Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ποσοστό, είναι για να καταφέρεις να έχεις ακόμα ψυχή μέσα σου, πρέπει να ανήκεις σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες. Περιθωριακός, τρελαμένος, ασκητής, ο ψωριάρης χώρια, αλαφροϊσκιωτος, να έχεις καταπιεί μπόλικο ουμπικ, να μιλάς με το valis, να ανεβαίνεις σε ταράτσες και να παρακολουθείς τα ούφο, να είσαι εσώκλειστος σε κάποια σπηλιά, στάνη, λαγούμι, ή να έχεις περάσει πολύ απλά από όλα τα μαρτύρια της προσωπικού δικαστηρίου και να έχεις ζήσει για να πεις την ιστορία!
Άντε τώρα να συγκεντρώσεις αυτό το 10% που όλο μειώνεται και να το βάλεις μαζί, τη στιγμή που όσοι κατόρθωσαν να ξεφύγουν από τη δαγκάνα του κάθε μπαμπούλα παλεύοντάς το με κάθε κόστος, οικονομικό, προσωπικό, κοινωνικό κλπ εξυπακούεται πως είναι αυτάρκεις, βλέπουν αλλιώς, ενδιαφέρονται για άλλου είδους σφαίρες, και κοιτάνε το συνολικό κάδρο μόνιμα και όχι τις μικρές λεπτομέρειες, με αποτέλεσμα να μην θέλουν να ενταχθούν ντε και καλά με το συνολικό χάος που επικρατεί στο πλανήτη.
Φίλοι και φίλες που επιμένετε να μιλάτε για ομαδική αντίσταση, ομαδική συνείδηση, ομαδικό κάτι, ίσως πρέπει να αναλογιστείτε μήπως αυτός ο πόλεμος πλέον είναι αποκλειστικά ατομικός. Φαινομενικά υπάρχουν ακόμα πολλές στάνες όπου κάποιο αγριεμένο ή δυστυχισμένο πρόβατο μπορεί να ενταχθεί και να παλέψει με τα υπόλοιπα εναντίον του χασάπη. Έχετε δει πουθενά, όπου συνέβη, να υπήρξε τελικά το αποτέλεσμα που ανέτρεψε τα πάντα και οι άνθρωποι βρήκαν το παράδεισό τους? Είδατε πουθενά μετά από κάθε αιματηρή αναμέτρηση της ιστορίας στη νέα τάξη πραγμάτων που δημιουργόταν, ακόμα κι αν είχε τις καλύτερες προθέσεις (στα λόγια), είδατε να επικράτησε τελικά δικαιοσύνη, αξιοκρατία, αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, να εξαλείφθηκαν οι κατηγοριοποιήσεις των ανθρώπων στους από εδώ και στους από εκεί, να επικράτησε αγάπη, αρμονία, ειρήνη και να κλείσανε φυλακές και στρατόπεδα γιατί δεν υπήρχε πια ανάγκη?
Αν το είδατε αυτό κάπου να μου πείτε για να πάω να κοιτάξω κανένα παλιό άλμπουμ της ανθρώπινης ιστορίας για να πάρω μαθήματα. Όλη η ιστορία του ανθρώπου εστιάζεται στις θορυβώδεις και ανούσιες συγκρούσεις του πλήθους και τις προσωπικές αθόρυβες επαναστάσεις του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Η κοινή ιδέα που εμπνέει ένα πλήθος δυστυχώς κουβαλάει μαζί με τις καλές προθέσεις και όλη την αρρώστια του ανικανοποίητου εγώ. Που βρίσκεται στο κοινό μονοπάτι για πέντε - δέκα πράγματα συναποφασισμένα κι αφήνει στο έλεος του "μετά" εκατοντάδες κατάλοιπα που θα βγουν στη φόρα αργά ή γρήγορα.
Ένα απλό παράδειγμα? Ένας στρυφνός, τσιγκούνης, τομαράκι που τρέμει μη χάσει τα λεφτάκια του και τη ζωούλα του και κουβαλάει μέσα του ένα σωρό σκατά, λόγω συνθηκών τα χάνει τα λεφτάκια του. Και βρίσκεται ξαφνικά στο πεζοδρόμιο με άλλους διάφορους, (που κουβαλάνε επίσης τα προσωπικά τους σκατά μέσα τους) αλλά έχουν χάσει τα λεφτάκια τους. Αποφασίζουν από κοινού να κατεβάσουν το τύραννο από το θρόνο του και να φτιάξουν μια νέα κοινωνία. Με τι θα φτιάξουν αυτή τη νέα κοινωνία μόλις θα έρθει το πρώτο "βόλεμα"? Οι ίδιοι δεν θα είναι αυτοί οι άνθρωποι? Μόλις εξασφαλίσει ο ένας τη δουλίτσα του, ο άλλος το φαγάκι, ο άλλος τα λεφτάκια του, μόλις οι τελευταίοι αναρριχηθούν σαν πρώτοι και οι πρώτοι πέσουν κάτω, οι ίδιοι άνθρωποι με την αλλοιωμένη συνείδηση δεν θα είναι? Οι ίδιοι άνθρωποι με τις κακίες και τις ζήλιες, το φθόνο, τον ανταγωνισμό, τη ματαιοδοξία, τη προσκόλληση στα υλικά αγαθά, τα αρρωστημένα συναισθήματα, τη σεξουαλική τους πείνα, τις ανωμαλίες τους, τους εθισμούς τους, τις πρέζες τους.... οι ίδιοι δεν θα είναι πάλι στη κυκλοφορία?
Γιατί απέτυχαν όλες οι επαναστάσεις, τα κινήματα, οι εξεγέρσεις, οι απελευθερωτικοί αγώνες. Γιατί κατάντησαν τόσο χαμηλά μετά? Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας μετράμε κύκλους με τα ίδια και τα ίδια. Αγανακτισμένους που νοιώθουν στερημένοι, άπληστους που εξουσιάζουν και γυρνάει ο τροχός γίνεται ένα μπαμ κι απλά η δυστυχία και η απληστία αλλάζουν φάτσες.....
Οι άνθρωποι που είναι αλλιώτικοι, με τις αξίες φυλαγμένες μέσα τους, με την εσωτερική τους μάχη να έχει κερδηθεί, οι άνθρωποι που πάλεψαν μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες για να παραμείνουν άνθρωποι κι όχι κτήνη, μοιάζουν λίγοι και απόμακροι. Έτσι είναι. Γιατί ίσως έχουν κατανοήσει πως δεν μπορούν να παλεύουν με απρόσωπα τέρατα πλέον όπως είναι το απρόσωπο και τυφλό πλήθος. Δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε με όρους αριθμών. Ποσότητας. Πρέπει να αρχίσουμε επί τέλους να ψάχνουμε τη ΠΟΙΟΤΗΤΑ.
Όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζέ την για πόρνη, είχε πει ο ποιητής.
Μια νέα παγκόσμια ή εγχώρια σύγκρουση είναι άλλη μια συμφορά. Που θα φέρει μια προσωρινή αλλαγή για να προετοιμαστεί η επόμενη συμφορά. Κι επόμενη. Δεν αστειευόμουν καθόλου όταν έλεγα ότι οι μόνοι ελεύθεροι άνθρωποι αυτοί τη στιγμή είναι οι τρελοί, οι περιθωριακοί κι οι ασκητές και ελάχιστοι συνειδητοποιημένοι αναζητητές (όχι απατεώνες που πουλάνε τα εμπορεύματά τους για μαζική κατανάλωση στους αφελείς ) εκείνοι που δεν επιθυμούν να πουλήσουν τίποτα ή που μπορούν να μοιράζουν τη γνώση τους τσάμπα χωρίς να περιμένουν τίποτα.
Πρέπει επί τέλους να μάθουμε να ζούμε έξω από το παζάρι των ανθρώπινων ψυχών. Να φυλάξουμε, όσοι έχουμε απομείνει ακόμα τα πολύτιμα στοιχεία της ύπαρξή μας. Την ουσία των πραγμάτων κι όχι τη πέτσα. Αυτή η επιδερμική και κούφια ανθρωπότητα δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο έτσι. Δυστυχώς επτωχεύσαμε. Όχι σαν μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, αλλά σαν άνθρωποι. Κι αν θέλετε να κάνω μια πρόβλεψη. Πολύ σύντομα ο κόσμος των ζόμπι θα δείξει την ασχήμια του σε όλο το μεγαλείο. Έχετε την εντύπωση πως τα ζόμπι είναι εκείνα τα ανθρωπάκια που δείχνουν οι ταινίες, να τρικλύζουν με ξεσκισμένα ρούχα και σάρκες και να ψάχνουν να βρουν να φάνε κρέας? Πιασάρικη η εικόνα αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από μια αλληγορία.
Ντύστε τα με κανονικά ρούχα, βάλτε τα να προχωράνε όλα μαζί και να στηθούν στις ουρές, στις στάσεις, στις εφορίες, στις τράπεζες, στα χρηματιστήρια, στα πολυκαταστήματα, στις αγορές, στα παζάρια, στα λαϊκά προσκυνήματα, στις μετάνοιες και στις υποκλίσεις σε κάθε είδους άχρηστο πράγμα που είναι απλωμένο μπροστά τους. Να το ψάχνουν με μανία, με αγωνία, να τρελαίνονται όταν δεν το έχουν και να κάνουν τα πάντα για να το αποκτήσουν.
Σας θυμίζει τίποτα?
Ξέρετε γιατί υπάρχει τόση ελευθερία λόγου ακόμα? Γιατί γράφονται απίστευτα πράγματα μέσα στο ίντερνετ και δεν κλείνουν οι σελίδες? Γιατί μιλάνε τόσοι άνθρωποι ακόμα και με στοιχεία για μεγάλες συνωμοσίες, για απίστευτες απάτες, για ιστορίες που δεν μπορεί να χωρέσει ο νους ενός λογικού ανθρώπου και είναι εδώ ακόμα όλοι να το κάνουν χωρίς να τους έχουν κάψει? Ξέρετε γιατί υπάρχει τόση άπλα πληροφόρησης σε όλα τα επίπεδα? Γιατί βρίζουν προέδρους, υπουργούς, πλανητάρχες, γιατί ξεσκεπάζουν σκάνδαλα, μηχανογραφίες, λέσχες, στοές ή ότι άλλο θέλετε και κανείς δεν δίνει σημασία?
Γιατί ίσως ένα 10% μπορεί να πιστέψει την αλήθεια? Κι αυτό διάσπαρτο σε όλη τη γη.... Οπότε κανένας κίνδυνος. Καμιά ρωγμή στο παγκόσμιο κατασκεύασμα. Κι αν κάποιος το παρατραβήξει το θέμα τι είπαμε πως είναι? Τρελός ή επικίνδυνος. Μπράβο τα καλά παιδιά. Όλοι μαζί το μάθημά μας. Θα είμαι καλό παιδί, άριστος μαθητής αρκεί το μυαλουδάκι μου να είναι ... τι?
vasiliskos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου