Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Viva el Mundial!


Viva el Mundial!

Ξεκίνησε η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση! Φορέστε φανέλες με το εθνόσημο, φορέστε και κασκόλ κι ας είναι καλοκαίρι. Βγείτε στους δρόμους κραδαίνοντας υπερήφανα τη σημαία της πατρίδας σας σα να κερδίσατε την πιο δύσκολη μάχη. Ξεχάστε τη φτώχεια και τη μιζέρια του σπιτιού σας. Δεν έχει πλέον σημασία αν έχετε να φάτε μετά το παιχνίδι. Ούτε αν έχετε να πληρώσετε το ρεύμα τον επόμενο μήνα. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την Εθνική Ελλάδος!


Κάποτε ήμουν οπαδός. Μικρός πήγαινα στο γήπεδο και ούρλιαζα για την ομάδα μου μέχρι να κλείσει η φωνή μου. Και το 2004, σαν τώρα το θυμάμαι, μετά την κατάκτηση του Euro, είχα ξεχυθεί στους δρόμους και κοπανιόμουν σα να είχα κερδίσει μονάχος μου την κούπα. Σα να 'μουν εγώ που είχα βάλει το γκολ. Ήμουν 14. Πλέον η αντίδραση αυτή φαντάζει, το λιγότερο, γελοία. Πλέον έχω υποχρεώσεις. Έχω υποχρέωση στον εαυτό μου να μην αφήνω ανούσια πράγματα να με κρατούν υπνωτισμένο μπρος στη μεγαλύτερη εικόνα. Δεν θα προσκυνήσω 11 μαντραχαλάδες που τρέχουν πίσω από μια μπάλα, επικαλούμενοι το εθνικό φρόνημα. Είναι ανειλικρινές να φωνάζω για νίκη της "εθνικής" μας, όταν ο πολιτισμός της πατρίδας μου έχει ηττηθεί προ πολλού. Όταν πετάμε με τόση ευκολία χρήματα για να στείλουμε τους μπαλαδόρους μας σε μια φτωχή και κατακρεουργημένη χώρα, για να κυνηγήσουν μια μπάλα, αντί να τα δώσουμε στην Παιδεία ή στην Υγεία. Αυτό από μόνο του μας καθιστά ένα Έθνος Ηλιθίων. Υποστηρίζουμε όλους τους απεχθείς "καθαρισμούς" των δρόμων της Βραζιλίας, ενώ βγαίνουμε στους δρόμους για να διεκδικήσουμε τα εαυτών μας δικαιώματα. Το μόνο μας μέλημα είναι να να μας κάνουν περήφανους, κατακτώντας το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Δεν έχει σημασία που δαπανηθήκαν 16 δισ. δολάρια, για τις εγκαταστάσεις και τη συνολική διοργάνωση, σε μια χώρα που πάνω από το 50% των ανθρώπων δεν έχουν να φάνε. Δεν έχει σημασία που κι εμείς δεν απέχουμε ιδιαίτερα από αυτή την πραγματικότητα.

Κάπου, κάποτε, κάποιος είπε πως όσο πιο δυσμενείς καταστάσεις επικρατούν σε μια κοινωνία, τόσο μεγαλύτερο βάρος πέφτει στον αθλητισμό. Γιατί ο αθλητισμός ανέκαθεν διασκέδαζε τις κατώτερες τάξεις. Τα πλήθη μένουν υπνωτισμένα υπό την αίγλη των αθλητικών διοργανώσεων. Εντυπωσίασε τον φτωχό νου με θέαμα και και δεν θα εξεγερθεί ποτέ.

Ίσως, ήρθε ο καιρός να σταματήσουμε να προσκυνάμε σώβρακα και φανέλες και να ξεκινήσουμε να αναρωτιόμαστε τι σκατά συμβαίνει γύρω μας. Μπορεί το σοκ που θα υποστούμε να μας κινητοποιήσει να βάλουμε ένα μικρό λιθαράκι, επιτέλους, για να χτίσουμε μια κοινωνία ανθρώπων και όχι ζόμπι.

Γιάννης Δόξας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου