Γράφει ο SakTsak
Από
τη θεωρία στην πράξη πολλά, μα πάρα πολλά
τσιγάρα δρόμος.
Τα
τελευταία χρόνια έχουν γραφτεί πάμπολλα
κείμενα για τους πληγέντες από την
κρίση, τους άστεγους, τους άνεργους,
τους πεινασμένους, τους φτωχούς, τους
νεοκαταθλιπτικούς, τους αυτοκτονικούς
κοκ… Όλοι μας έχουμε διαβάσει – κάποιοι
από εμάς έχουμε ίσως γράψει – άρθρα που
εκθέτουν την συνεχώς επιδεινούμενη
κατάσταση γύρω μας. Έχουμε κατά καιρούς
υπογράψει διάφορα petitions,
έχουμε βάλει ως status στο
facebook ότι σήμερα είναι η
τάδε παγκόσμια μέρα, έχουμε twitάρει
πως δεν πρέπει να ξεχνάμε την τάδε
κατηγορία ανθρώπων που δεινοπαθούν,
έχουμε συζητήσει σε μια παρέα για τον
άστεγο που είδαμε το πρωί πηγαίνοντας
στη δουλειά, για τη νέα αύξηση της
ανεργίας, για τις στατιστικές που
δείχνουν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα
που συνεχώς βουλιάζει…
Και
έχοντας κάνει όλα αυτά, νοιώθουμε καλά.
Γιατί αναγνωρίσαμε το πρόβλημα, γιατί
γράψαμε γι’ αυτό, γιατί ενημερώσαμε
κάποιους για αυτό, γιατί το συζητήσαμε,
οπότε κάναμε το χρέος μας. Μεταθέσαμε
την ευθύνη στους άλλους για να κάνουν
κάτι γι’ αυτό.
Γιατί
όμως τα νούμερα συνεχίζουν να ανεβαίνουν
αμείλικτα; Γιατί εξακολουθούν πολλοί
συνάνθρωποί μας να πεινάνε; Να μην έχουν
κάπου να μείνουν; Να είναι βυθισμένοι
στη κατάθλιψη; Να θέλουν να αυτοκτονήσουν;
Φυσικά
και είναι ρητορικά τα παραπάνω ερωτήματα.
Γιατί η θεωρία απέχει παρασάγγας από
την πράξη. Γιατί οι περισσότεροι από
εμάς μένουμε στα λόγια. Γιατί η αλληλεγγύη
είναι μια έννοια ενεργητική και όχι μία
ακόμη λέξη. Είναι κάτι που κάνεις και
όχι κάτι που γράφεις γι’ αυτό.
Επιλογές
υπάρχουν πολλές. Υπάρχουν αρκετές ομάδες
αλληλεγγύης που βοηθάνε όπως μπορούν
και στις οποίες μπορεί να γίνει ο
οποιοσδήποτε μέλος. Μπορείς να βοηθήσεις
με υλικά αγαθά, με χρήματα, με τη συμμετοχή
σου ή και μόνο με την παρουσία σου.
Μπορείς να δώσεις πράγματα που δε
χρειάζεσαι όπως παλιά και φθαρμένα
ρούχα, παπούτσια, σκεπάσματα. Πράγματα
που για σένα μπορεί αν είναι άχρηστα,
αλλά μπορούν να σώσουν τη ζωή κάποιου
άλλου. Μπορείς να αγοράσεις μια τυρόπιτα
και να την προσφέρεις σε κάποιον
πεινασμένο. Μπορείς απλά να κάτσεις και
να ακούσεις το παράπονο του διπλανού
σου ή να του προσφέρεις ένα χαμόγελο.
Και
ξέρεις κάτι; Όλα τα παραπάνω που μπορείς
να κάνεις δε θα σου κοστίσουν τίποτα ή
σχεδόν τίποτα. Αντιθέτως, έχεις να λάβεις
πολλά. Θα λάβεις την ικανοποίηση ότι
βοήθησες, ότι δεν έμεινες στα λόγια,
όπως τόσοι άλλοι, ότι συμμετείχες
ενεργά. Θα νοιώσεις όμορφα και αυτό από
μόνο του είναι αρκετό. Θα νοιώσεις
Άνθρωπος και πρόκειται για υπέροχο
συναίσθημα. Κι αν δε θες να το κάνεις
για τους άλλους, κάντο για σένα. Ναι,
γίνε εγωιστής και κάντο για σένα. Οι
παράπλευρες ωφέλειες θα είναι αρκετές.
Μπερδεύεις την αλληλεγγύη με την ελεημοσύνη. Η αλληλεγγύη πρέπει να είναι ένα θεσμοθετημένο δίχτυ προστασίας για τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους. Που σημαίνει ότι θα δεχτείς (με την ψήφο σου-κάθε άλλος τρόπος είναι υποκριτικός) μία ελαφρά μείωση του βιοτικού σου επιπέδου, υπέρ του κοινωνικού συνόλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ελεημοσύνη είναι όντως πράξη εγωιστική. Και μπορεί να λειτουργεί ως πλυντήριο αμαρτιών ή παρανομιών. Κλασσικό παράδειγμα ο εφοπλιστής που από τη μια αρνείται να πληρώσει τον φόρο που του αναλογεί και από την άλλη δίνει μια σακούλα τρόφιμα ως ελεημοσύνη, στον άστεγο που έχασε το σπίτι του εξαιτείας της βαριάς φορολογίας.
Αλληλεγγύη σημαίνει αλληλοβοήθεια και συμπαράσταση στους έχοντες ανάγκη. Εγώ τέτοιο κοινωνικό δίχτυ δεν έχω δει από τους κυβερνώντες (το αντίθετο ίσως). Την ψήφο τη δίνουμε κάθε 4 χρόνια, αυτό είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε καθημερινά. "Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο". Και τέλος πάντων, σκοπός μου δεν ήταν να χρησιμοποιήσω απαραίτητα τις σωστές λέξεις (ας το κάνουν οι δάσκαλοι στα σχολεία αυτό), αλλά να περάσω τα σωστά νοήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχουν τόση σημασία οι λέξεις όσο το νόημα.
ΔιαγραφήΝομίζω ότι στην πραγματικότητα το κίνητρο σου είναι να βοηθήσεις τον δυστυχισμένο αυτόν άνθρωπο και όχι να νιώσεις εσύ καλά, με την έννοια ότι έκανες το χρέος σου σαν καλός άνθρωπος και ξεμπέρδεψες.
Θέλω να πω ότι θα σε στεναχωρούσε αν μάθαινες πως ο άστεγος που το μεσημέρι έφαγε την τυρόπιτα σου, πέθανε το βράδυ σε ένα παγκάκι από το κρύο. Έτσι δεν είναι?
Θα μου πεις ''και τι να κάνω εγώ, δεν μπορώ να υποκαταστήσω το κράτος'.
Κι όμως το κράτος είσαι εσύ, είμαι κι εγώ και όλοι μας. Με δική μας ευθύνη αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τη στοιχειώδη βοήθεια για να αντιμετωπίσει τη δύσκολη στιγμή που του επιφύλαξε η μοίρα. Όλοι θα μπορούσαμε ξαφνικά να βρεθούμε στη θέση του ιδιαίτερα αυτή τη δύσκολη περίοδο.
Το ότι δεν βλέπεις δίχτυ κοινωνικής προστασίας από το κράτος σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη σημαίνει ότι κάναμε λάθος επιλογή στις κάλπες ή ακόμα χειρότερα, αν δεν κάναμε λάθος, έχουμε γίνει μια κοινωνία κανίβαλων. Γι αυτό λένε ότι όταν εμφανίζεται η ελεημοσύνη σε μια κοινωνία, έχει χαθεί η αλληλεγγύη.