ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΟΙ? ΝΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.

Είμαστε γιατί έχουμε κυβερνώντες που κάθε φράση τους ξεκινάει από το "οι δανειστές είπαν", "οι δανειστές απαιτούν", "οι δανειστές έδωσαν την εντολή" Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία πως είναι κυβέρνηση εκλεγμένη από Έλληνες πολίτες, αν υπάρχει Βουλή, αν υπάρχει Σύνταγμα. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του πολιτεύματος που υποτίθεται πως έχουμε, έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Όλη η σκέψη, ο προγραμματισμός, τα πλάνα ΟΡΙΖΟΝΤΑΙ, από τους δανειστές και εκτελούνται από κυβερνώντες απόλυτα πειθήνιους σ΄αυτούς. Κι αν φανεί βαρύς ο ορισμός πειθήνιος ας τον μετατρέψω σε "φοβισμένος" Γιατί είτε υποταγμένος είναι κάποιος σε μια τάξη πραγμάτων είτε φοβισμένος να το παλέψει και να πατήσει πόδι γερά, ρισκάροντας τα πάντα αλλά χωρίς να ανεχτεί εκβιασμούς και τρομοκρατία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. 

Ο ελληνικός λαός είναι παραδομένος στο απεχθές χρέος του και σε δυο μεγάλες πληγές. Την απόλυτη υποταγή των κυβερνώντων στις επιταγές των διεθνών αρπακτικών και την απόλυτη ανικανότητα των ίδιων των πολιτών να σηκώσουν ανάστημα και να βάλουν τέλος σ΄αυτή τη φρίκη. (αρχίζω να πιστεύω πως οι ίδιοι οι κυβερνώντες θα παρακάλαγαν να κάνουμε κάτι για να τους βγάλουμε από τη μιζέρια τους και τρίβουν τα μάτια τους καθώς μας κοιτάνε....) Δεν μας σπρώχνουν οι δανειστές μας στην εξαθλίωση, στον αφανισμό μας. Μας σπρώχνει η θλιβερή ανοχή μας σ΄αυτά που μας κάνουν. 

Ας το πάρουμε απόφαση. Αν συνεχίσουμε έτσι δεν είμαστε περήφανοι Έλληνες. Είμαστε ταπεινωμένοι ζητιάνοι. Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα η γκρίνια. Η ανούσια αγανάκτηση μέσα στους τοίχους των σπιτιών μας. Το γαμοσταυρίδι από τα μπλογκ ή παρείστικα. Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα το σκυλοφάγομα που γίνεται μεταξύ μας για το ποιος είναι πιο πατριώτης και ποιος λιγότερο. Ποιος είναι μπλε, πράσινος, κόκκινος, μαύρος. Δεν κινδυνεύουμε να πτωχεύσουμε, αυτό ήδη έχει γίνει, κινδυνεύουμε να ΑΦΑΝΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΡΤΗ. 

Τα παιδιά μας δεν θα έχουν περιθώριο να τσακώνονται για το ποιος είναι τι. Θα είναι όλα δούλοι. Ποτέ σε καμιά στιγμή της ιστορίας, δεν έγιναν ανατροπές σε μια υποδούλωση, σε μια κατοχή, σ΄ενα κοινωνικό μαρασμό με θαύματα, ή με μαγικά ραβδιά. Θα εισπράξουμε αυτό που είμαστε. Δυνατοί, ελεύθεροι, πατριώτες? θα αλλάξουμε όλα αυτά που λένε πως είναι αδύνατον να γίνουν. Θα βρούμε το τρόπο εφόσον θα το θέλουμε. Υποταγμένοι, φοβιτσιάρηδες, προσκολλημένοι στη προσωπική μας επιβίωση ακόμα και με άθλιους τρόπους? Αυτό θα εισπράξουμε. Μιζέρια, φτώχεια, ταπείνωση, υποδούλωση.

Δεν υπάρχουν λύσεις εξ ουρανού. Θέλετε να είμαστε στημένοι στις ουρές? Ικετεύοντας για δόσεις? Να λέμε στα παιδιά μας πως κάθε τι που επιθυμούν που ονειρεύονται είναι ουτοπία? Θέλετε να εκπαιδευτούμε πως να ζούμε μετρώντας φραγκοδίφραγκα για να εξασφαλίσουμε τη μιζέρια μας? Θέλετε να είμαστε συνεχώς απειλούμενοι κι εκβιαζόμενοι από κάποιον? Να βλέπουμε τα παιδιά μας να πεινάνε, τους γέρους μας να πεθαίνουν αβοήθητοι, τους συνανθρώπους μας να στοιβάζονται σε συσσίτια, να γεμίζουν τα παγκάκια στους δρόμους, να αλωνίζει το έγκλημα και η διαφθορά στη γωνιά του σπιτιού μας ανενόχλητο? Θέλετε να γινόμαστε γελοιογραφία, καρικατούρα στο διεθνή τύπο, να μπορεί ο καθένας να μας έχει σαν παράδειγμα ξεφτίλας?

Είναι πανεύκολο. Ας συνεχίσουμε έτσι. Τα πάμε μια χαρά.

Ξέρετε τι είναι για οποιαδήποτε κυβέρνηση, για οποιαδήποτε κατοχική δύναμη, να έχει αποκτήσει τη σιγουριά πως αντί για πολίτες μια χώρα έχει πρόβατα έτοιμα για σφαγή? Να πειραματίζεται με τους πιο άθλιους τρόπους για τις αντοχές ενός λαού και να ανακαλύπτει πως μπορεί να του δώσει κι άλλες κλωτσιές, χωρίς να συμβεί τίποτα άλλο εκτός από κλάψα και παρακάλια? Στ΄αλήθεια πιστεύετε πως με τα παρακάλια θα συγκινηθεί κάποιος? Στ΄αλήθεια πιστεύετε πως απώτερος στόχος είναι η έξοδος από το τούνελ και η επαναφορά του επιπέδου ζωή μας σε ικανοποιητικό επίπεδο. Δηλαδή βλέποντας όλα αυτά, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που παραμυθιάζονται πως μέσα στα σχέδια όλων αυτών των ανθρώπων υπάρχει ο ελάχιστος οίκτος ή  συμπόνοια για τους ανθρώπους και τη ζωή τους? Κι αν δεν το πιστεύετε πως αντιμετωπίζεται ένας εισβολέας στο σπίτι σας? Σηκώνοντας τα χέρια ψηλά και λέγοντας πάρτα όλα και κάνε μας ότι θέλεις... αρκεί να μην μας σκοτώσεις?

Φτάσαμε δηλαδή στο σημείο να παλεύουμε απλά για το αν θα ζήσουμε ακόμα κι αν ζήσουμε σαν αρουραίοι στους υπονόμους. Είναι μια άποψη κι αυτό.... Μπορεί εκεί στους υπονόμους να βρούμε και το Θεό που ψάχνουμε. Φιλοσοφικά ίσως είμαστε σε καλό δρόμο. Θα ξεγυμνωθούμε από κάθε υλικό αγαθό, θα γίνουμε μάρτυρες κι έτσι θα φτάσουμε στη θέωση. Λες να είμαστε τόσο προχωρημένοι και να μην το έχω καταλάβει? Λες?

vasiliskos