Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Ασ' το ρολόι, δεν ήρθε η ώρα ακόμα

%u03AC%u03B3%u03BD%u03C9%u03C3%u03C4%u03BF%u03C2


Έτσι, μ' αυτή την κωλό-εφεύρεση που την λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σαν να είναι βάρος. Και μας είναι βάρος, γιατί δεν ζούμε, κατάλαβες; Μόνο κοιτάμε το ρολόι. Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο και πάλι φτου κι απ' την αρχή.

Χωρίσαμε την μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές που γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν αξίες, σαν ανάγκες, σαν ηθική, σαν πολιτισμό.
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.

Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας. Όλα, όλα φίλε τα αφήσαμε για αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ.
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε,πόσο σημαντικός ήταν για μας, όμως τ' αφήσαμε για αύριο.

ΥΓ: Ρίξε ένα χαμόγελο άσε τα αίτια,
ζήσε την ζωή κάθε στιγμή σαν περιπέτεια.
Το σήμερα, το τώρα συγκεκριμένα,
ας μην το οργανώσουμε και ας βγάλουμε απωθημένα.
Βασίλης Ροδίτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου