Το ΟΧΙ της γενιάς μου

Κυριακή βράδυ στο αμάξι, πέντε άνθρωποι με κομμένη την ανάσα ακούμε από το ραδιόφωνο το διάγγελμα για το δημοψήφισμα. Περίεργος κόμπος στο στομάχι έρχεται όταν ξέρεις πως η απόφαση είναι πλέον δική σου. Πέντε χρόνια τώρα άφηνες τους άλλους να αποφασίζουν για εσένα. Τώρα γνωρίζεις πως για οτιδήποτε συμβεί έχεις ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης το οποίο πρέπει να δεχτείς και να διαχειριστείς αντίστοιχα.


Όλη αυτή η εικόνα, με το ραδιόφωνο το παλιό αμάξι, την κομμένη ανάσα και την περίεργη σιωπή που ακολούθησε μου γέννησε εικόνες από το παρελθόν. Τους γονείς μου που ακούγανε το ραδιοφωνάκι μέσα από το Πολυτεχνείο, ενώ δίνανε την δική τους μάχη. Τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου που αντίστοιχα στην κατοχή παλέψανε για να απελευθερωθούμε από το Ναζιστικό κλοιό.
Και τώρα ήρθε η σειρά μας. Μπορεί να μην μας διακρίνει αυτή η επαναστατικότητα (που ίσως και να το ήθελα πολύ), αλλά έχουμε την μοναδική ευκαιρία να μπορέσουμε να ζήσουμε αλλιώς.

Την Κυριακή στις 5 Ιούλη ΕΜΕΙΣ αποφασίζουμε εάν θα ζήσουμε ελεύθεροι.
ΕΜΕΙΣ αποφασίζουμε εάν θα ζήσουμε με αξιοπρέπεια.
ΕΜΕΙΣ αποφασίζουμε για χάρη των επόμενων γενιών που έρχονται.
ΕΜΕΙΣ αποφασίζουμε για την τιμή των ανθρώπων που έχασαν τις ζωές τους στο τοίχο της Καισαριανής, στην εξορία, στα κρατητήρια της Μπουμπουλίνας και στην βαριά πόρτα του Πολυτεχνείου.

Κλείσε την τηλεόραση, άσε τα λίγα λεφτά που σου έχουν μείνει στην θέση τους και βγες μια βόλτα έξω. Κοίταξε γύρω σου και ψάξε να βρεις τα χαμένα χαμόγελα, την χαμένη ελπίδα.

Εγώ φωνάζω ένα μεγάλο ΟΧΙ στην εξαθλίωση, ΟΧΙ στη μιζέρια, ΟΧΙ στα χαμένα όνειρα.
Εσύ τολμάς να ζήσεις το αύριο;

Θου Κου