Ανάπτυξη

Έχω μία περίεργη μάλλον οπτική γι’αυτό που λέμε “ανάπτυξη”. Δεν είναι αυτό που εννοεί, ή αφήνει να εννοηθεί ο Σαμαράς. Η λέξη ανάπτυξη για μένα έχει μία συγκεκριμένη διαδρομή, από κάτω προς τα επάνω. Αν σε μία χώρα, μία οποιαδήποτε χώρα, υπάρχει ένας υπερβολικός αριθμός πεινασμένων, ακόμα και αν όλη η υπόλοιπη κοινωνία μπορεί να κάνει συναλλαγές σε κοινό νόμισμα, να αγοράζει αυτοκίνητα, να κάνει μπίζνες, ακόμα και αν όλοι αυτοί μεταξύ τους λένε “κοίτα, είμαστε σε φάση ανάπτυξης”, όσο περισσότεροι στερούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, τόσο σε μεγαλύτερη ύφεση βρίσκεται αυτή η χώρα.

Πρόσεξε τώρα να δεις πως το σκέφτομαι:


Στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, το περιβόητο @kolastirio, η κατάσταση έχει γίνει χειρότερη από αυτήν για την οποία έκαναν απεργία πείνας οι κρατούμενοι πριν μερικούς μήνες όταν πρωτοδημοσιεύτηκε το πρόβλημα. Πρόσεξε τι σου λέω: χειρότερη. Τώρα, έχουμε και νεκρούς, από την καταραμένη φυματίωση για την οποία προσπαθούσαν να μας προειδοποιήσουν οι κρατούμενοι. Βαρέθηκα να εξηγώ πόσο αναίσθητο είναι να προσποιούμαστε τους δικαστές, όταν επιβάλλουμε δια της σιωπής και της ανοχής μας αυτές τις συνθήκες, αλλά, σε κάθε περίπτωση, άνθρωποι έχουν πεθάνει γιατί οι κρατούμενοι στερήθηκαν ένα βασικό τους δικαίωμα, αυτό της παροχής υγείας και της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Αν είμαστε τυχεροί ως κοινωνία, κάτι που πλέον κυνικά αποκλείω, αυτό έγινε υποτίθεται γιατί δεν έχουμε αρκετά χρήματα για να τους παρέχουμε αξιοπρεπείς συνθήκες – ή έχουμε, όπως υποστηρίζω και εδώ “Ισοδύναμα της αξιοπρέπειας” αλλά οι προτεραιότητές μας είναι διαφορετικές.

Πριν από λίγο καιρό, το omniaTV ταξίδεψε μέχρι το όρος Πατέρα και ανέδειξε, όντας το μοναδικό μέσο ενημέρωσης που μπήκε στον κόπο θυμίζω (αν και χρηματοδοτούμενο από τον κόσμο, και όχι από διαφημίσεις εταιριών) βλέποντας με τα μάτια τους τις συνθήκες στις οποίες ήθελε το κράτος με τα ΜΑΤ και την απειλή βίας, να μεταφέρουν τους κατοίκους του καταυλισμού πίσω από νομισματοκοπείο. Να σας θυμίσω ότι ο χώρος που παρείχε το κράτος δεν είχε καμία σταθερή υποδομή για νερό, καμία σταθερή υποδομή για θέρμανση, για ρεύμα, και τα κοντέινερ που θα τους έβαζαν ήταν …σεισμοπλήκτων δεκαετίας και μισοκατεστραμμένα. Σχολείο τα παιδιά που πηγαίνουν ήδη τώρα στο Χαλάνδρι, θα έβρισκαν μετά από μερικές δεκάδες χιλιόμετρα, και αν. Αν δεν πάγωναν από το κρύο το βράδυ, δηλαδή.

Στις Αμυγδαλέζες, οι άνθρωποι στοιβάζονται εκεί, πολλοί πλέον του για όλους τους ανθρώπους στην Ελλάδα δεκαοχταμήνου κράτησης, με ελλείψεις σε φαγητό, ούτε τις στοιχειώδεις παροχές αξιοπρεπούς διαβίωσης. Οι συνθήκες είναι τραγικές, τα περιγράφουν όλοι, αλλά το δράμα δεν συνεχίζεται – εντείνεται. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ακόμα και ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ έκανε έρανο(!) για να μαζέψει τα απολύτως απαραίτητα για την διαβίωση των ανθρώπων, καθώς η κυβέρνηση αδυνατεί (ή επιθυμεί να μην) τα παρέχει.

Στις φυλακές Θεσσαλονίκης οι κρατούμενοι είναι για μήνες(!) εντός του κτιρίου και δεν προαυλίζονται(!) (εκτός όλων των άλλων δεινών με τα οποία τους βασανίζουμε) γιατί ..δεν έχουμε λεφτά για φύλακες.

Το σχολείο 18 Άνω δεν θα δουλέψει για φέτος και η χρονιά πάει μάλλον στράφι, καθώς δεν υπάρχουν τα χρήματα για την λειτουργία του. Οι υπάλληλοι καταγγέλλουν ότι έχουν να πληρωθούν 2 χρόνια.

Και για τα υπόλοιπα σχολεία όμως, οι χιλιάδες ελλείψεις σε προσωπικό μένει να καλυφθούν από ..εθελοντές, καθώς το υπουργείο παιδείας αδυνατεί να βρει πόρους για να πληρώσει την εργασία τους.

Στο Κέντρο Περίθαλψης Παιδιών με Ειδικές Ανάγκες στα Λεχαινά η κατάσταση για τα παιδιά είναι απελπιστική. Οι υπάλληλοι, τα κλείνουν σε κλουβιά, μοιράζουν κατασταλτικά φάρμακα και οι συνθήκες διαβίωσης είναι εξευτελιστικές. Δεν τα λέω εγώ, τα λένε οι ξένοι εθελοντές που εργάστηκαν εκεί, στο BBC.

Και αυτά είναι τα ελάχιστα παραδείγματα τα οποία γνωρίζω και μπορώ να μιλήσω γι’ αυτά. Δεν αναφέρω καν τους ανασφάλιστους ασθενείς που δεν βρίσκουν φάρμακα, το πόσοι άνθρωποι ζουν χωρίς ρεύμα εν έτη 2014/15, το πόσοι άνθρωποι δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για να επιβιώσουν.

Πρόσεξε τι λέω:

Από εκεί ξεκινάει η ανάπτυξη.

Ανάπτυξη δεν είναι η πολύχρωμη προεδρία της Ελλάδας στην Ευρώπη, η ανακάλυψη του σκελετού στην Αμφίπολη, ή μια συμφωνία με μεγάλη εταιρία που θα εκμεταλλευτεί τον όποιο εθνικό μας πλούτο με αμφιλεγόμενο συχνά αντίτιμο. Αυτά, μπορεί να φέρουν την ανάπτυξη, μπορεί και όχι όμως. Οι συμφωνίες που οδηγούν μεγάλες εταιρίες να αποφύγουν να πληρώσουν στο κράτος πχ τις υποχρεώσεις τους, έχουν γραβάτες και κοστούμια και τιζεράκι από κάτω “η ανάπτυξη ήρθε” – αλλά δεν είναι ανάπτυξη.

Ανάπτυξη, η μόνη που καταλαβαίνω και κατανοώ, είναι να έχουν φάρμακα οι φυλακισμένοι, νοσηλεία τα παιδιά, αξιοπρεπείς συνθήκες οι φυλακισμένοι – και την ελευθερία τους αν χρειαστεί, ρεύμα όλοι οι άνθρωποι, φαγητό όλοι οι άνθρωποι, νερό και στέγη όλοι οι άνθρωποι.

Ουτοπικό; Αδιαφορώ (Είμαι βέβαιος πως όχι: ). Είναι μία κόκκινη γραμμή, μία κόκκινη γραμμή που επιμένω ότι πρέπει να θέσει κάθε άνθρωπος, πριν πανηγυρίσει το όποιο Success Story:

Δεν υπάρχει ανάπτυξη μιας χώρας, όταν οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτήν είναι σε ύφεση συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Ας διορθωθεί αυτό, και μετά πανηγυρίζουμε όσο θέλετε για την δική σας “ανάπτυξη”.

arkoudos