδάει αντάρτικα και η Χούκλη το Avanti popolo. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως τα πρώτα συγχαρητήρια μηνύματα που θα πάρουν οι υπουργοί της νέας κυβέρνησης στο κινητό τους,θα είναι από δημοσιογράφους που τους λοιδορούσαν. Από αυτούς που βάφτιζαν την ανθρωπιστική καταστροφή στη χώρα, αναγκαία θυσία και σώσιμο.

Κάτι άστραψε..

      ''..κάτι σα φλασάκι,
     σα πικ νικ μες στο δασάκι, μια γλυκιά φωτιά
      Λάβε θέση για να πάρεις πάλι την πρωτιά 
      Σα να δρόσισε, έρχεται βροχούλα
      και μια άνοιξη νυφούλα, βρε παιδί μου αμάν
      Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν..''

     Αν αυτό που λέγαμε μεταξύ μας τόσο καιρό ισχύει, δηλαδή ότι η κρίση δεν είναι μόνον οικονομική, αλλά κυρίως πολιτική,
     ..και στην καθημερινότητα, θέμα ψυχολογίας,
     ..τότε χθες με ένα μόνο βήμα, με μία μόνο νίκη,
     ..διανύσαμε την μισή απόσταση.

Οι γελοιογραφίες του Σαββατοκύριακου!

 

Το τέλος της βίας

Η γυναίκα της φωτογραφία είναι η Ε.

Ο σύζυγος της είναι μάγκας, μεσήλικας και βίαιος.

«Εσύ φταις που σε χτυπάω», της λέει. «Αν δεν είχες μπλέξει μ” εκείνον τον αλήτη, τον Γιωργάκη, θα “μασταν μια χαρά.»

Τη χτυπάει για το καλό της, για να συμμορφωθεί. Κι επειδή φταίει.

«Τελευταία φορά που τις τρως. Από “δω και πέρα θα “μαστε καλά. Αρκεί να φέρεσαι κι εσύ εντάξει.»

Αναγκάζει την Ε να δίνεται σε ξένους.

«Τους χρωστάμε λεφτά», λέει. «Τι τα “θελες τα λούσα και τις διακοπές; Είσαι σπάταλη κι άχρηστη, τίποτα δεν μπορείς να καταφέρεις, είσαι χαζή, είσαι ένα μηδενικό. Τώρα άνοιξε τα πόδια σου να ξεπληρώσεις.»

Η Ε υποτάσσεται. Όχι μόνο επειδή φοβάται, αλλά και γιατί συνεχίζει να πιστεύει ότι ο άντρας της την αγαπάει. Κι ότι έχει δίκιο. Χωρίς εκείνον τι θ” απογίνει;

«Ένα χρόνο ακόμα», της λέει.

Αλλά τα χρόνια περνάνε κι όλο περισσότερα χάνει η Ε. Γιατί χρωστάνε. Ποιος χρωστάει;

Λίγο ακόμα

Θυμάσαι; Πως άραγε θα ήταν ποτέ δυνατόν να ξεχάσεις, θα μου πεις...

Τότε, στο Δημοτικό, που έτρεμαν οι γονείς σου μην τυχόν και σου ξεφύγει καμιά κουβέντα από εκείνες που άκουγες στο σπίτι. Ήταν τόσο δύσκολα όλα αυτά τα χρόνια... Ένιωθες να πνίγεσαι από τη σκουριά και το σκοτάδι που κάλυπταν τα πάντα γύρω σου. Κι έτρεμες να μην καταφέρουν να σε σκεπάσουν και σένα.
Τότε ήταν που γνώρισες τον φόβο για πρώτη φορά. Κι αντίκρισες το πρόσωπο του μίσους.
Μικρό παιδάκι ήσουν, με μια μπλε ποδιά με άσπρο γιακά, κι απέναντι σου έμοιαζαν θεόρατοι ο δάσκαλος, ο παπάς κι ο χωροφύλακας. Πελώριοι γίγαντες που λες και είχαν ξεπηδήσει μέσα απ΄ τις σελίδες του χειρότερου εφιάλτη που είδε ποτέ άνθρωπος, έτοιμοι να σε λιώσουν κάτω από τη μπότα τους.
Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια.
Πόσα χρόνια αλήθεια είχες ν’ ακούσεις αυτές τις τρεις λέξεις που έβγαιναν σαν σφαίρες από το στόμα του δικτάτορα και των συνεργών του, αυτών των απίθανων καρικατούρων της ανθρώπινης υπόστασης με τις τσιριχτές φωνές. Αλήθεια, παρατήρησες ποτέ πως όλοι οι φασίστες έχουν τσιριχτές φωνές με μια χροιά που σου τρυπάει τα τύμπανα;

Θυμάσαι; Πως άραγε θα ήταν ποτέ δυνατόν να ξεχάσεις, θα μου πεις...

Υλικά σε τιμή ευκαιρίας

… όσοι μείνανε μαζί μου, για μια μέρα, μια ώρα, ένα όνειρο.
Φεύγοντας νιώσανε θύματα, χτυπημένα από τις σκληρές και άπονες πλευρές μου.

Θύματα που ακόμα κείτονται περιμένοντας άλλοι τα κοράκια και άλλοι τους από μηχανής θεούς.

Ο χρόνος κάνει τον μύθο παραμύθι, ψέμα, λόγια. Λόγια εύκολα ειπωμένα, με την γλύκα της πρώτης φοράς, κάθε φορά.

Και ελπίδα..

     Λιγότερο από εικοσιτέσσερεις ώρες για να ανοίξουν οι κάλπες της πιό κρίσιμης για την χώρα και τον λαό εκλογής.

     Ήρθε η ώρα για να αποδείξουμε ότι τα ''Κύθηρα'' υπάρχουν. Είναι εφικτά.
     Να δείξουμε στην Ευρώπη πως δεν είναι μόνον ονειροφαντασία όπως αποτυπώθηκε στους πίνακες των Αρκαδιστών του μπαρόκ.
     Είναι τόπος υπαρκτός και προορισμός προσβάσιμος σε όσους διαθέτουν ελπίδα, καθαρό νου και καρδιά, όρεξη για δουλειά, υπομονή και ανθρωπιά.

Άκου λοιπόν τι θέλω

Θέλω να είσαι άνοιξη. Να μην κρυώνω, ούτε να ζεσταίνομαι.

Θέλω να είσαι βροχή. Να σε μυρίζω και να σε νιώθω πάνω μου, σταγόνα – σταγόνα.

Θέλω να είσαι θάλασσα. Να κατοικώ στο απέραντο γαλάζιο σου.

Θέλω να είσαι σοκάκι, από κείνα τα δύσβατα. Να σε περπατάω και να σε ανακαλύπτω βήμα – βήμα.

Θέλω να είσαι παιδί. Να μην βαριέμαι, να απαντώ στο κάθε σου γιατί.

Θέλω να είσαι τραγούδι. Να σε ψιθυρίζω το βράδυ πριν να κοιμηθώ.

Θέλω να είσαι λύπη. Να σε κοιτώ και να μαθαίνω.

Οι γελοιογραφίες της ημέρας!

What's the economy, stupid?

Yπάρχουν δυο ειδών οικονομίες. Η μία, η δική σου, αυτή βάσει της οποίας μετράς πόσα έχεις, πόσα ξοδεύεις, πότε σου τελειώνουν, τί θα κάνεις μετά, είναι απολύτως αληθινή και τα λεφτά της απολύτως αληθινά. Διόλου άσχετο δεν είναι πως κατά κανόνα αφορά λεφτά δουλεμένα. Η άλλη, η μεγάλη, η των μεγάλων παικτών, η δημόσια, η των αγορών, είναι σε ένα βαθμό αληθινή και σε ένα άλλο τελείως φιξιόν, τελείως να 'χαμε να λέγαμε, τελείως σήμερα κέρδισα κάποια εκατομμύρια ευρώ κι αύριο τα έχασα και τελικά τίποτα από τα δύο δεν είναι ακριβώς έτσι, λογιστικά νούμερα και ψηφία σε υπολογιστή είναι όλα αυτά. Το πώς αναδιατάσσει το κεφάλαιο τα του οίκου του, το πώς προσπαθεί να σκάει λίγο τη φούσκα που το ίδιο δημιουργεί έχει προφανώς ενδιαφέρον, αλλά το ενδιαφέρον του αφορά κυρίως οικονομολόγους, μελετητές αυτών των πραγμάτων, τεχνοκράτες.

Κρίμα! Και σε μιά βδομάδα ανοίγει το τριώδιο!..

     Χάνουμε τους καλύτερους καρνάβαλους!
     Τους πιό γνήσιους κλόουν!
     Τους αυθεντικούς καραγκιόζηδες!

     Οι απόκριες δεν θάναι ποτέ πιά ίδιες χωρίς αυτούς.
     Τί θ' απογίνουμε χωρίς γελοία υποκείμενα του μεγέθους ενός Μπουμπούκου, της βαρύτητας ενός Γεράσιμου, της γνήσιας τραγίλας ενός Βρωμήλου;

Ποιος είναι ο Μάριο Ντράγκι;

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, ανακοίνωσε χτες πως η ΕΚΤ θέτει όρια πρόσβασης στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων -το οποίο θα αρχίσει να εφαρμόζεται τον Μάρτιο- που αποκλείουν την Ελλάδα για έξι μήνες.

Μετά την ανακοίνωση Ντράγκι, η Νέα Δημοκρατία το έριξε στα πανηγύρια -είναι γνωστό πόσο δουλοπρεπείς είναι-, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ χαιρέτισε την απόφαση Ντράγκι και την θεώρησε θετική.

Εγώ δεν αναγνωρίζω τον Μάριο Ντράγκι.

Λογαριασμοί κι αθλητικά παπούτσια

Είχε το χαρτί μπροστά της, τους λογαριασμούς στο πλάι. Έγραφε κι έσβηνε. Έσβηνε κι έγραφε. Οι πράξεις δεν έβγαιναν. Έβαζε τα γυαλάκια της και πάλι από την αρχή. Δεν την καλοήξερε κιόλας αυτή τη δουλειά. Άλλος την έκανε τόσα χρόνια. Αλλά τώρα που είχε μείνει μόνη της έπρεπε κι αυτή να την επωμιστεί. Πάμε ξανά. Τόσο η δόση για τη ΔΕΗ, τόσο η ύδρευση, τόσο ο μπακάλης, τόσα χρώσταγε στο φαρμακείο. Πετρέλαιο δεν είχε βάλει, το πάλευε όπως όπως με μια ηλεκτρική κουκουνάρα και «δόξα σοι ο Θεός, αληθινά κρύα ακόμα δεν είχε κάνει». Πάμε ξανά.

Ευγένεια, έννοια άγνωστη

Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό της επαρχίας και από τις πρώτες συμβουλές που θυμάμαι από τους γονείς μου είναι "να είσαι ευγενικός", "να λες ένα γεια, μια καλημέρα".

Περνούσαν τα χρόνια και αυτή η συμβουλή μου έγινε συνήθεια. Μια συνήθεια που ασφαλώς υποβοηθήθηκε από το ότι ζούσα σε μικρή κοινωνία αλλά κυρίως από εκείνο το χαμόγελο ή την ευγένεια της απάντησης ιδίως των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων.

Πέρασαν τα χρόνια έφυγα από την μικρή κοινωνία, έλειψα και από τη χώρα για ένα διάστημα και αν και περιόρισα λίγο αυτή την συνήθεια η προσπάθεια να είμαι -όσο το δυνατόν- ευγενικός παρέμεινε.

Οι γελοιογραφίες της ημέρας!

Ανάποδη ψήφος

Να εκτεθώ λίγο για τις εκλογές;

Να πω τι θέλω ως πολίτης;

Τα τελευταία χρόνια το διακύβευμα γίνεται όλο και πιο οικονομικό, ένα πεδίο για το οποίο, πραγματικά, έχω μαύρα μεσάνυχτα.

Δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερα με ευρώ, ή με δραχμή. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να χρωστάμε πολλά για λίγο, ή λίγα για πολύ. Δεν ξέρω πως δημιουργείται ένα χρέος (πλην των προφανών τρόπων) και, κυρίως, πως ξεπληρώνεται καλύτερα αυτό. Δεν ξέρω σε ποιον χρωστάμε, πόσα χρωστάμε αληθινά, πόσα σβήνονται, διαγράφονται, αν σβήνονται, αν είναι οικονομικά ηθικό καν να σβήνονται.

Υπάρχει ένας καλός λόγος γι’ αυτό, πάντως.

Μαρία Αντουανέτα Θεοδωράκη

γράφει ο Φέλιξ

Ο Σταύρος ένωσε τις παλάμες του μπροστά στο πρόσωπό του σα να ετοιμαζόταν για προσευχή και εξακόντισε το τρομερό επιχείρημα στο άναυδο κοινό του Νίκου Χατζηνικολάου. Ο μοναδικός άνθρωπος μετά τον Ευάγγελο Βενιζέλο που όταν μιλάει μόνος του μοιάζει Θεός και ταυτόχρονα προσκυνητής του εαυτού του, είχε μόλις εκστομίσει τη λύση για την ελληνική κρίση. Ποιός νεοφιλελευθερισμός,ποιά σχολή του Σικάγου, ποιές μεταρυθμίσεις,ποιός ριζοσπαστισμός; Όλα μπούρδες. Ο Σταύρος Θεοδωράκης με έναν Αντουανετισμό γειτονιάς και τηλεόρασης ταυτόχρονα, έχει τη λύση. Σταματήστε να τρώτε.

Περιμένοντας την πτώση ΚΑΙ του Σύριζα

Μια περσινή ανάρτηση-προσέγγιση αισιοδοξίας που ως ψηφοφόρος χρειάζομαι:
"Οι μέρες θυμίζουν τις τελευταίες μέρες του ΠΑΣΟΚ λίγο πριν την κυβέρνηση Παπαδήμου. Ακινησία, μικροπολιτικές εξαγγελίες και διατάξεις που πάνε και έρχονται μέσω twitter ή τηλε-παραθύρων, σε συνδυασμό με μία πλήρη απουσία πολιτικού σχεδιασμού. Τα πάντα κινούνται με κεκτημένη ταχύτητα προς μια ακόμα εκλογική «μάχη» όταν γίνει –δεν έχει σημασία αν θα γίνουν διπλές ή τριπλές εκλογές- που το αποτέλεσμα θα αποδομήσει για άλλη μια φορά την τηλεοπτική πραγματικότητα των καταλληλότερων και ικανών.

Η ΝΔ θα ακολουθήσει νομοτελειακά τον ίδιο δρόμο προς την απαξίωση όπως το ΠΑΣΟΚ μιας και ήταν αδύνατο να προβεί σε μια πολιτική που θα ήταν απέναντι στην πελατειακή βάση των κομμάτων εξουσίας όπως αυτά δημιουργήθηκαν και εξελίχτηκαν από το 1974 και μετά. Δεν είναι χαμένη ευκαιρία ή στοίχημα. Είναι αδυναμία λόγω «συστατικών».

Προεκλογικά σχόλια

Η Κυριακή που μας έρχεται, αυτή που το ημερολόγιο γράφει 25 Ιανουαρίου 2015, είναι η κρισιμότερη Κυριακή για το μέλλον μας, πρώτα ως άνθρωποι και μετά ως χώρα, επειδή οι άνθρωποι προσδιορίζουν τα χαρακτηριστικά μίας χώρας και όχι οι αριθμοί, τα χρηματοπιστωτικά συστήματα, οι δείκτες ανάπτυξης και οι στατιστικοί πίνακες.

Εφόσον το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι ισχύει ακόμα, τότε, λοιπόν, έρχεται η ιερή ώρα της εκλογής αντιπροσώπων και η εκλογή αυτή οφείλει να προσβλέπει στα ανθρώπινα, τα φυσικά ανθρώπινα συμφέροντα, στις αληθινές ανάγκες, στην κοινωνική ευημερία μέσα από τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, τη δράση, τη φαντασία. Αυτά όλα είναι το καλό των πολλών.