Όπως φανερώνουν τα ως τώρα δεδομένα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που έχει αυξημένες πιθανότητες να είναι εκείνο που θα αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Στα κανάλια, κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στα χρονικά, οι δημοσιογράφοι ξεψαχνίζουν το πρόγραμμα του κόμματος. Δεν έχει ξανασυμβεί, καθεστωτικά media να αναλύουν με τόσο ζήλο θέσεις κόμματος που πάει για κυβέρνηση.

Όλοι προβληματίζονται για το πως θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη ημέρα, αν αυτά που λέει είναι εφαρμόσιμα (αντιθέτως δεν αναρωτήθηκαν αν είναι εφαρμόσιμη μια πολιτική που αφήνει πίσω της δυστυχισμένους και φτωχούς). Ακόμη και το ΚΚΕ συμφωνεί πως δεν πρέπει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πλανάται η πεποίθηση πως δεν μπορεί ν’ αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο.
Αυτή η απαισιοδοξία σε συνδυασμό με μια ελπίδα για αλλαγές που τις πετυχαίνει μόνο super ήρωας, μπορεί να οδηγήσει έναν αμοραλιστή και απαθή λαό, σε κάτι πιο υπεύθυνο. Εξηγώ: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα που παρουσιάζει μια εναλλακτική και δεν έχει ασκήσει εξουσία, συγκεντρώνει  την ψήφο αντίδρασης, διαμαρτυρίας, αλλά και κρυφής προσδοκίας, δεν καταφέρει ούτε αυτός να δράσει υπέρ του λαού, τότε το αποτέλεσμα θα είναι άκρως απελευθερωτικό.
Μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ιδεολόγοι, ούτε έγιναν αριστεροί. Είναι πρώην νεοδημοκράτες, πασόκοι και κουκουέδες. Η ψήφος τους, έχει σε μεγάλο βαθμό, λογική επιβίωσης. Αν ποντάρουν τα πάντα στον ΣΥΡΙΖΑ και διαψευστούν, υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας είναι ο εύκολος, αυτός της συντηρητικοποίησης και της επιθυμίας για σκληρό καθεστώς. Ο άλλος, ο φωτεινός και που χρειάζεται να πασχίσουμε, είναι ο δρόμος της υπευθυνότητας, της συνειδητοποίησης, της συμμετοχής, της διεκδίκησης.
Είναι ο δρόμος που σου λέει ότι θα πρέπει ν’ απαρνηθείς τους σωτήρες, ένας δρόμος που η ανθρωπότητα βαδίζει δεκαετίες, προσπαθώντας να οδηγηθεί στην απελευθέρωση, περνώντας από διάφορα στάδια σκλαβιάς.
Υπάρχει ελπίδα. Εμείς.

strangejournal