ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΨΕΜΜΑ.

Αυτή τη φορά ο εκβιασμός της ψήφου γίνεται με την απειλή όχι απλά με το ενδεχόμενο αύριο να μην ζούμε με άνεση, αλλά με την απειλή πως δεν θα επιβιώσουμε.

Δεν υπάρχει πιο αισχρό ψέμα από αυτό και πιο μεγάλη αυταπάτη από το να πεισθεί ένας άνθρωπος πως δεν μπορεί να επιβιώσει με τα χέρια του.

Αυτό που μπορεί να κινδυνέψει οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή μας είναι να χάσουμε τις ανέσεις, το βόλεμα, τη δυνατότητα να στηριζόμαστε πάνω σε κάποιον άλλον, είτε λέγεται εργοδότης, είτε λέγεται οικογένεια, είτε λέγεται σύντροφος, είτε λέγεται κράτος.

Απέχει όμως πάρα πολύ η κατάσταση καλής ζωής από την κατάσταση επιβίωσης. Το γεγονός πως ένας ολόκληρος λαός μετατράπηκε σε υπαλλήλους της μιας ή της άλλης  μορφής, δημόσιοι, ιδιωτικοί, ακόμα και οι επιχειρηματίες υπάλληλοι είναι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες με την έννοια ότι ΟΛΟΙ ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ από τις επιταγές μιας κεντρικής διοίκησης και των χρηματοδοτών της, δεν σημαίνει πως ο άνθρωπος όταν υπάρξει ανάγκη, όλα αυτά μπορεί να τα διαλύσει και να επιβιώσει.

Γεννιέται ο φόβος σε εκατομμύρια ανθρώπους αυτή τη στιγμή πως αύριο μπορεί να μην έχουν να φάνε. Πως δεν θα έχουν να φάνε τα παιδιά τους. Σας φαίνεται να έχει λογική αυτό σε ένα κράτος όπως η Ελλάδα? Ξέρετε γιατί αποκτάει λογική? Γιατί μας έχουν πείσει πως έτσι θα γίνει. Έχουν αφαιρέσει από πάνω μας τη δύναμη και την ικανότητα να έχουμε τη ζωή στα χέρια μας. Μας έχουν αφαιρέσει από το μυαλό μας εκείνο το μηχανισμό που δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να είναι μαχητής για τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του.

Ξέρετε πως επιβίωσαν οι πρώτοι μετανάστες που ήρθαν στη πατρίδα μας, όταν όλοι εμείς ζούσαμε την περίοδο με τις παχιές αγελάδες ? 

Θυμάστε καθόλου τι συνέβαινε ή δεν τους είχατε προσέξει καν? Θυμάμαι σαν τώρα ανθρώπους που στα βουνά επάνω μάζευαν τροφή που οι ντόπιοι είχαν ξεχάσει πως υπάρχει. Μάζευαν ελιές αφημένες να σαπίζουν στη γη. Έκοβαν λεμόνια και πορτοκάλια, μάζευαν χόρτα, κοιμόντουσαν σε σπηλιές και δάση. Μέχρι να φτάσουν στο πρώτο χωράφι και να ζητήσουν ένα μεροκάματο, μέχρι να φτάσουν στη πρώτη επιχέιρηση και να ζητήσουν ένα μεροκάματο. Επέζησαν σε ξένο τόπο. Ανάμεσα σε ξένους ανθρώπους που δεν μίλαγαν καν τη γλώσσα. Και δεν μιλάω για τους εγκληματίες και τους νταβατζήδες που επέζησαν κλέβοντας, σκοτώνοντας, ή διακινώντας πουτάνες ναρκωτικά και όπλα. Μιλάω για τους ανθρώπους που κατάφεραν να επιζήσουν με τα χέρια τους χωρίς να γίνουν κλέφτες ή φονιάδές.

Η απειλή της χρεοκοπίας δεν ποντάρει στην απειλή πως αύριο δεν θα έχεις κινητό, ή όμορφα ρούχα ή βόλτες στις παραλίες. Η λέξη χρεοκοπία ισοδυναμεί στα μυαλά των φοβισμένων ανθρώπων με τη πείνα. Το θάνατο. Ξέρετε γιατί γράφω εδώ μέσα? Για να πω με χιλιάδες τρόπους, με χιλιάδες λέξεις τη μία και μοναδική αλήθεια. Πως το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου είναι το θάρρος και το πείσμα να επιζήσει. Δεν υπάρχει στρατός στο κόσμο, δεν υπάρχει τύραννος, δεν υπάρχει θεός ή δαίμονας που να μπορούν να υποτάξουν το ένστικτο που έχει ο άνθρωπος μέσα του επιβίωσης. Η ανθρώπινη φυλή θα έπρεπε ήδη να μην υπάρχει. Να έχει εξαφανιστεί αν δεν είχε αυτή την απίστευτη ικανότητα. ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ.

Δεν υπάρχει πιο άθλια εικόνα να βλέπεις ένα νέο άνθρωπο να τον έχουν πείσει πως αν δεν κάνει αυτό θα πεθάνει. Και το αυτό να είναι οι κανόνες που έχει ορίσει κάποιος άλλος. Να έχουν αφαιρέσει από τον άνθρωπο τη δυνατότητα να κάνει τους δικούς του κανόνες για να ζήσει. Το ζήτημα ξέρετε ποιο είναι? Πως αυτή η δυνατότητα δεν έχει πεθάνει. Υπάρχει κρυμμένη μέσα σε κάθε άνθρωπο από τη γέννα του και τον ακολουθεί μέχρι το θάνατο. Κι αυτό φοβούνται. Όταν η προσωπική δύναμη της μονάδας η ικανότητά της να επιβιώνει βγει προς τα έξω σε εκατομμύρια μονάδες και γίνει κυρίαρχη ιδέα. Μην θυμηθούν τα πλήθη πως μπορούν να ζήσουν με τα χέρια τους, το θάρρος τους και την εφευρετικότητα τους.  Το καταλάβατε?

Με ρωτάνε τα παιδιά μου τι θα κάνουμε αν ξαφνικά μείνουμε χωρίς τίποτα. Και τους απαντώ κάτι που δεν είναι ψέμα αλλά ακριβώς αυτό που πιστεύω. Θα μαζέψουμε χόρτα, θα κόψουμε λεμόνια, θα φυτέψουμε μαρούλια, θα σκαρφαλώσουμε σε καστανιές και καρυδιές να μαζέψουμε καρπούς, θα κόψουμε ελιές αφημένες στη τύχη τους, θα κοιμηθούμε σε μια σπηλιά αν χρειαστεί αλλά κανένας πούστης δεν θα μας οδηγήσει στην απελπισία, στην αυτοκτονία, ή αντιθέτως στην εγκληματικότητα.

Γι΄αυτό γράφω. Για να σας πω ότι αυτό γίνεται. Ποτέ κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να απειληθεί για επιβίωση. Κάθε απειλή, κάθε φόβος μας, κάθε αμφιβολία για το αύριο χτυπάει τις ανέσεις που έχουμε αποκτήσει, τη δυνατότητα να στηριζόμαστε κάπου για το φορτίο, το χρήμα που κινεί τα πάντα. Αυτή είναι η απειλή, να χάσουμε όλα αυτά που μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφαλείς, άνετοι, πολιτισμένοι, να έχουμε τη δυνατοτητα να ικανοποιούμε τις δεκάδες ανάγκες που ο ίδιος ο πολιτισμός μας έχει δημιουργήσει, Αυτό φοβόμαστε. Να μην γυρίσουμε πίσω στη κατάσταση των σπηλαίων. Αλλά αν το τίμημα του να διατηρήσεις τις ανέσεις είναι να σε μαστιγώνουν και να σε εκβιάζουν, αν το τίμημα είναι να βλέπεις χιλιάδες ανθρώπους γύρω να σβήνουν εξαθλιωμένοι, αν το τίμημα είναι να ξεπουληθεί όλη σου η πατρίδα και ο πλούτος της και να ζήσεις πια σκλάβος κάποιου κατακτητή, θα το παραχωρήσεις αυτό το τίμημα?

Για επιβίωση δεν μπορεί κανένας να μας απειλήσει εκτός κι αν του το επιτρέψουμε παραδίδοντάς τους το κλειδί του θάρρους μας. Όταν ακούω πως άνθρωποι στήνονται στα συσσίτια σκέφτομαι αμέσως πως η αδυναμία αυτών των ανθρώπων να παλέψουν και να θυσιαστούν αν χρειαστεί (εκτός από τους πραγματικά ανήμπορούς συνανθρώπους) αλλά να μην ικετέψουν για κανένα λόγο, δημιουργεί την εικόνα φόβου που θα αναγκάσει τους υπόλοιπους να παραδώσουν κάθε αξιοπρέπειά τους προκειμένου να μην γίνουν έτσι. Γιατί στο μυαλό του υπαλλήλου ενός κράτος έχει παγώσει η δυνατότητα να σκεφτεί

Δεν υπάρχει μόνο εξάρτηση ή συσσίτιο. Υπάρχουν και χέρια που μπορούν να στίψουν τη πέτρα αν το θέλουν. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν χρειάζεται ούτε βολεμένους και φοβισμενους ούτε ζητιάνους.

ΧΕΡΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ. ΧΕΡΙΑ ΚΑΙ ΘΑΡΡΟΣ.

vasiliskos