Στις κυλιόμενες ανόδου του μετρό στέκεται στην αριστερή πλευρά. Οι
βιαστικοί που είναι έτοιμοι να την προγκήξουν αντιλαμβάνονται ότι
ξεκαρδίζεται μόνη της διαρκώς στα γέλια. Το μυαλό της βιάζεται
περισσότερο από το δικό τους, το μυαλό της είναι ήδη κάπου αλλού.
Ξαφνικά δεν βιάζονται και τόσο, ξαφνικά μπορούν να περιμένουν, ξαφνικά
ίσως συνειδητοποιούν πως η ανάγκη να κερδίσεις τέσσερα δευτερόλεπτα σε
μια κυλιόμενη σκάλα δεν είναι λιγότερο τρέλα, ξαφνικά ίσως καταλαβαίνουν
πως στο τέλος αυτής της σκάλας δεν υπάρχει καμία κρυμμένη κορυφή.
Όταν τελειώνουν οι κυλιόμενες την ακολουθώ. Δεν φοράει παπούτσια, φοράει
καλτσάκια πολύχρωμα, όχι ζευγάρι, άλλη κάλτσα στο δεξί άλλη στο
αριστερό, περπατώντας στις μύτες, σαν μπαλαρίνα ενός χορού που κανείς
δεν θέλει να χορέψει, γιατί δεν είναι μόνο ο χορός των ολομόναχων, είναι
κι ο χορός ενός επιτηδευμένου γέλιου που δεν λέει να τελειώσει, ενός
γέλιου που χλευάζει τον κόσμο, την τρέλα και τη λογική μαζί.
Πιο μετά, σε ένα βαγόνι, αυτός ο παπουτσωμένος τριαντάρης διαβάζει την
αγγλόφωνη οικονομική εφημερίδα του, χωρίς να σηκώσει δευτερόλεπτο το
κεφάλι του, αφοσιωμένος βαθιά στη λογοτεχνία της, στις ευκαιρίες κέρδους
που πιθανόν να βρίσκονται ανάμεσα στις γραμμές της, αρκεί να τις
εξορύξει εγκαίρως, αρκεί να κάνει τη σωστή κίνηση τη σωστή στιγμή, αρκεί
να χορέψει σαν μπαλαρίνα ανάμεσα στα ρίσκα και τις αποδόσεις. Kι αν
τυχόν το πετύχει, τότε αυτός ο κόσμος θα αξίζει ένα γέλιο εντελώς
διαφορετικό, ένα γέλιο δοξαστικό της λογικής του και της τρέλας του, ένα
γέλιο που αντί να χλευάζει τα πάντα, θα χλευάζει μόνο εκείνους που δεν
ήξεραν σε ποιόν χορό να πάρουν μέρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου