Ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα σαν να
φοβόταν αυτό που θα ακολουθήσει... Κρύο! Όχι όμως κρύος καιρός, κρύα
βλέμματα! Αυτοί και εμείς.
Στέκουμε παγωμένοι, αμίλητοι. Εμείς έχουμε όλα τα δίκια με το μέρος μας. Αυτοί έχουν μόνο το δικό τους δίκιο, το προσωπικό, που κρύβεται πίσω από το "εγώ τη δουλειά μου κάνω".
Πόσοι άνθρωποι χάθηκαν άραγε από ανθρώπους που "κάνανε τη δουλειά τους" και πόσοι ακόμα θα χαθούν σήμερα. Αυτός στέκει ατάραχος, έτοιμος, γεννήθηκε έτοιμος. Πάνω σε ένα καμένο αμάξι, αυτό είναι το βήμα του. Δεν είναι ήρωας, δεν έχουμε ανάγκη από ήρωες και σωτήρες.
Είναι αυτός που ξέρει ότι θα πέσει πρώτος, είναι αυτός που θα φάει την πρώτη σφαίρα. Αλλά δεν θα τον σκοτώσουν, μπορεί να τον απαλλάξουν από το βάρος του κορμιού του που σέρνει αλλά δεν θα τον σκοτώσουν. Αυτός είναι ιδέα. Με την ντουντούκα στο χέρι περιμένει. Αυτοί με τα όπλα.
Εμείς σαν όπλο έχουμε το λόγο μας, αυτοί σαν όπλο τον φόβο μας. Αλλά ο φόβος χάθηκε, τι άλλο πια να χάσουμε;
Έχουμε χάσει αξιοπρέπεια, ιδανικά, ζωή. Ξεχάσαμε να ερωτευόμαστε και να ζούμε στιγμές. Δεν θα χάσουμε τίποτα. Τώρα αυτοί φοβούνται. Είναι λίγοι τελικά. Πόσο λίγοι είναι(;) Αχ και να το ήξερα νωρίτερα το πόσο λίγοι είναι μπροστά μας. Αυτός όμως το ήξερε. Και για αυτό έφαγε φυλακές, βασανιστήρια και κριτικές.
Τώρα δεν γίνεται αλλιώς θα έρθει αλλαγή. Ή θα μας σκοτώσουν όλους και θα ζήσουν μόνοι τους ή θα εξαφανιστούν. Αλλά αν μας σκοτώσουν πως θα χαίρονται τα καλούδια της ζωής χωρίς να δουλέψουν για αυτά;
Τίποτα. Δεν έχουνε πλέον τίποτα. Ήταν χαμένοι από χέρι. Χαμένοι από την πρώτη στιγμή. Αχ και να ήξερα ότι τα κάγκελα ήταν χάρτινα. Αυτός όμως το ήξερε. Για αυτό έχει τον πρώτο λόγο. Για αυτό έχει την τιμή να φύγει πρώτος. Ο λύκος μπορεί να εκμεταλλευτεί ένα κοπάδι πρόβατα αλλά για να πετύχει κάτι, θέλει λύκους σαν και αυτόν ετοιμοπόλεμους για να τους ηγηθεί.
Μελωδία φαντάζουν οι ασύρματοι. Ήρθε η εντολή. Η τελευταία εντολή που θα δώσουν ποτέ αυτοί. Σκοτώστε τους, σκοτώστε τους όλους. Η τελευταία εντολή που θα πάρουν ποτέ οι μπάτσοι.
Φωνάζει και αυτός πάνω στο καμένο αμάξι από τη ντουντούκα που έχει πάρει φωτιά στα χέρια του:
- Σήμερα δεν πεθαίνετε... σήμερα ζείτε! Σήμερα έστω και για λίγα λεπτά θα ζήσετε πραγματικά! Θα διεκδικήσετε πράγματα. Και όσο κρατάει η διεκδίκηση κρατάει η ζωή!Αυτοί τελείωσαν, δεν υπάρχει ζωή για αυτούς δεν υπάρχει γυρισμός. Σήμερα όλοι ζούνε.
Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια πριν πέσει από το θεόρατο βήμα του. Ήταν τα τελευταία λόγια όλων μας. Τα χείλη μας συντονίστηκαν με τα δικά του.
Αυτός; Ήταν ο κανένας. Αλλά για εμάς είχε όνομα. Όλοι είχαμε ονόματα μεταξύ μας. Ούτε αριθμό, ούτε ιδιότητα. Όνομα!
Αυτοί είχανε αριθμούς στα πέτα. Διάλεξαν να πάνε εκεί που τους υπολογίζουν για αριθμούς. Για αυτό χάσανε.
Στέκουμε παγωμένοι, αμίλητοι. Εμείς έχουμε όλα τα δίκια με το μέρος μας. Αυτοί έχουν μόνο το δικό τους δίκιο, το προσωπικό, που κρύβεται πίσω από το "εγώ τη δουλειά μου κάνω".
Πόσοι άνθρωποι χάθηκαν άραγε από ανθρώπους που "κάνανε τη δουλειά τους" και πόσοι ακόμα θα χαθούν σήμερα. Αυτός στέκει ατάραχος, έτοιμος, γεννήθηκε έτοιμος. Πάνω σε ένα καμένο αμάξι, αυτό είναι το βήμα του. Δεν είναι ήρωας, δεν έχουμε ανάγκη από ήρωες και σωτήρες.
Είναι αυτός που ξέρει ότι θα πέσει πρώτος, είναι αυτός που θα φάει την πρώτη σφαίρα. Αλλά δεν θα τον σκοτώσουν, μπορεί να τον απαλλάξουν από το βάρος του κορμιού του που σέρνει αλλά δεν θα τον σκοτώσουν. Αυτός είναι ιδέα. Με την ντουντούκα στο χέρι περιμένει. Αυτοί με τα όπλα.
Εμείς σαν όπλο έχουμε το λόγο μας, αυτοί σαν όπλο τον φόβο μας. Αλλά ο φόβος χάθηκε, τι άλλο πια να χάσουμε;
Έχουμε χάσει αξιοπρέπεια, ιδανικά, ζωή. Ξεχάσαμε να ερωτευόμαστε και να ζούμε στιγμές. Δεν θα χάσουμε τίποτα. Τώρα αυτοί φοβούνται. Είναι λίγοι τελικά. Πόσο λίγοι είναι(;) Αχ και να το ήξερα νωρίτερα το πόσο λίγοι είναι μπροστά μας. Αυτός όμως το ήξερε. Και για αυτό έφαγε φυλακές, βασανιστήρια και κριτικές.
Τώρα δεν γίνεται αλλιώς θα έρθει αλλαγή. Ή θα μας σκοτώσουν όλους και θα ζήσουν μόνοι τους ή θα εξαφανιστούν. Αλλά αν μας σκοτώσουν πως θα χαίρονται τα καλούδια της ζωής χωρίς να δουλέψουν για αυτά;
Τίποτα. Δεν έχουνε πλέον τίποτα. Ήταν χαμένοι από χέρι. Χαμένοι από την πρώτη στιγμή. Αχ και να ήξερα ότι τα κάγκελα ήταν χάρτινα. Αυτός όμως το ήξερε. Για αυτό έχει τον πρώτο λόγο. Για αυτό έχει την τιμή να φύγει πρώτος. Ο λύκος μπορεί να εκμεταλλευτεί ένα κοπάδι πρόβατα αλλά για να πετύχει κάτι, θέλει λύκους σαν και αυτόν ετοιμοπόλεμους για να τους ηγηθεί.
Μελωδία φαντάζουν οι ασύρματοι. Ήρθε η εντολή. Η τελευταία εντολή που θα δώσουν ποτέ αυτοί. Σκοτώστε τους, σκοτώστε τους όλους. Η τελευταία εντολή που θα πάρουν ποτέ οι μπάτσοι.
Φωνάζει και αυτός πάνω στο καμένο αμάξι από τη ντουντούκα που έχει πάρει φωτιά στα χέρια του:
- Σήμερα δεν πεθαίνετε... σήμερα ζείτε! Σήμερα έστω και για λίγα λεπτά θα ζήσετε πραγματικά! Θα διεκδικήσετε πράγματα. Και όσο κρατάει η διεκδίκηση κρατάει η ζωή!Αυτοί τελείωσαν, δεν υπάρχει ζωή για αυτούς δεν υπάρχει γυρισμός. Σήμερα όλοι ζούνε.
Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια πριν πέσει από το θεόρατο βήμα του. Ήταν τα τελευταία λόγια όλων μας. Τα χείλη μας συντονίστηκαν με τα δικά του.
Αυτός; Ήταν ο κανένας. Αλλά για εμάς είχε όνομα. Όλοι είχαμε ονόματα μεταξύ μας. Ούτε αριθμό, ούτε ιδιότητα. Όνομα!
Αυτοί είχανε αριθμούς στα πέτα. Διάλεξαν να πάνε εκεί που τους υπολογίζουν για αριθμούς. Για αυτό χάσανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου