Τόσο όσο Για πάντα

Κοιτάζω έξω από το παράθυρό και σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να έβλεπα την θάλασσα…
Αντ’ αυτού, το βλέμμα μου καρφώνεται, σε ένα παιδί, κάπου απέναντι, σε κάποιο αλλουνού παράθυρο. Έχει αγκιστρωθεί στην κουρτίνα και παιχνιδιάρικά την ανεμίζει και την ζαλίζει. Την κουνάει νευρικά, πέρα δώθε, μια την σπρώχνει προς το μέρος του και μια στον έξω κόσμο. Την τραντάζει απότομα, θαρρείς θέλει, μαζί με την κουρτίνα, να αποτινάξει τον άβουλο χρόνο, να τον βαπτίσει λίγο από την αθωότητα και την ενέργειά του.


Κοιτάζω έξω από το παράθυρό και σκέφτομαι… Πόσο θα ήθελα κι εγώ, να μπορούσα να τραντάξω μερικούς ανθρώπους. Έτσι, σαν να ‘τανε κουρτίνες.
Ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν. Που πιάνονται απ’ το σώμα και χάνουν την ψυχή τους ή βρίσκουν την ψυχή και χάνουνε το σώμα τους.
Μα μπορεί να υπάρξει η θάλασσα χωρίς το αλάτι της; Χωρίς τον ουρανό που αντανακλά το μπλε της;
O έρωτας χωρίς το πάθος και το "λάθος" πώς να χαρεί το όμορφο και το "σωστό";
Σε καταδέχεται, φίλε μου, η ζωή χωρίς αυτό;
Σάμπως να καείς, γίνεται χωρίς φωτιά και να πλυθείς χωρίς νερό;
Μη ξεχνάς, σου λέω, που είναι το σώμα σου και που η ψυχή.
Να σε τραβήξω, σαν να ‘σουνα κουρτίνα, να σε ταρακουνήσω και να σου πω…
Ξύπνα και παίξε με την ζωή κυνηγητό, γιατί αυτή δεν περιμένει, τρέχει.

Οι κατσαρίδες, έχουν μάθει να φοβούνται μόλις νιώσουν θόρυβο και φως κι ας μην ξέρουνε τον λόγο… Έχουν δεν έχουνε ψυχή.
Οι άνθρωποι, που λένε πως έχουνε από αυτή, γιατί φοβούνται τόσο τον "θόρυβο" όσο και το "φως", ξέρουν δεν ξέρουν το γιατί;
Πότε εσύ να κυνηγάς τον χρόνο και πότε να σε κυνηγά αυτός.
Να παραπαίεις ανάμεσα στο κάνω ή δεν κάνω, λες και ο χρόνος σου χαρίζεται για πάντα.

Κι όμως…
Του εδώ, της αφοσίωσης, του μαζί και του μοιράσματος, της επιθυμίας και της ορμής… Φοβάσαι, το "Για πάντα" τους.
Της έντασης, του πάθους, της εμμονής του έρωτα, της ατέλειας το νόημα,
της ευθύνης το αίσθημα, του ακαταμάχητου την ανιδιοτέλεια, της ανοχής του λάθους, της αγάπης, της χιλιο-ειπωμένης… Φοβάσαι, το "Για πάντα" τους.

Μα κάποιοι από "εμάς", φίλε μου, ήμασταν πεινασμένοι πριν να γεννηθούμε.
Έχει ρε ο κύκλος τελειωμό; Έτσι κι η ψυχή.
Στο λέω, πάντα θα υπάρχουν εξαιρετικές και θριαμβεύουσες ψυχές (να) πίστης.

Γι’ αυτό κι εγώ, πάντα θα πιστεύω και θα προσδοκώ το "πάντα".
Όσο, κάποιος, με κοιτάζει μες’ στα μάτια και συμβαίνει κάτι μέσα του…
Τόσο θα είναι το "πάντα" μου.
Όσες οι καταβυθίσεις και τα πετάγματά μου,
μέσα στο "λόγο" το δικό του…
Τόσο θα είναι το "πάντα" μου.
Όσο ορκίζομαι στο βλέμμα, την μυρωδιά, την αγκαλιά και το όνομα του…
Τόσο θα είναι το "πάντα" μου.
Τόσο όσο… Και το δικό του "πάντα".
Τόσο όσο, ορίζει την γραμμή, το φως και την σκιά του εαυτού μου… Για πάντα.

Τώρα… σταμάτησα να βλέπω το παιδί, την κουρτίνα, τους άλλους, να σκέφτομαι…
Και άρχισα να νιώθω θάλασσα. Τόσο όσο… Για πάντα.

Άννα Μιχαηλίδου