''Στο ίδιο έργο, θεατές [;]"

Πάντα μου ήταν δύσκολο να γράψω κάτι για κείνο τον Δεκέμβρη. Εκείνο τον Δεκέμβρη, δεν είπαμε πολλά. Η οργή που ξεχύθηκε στους δρόμους έθεσε πολλές ερωτήσεις και ίσως και να έδωσε κάποιες απαντήσεις. 

Πέρασαν έξι χρόνια κι όμως οι απαντήσεις που μένουν να δοθούν είναι πολλές. Τα παιδιά που έβλεπα να αντιδρούν, να διαδηλώνουν και να πλημμυρίζουν τους δρόμους, σκόρπισαν, μπερδεύτηκαν … γύρισαν σπίτι «νωρίς». 

Πως έγινε και αφήσαμε το σύστημα που πυροβόλησε τη γενιά μας να συνεχίζει να εγκληματεί; Πως γίνετε να αφήσαμε τη παρακμή να εξαπλωθεί;  Τι στράβωσε; Τι δεν πήγε καλά; Τι έπαθε ρε η γενιά μας; Ξέχασε; Πως μπορεί να ξέχασε; Νομίζω πως ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου η είδηση: «15χρονος νεκρός από πυροβολισμό αστυνομικού στα Εξάρχεια» … Ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου τα συνθήματα: «15χρονος νεκρός, το μίσος μεγαλώνει – Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι». Τόσο γρήγορα καταλάγιασε το μίσος; Τόσο γρήγορα μας πέρασε ο θυμός;

 Δεν ήταν η κακιά στιγμή, δεν ήταν ατύχημα, δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, ήταν το κράτος και η ουσία του, ήταν ένας δολοφόνος με στολή και κρατική ανοχή. Κι εμείς αφήνουμε αυτό το κράτος, αυτό το σύστημα και τα παρακλάδια του να δολοφονούν ακόμη. 

Και σήμερα, έξι χρόνια μετά, εμείς θεατές ξανά στο ίδιο έργο. Ο Νίκος Ρωμανός αργοπεθαίνει, ζητώντας το αυτονόητο. Να του επιτραπεί το δικαίωμα να παρακολουθεί τα μαθήματα της σχολής του.  Κρατική δολοφονία από πρόθεση με συνένοχους όλους εμάς. Έξι χρόνια πριν ο Ε. Κορκονέας σκότωσε την ψυχούλα του. Σήμερα το κράτος και η αδιαφορία μας του δίνει τη χαριστική βολή. 

Τι κάνουμε; Πόσο αίμα πρέπει να τρέξει για να σπάσουμε τη γυάλα μας; Τι πρέπει να γίνει για να μην ξανακάτσουμε στον καναπέ μας μέχρι να διώξουμε κάθε πολιτικό και οικονομικό δολοφόνο από τούτη εδώ τη χώρα; Ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια και τα αυτιά μας. 

Όχι άλλη λύπη, μόνο οργή. Τέρμα η κλάψα, τέρμα η μιζέρια. Να “χουμε συνείδηση. Είναι ώρα για αφύπνιση, ώρα για δράση. Αυτή η σάπια πολιτική δολοφονεί. Ας βάλουμε λοιπόν φωτιά σε αυτή τη σαπίλα. Ας βάλουμε φωτιά στους καναπέδες μας. 

Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας, είναι ζήτημα ελευθερίας, είναι ζήτημα δημοκρατίας, είναι ζήτημα ζωής … Δεν πρέπει να σιωπήσουμε, δεν πρέπει να γίνουμε συνένοχοι, δεν πρέπει να ξεχάσουμε. 

Εκείνος ο Δεκέμβρης του 08′ δεν τελείωσε … Κανένας Δεκέμβρης δεν τελείωσε ποτέ …

gocatchyourdream