Ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα όσο φεύγουν και οι αναμνήσεις. Κι εμείς μένουμε να θυμόμαστε. Θυμάμαι το πρώτο κενό, την πρώτη κατάληψη χωρίς λόγο, θυμάμαι τις φωνές των διευθυντών και την επιβολή των μεγαλύτερων μαθητών στους μικρότερους. Τι κι αν τώρα πια δε θυμάμαι κανέναν από αυτούς. Θυμάμαι τις πρώτες φιλίες με άτομα που τώρα πια ή έχουμε κρατήσει επαφή και μιλάμε ή έχουμε ψυχρανθεί. Θυμάμαι την αγωνία στα μάτια όλων μας για να δούμε τι μαθήματα θα κάνουμε και για να γνωρίσουμε τους καθηγητές μας.
Βλέπω αλλαγές σε μένα, εμφανισιακά και εσωτερικά, όχι όμως μόνο σε μένα αλλά και στους γύρω μου. Πόσο "μικροί" ήμασταν τότε, τότε που η φαντασία μας δεν κάλπαζε και μας ένοιαζε μόνο το παρόν. Δεν ξέραμε τίποτα τότε, ούτε τι θα πει αποχή, ούτε κατάληψη (ναι, ωραία παραδείγματα φέρνω) ούτε πάρτυ στο σχολείο. Καμιά φορά βλέπω παλιές φωτογραφίες και είναι σαν να βλέπω ένα άλλο πρόσωπο, πιο αθώο και πιο γλυκό στη θέση μου.
Ένας χρόνος λοιπόν για το τέλος. Τότε που όλα θα τελειώσουν αν και δεν ξέρω πόσο γρήγορα θα περάσει αυτός ο χρόνος καθώς όλοι ισχυρίζονται πως θα 'χει τελειώσει πριν το καταλάβουμε. Δε ξέρω αν χαίρομαι ή όχι. Πάντα ήμουν αυτή που έλεγε πως δε θα της λείψει το σχολείο και πως θέλει να γίνει φοιτήτρια αλλά αυτό ήταν τότε. Τώρα που έχει μείνει λίγος χρόνος πιστεύω πως αυτή η καθημερινότητα θα λείψει σε όλους. Ακόμα κι αν ήμασταν αναγκασμένοι να ξυπνάμε κάθε πρωί νωρίς, ακόμα κι αν υπήρχαν γκρίνιες από γονείς και δασκάλους.
Υποθέτω πως σε έναν χρόνο από τώρα θα έχω μάθει πια τι σημαίνει αυτή η απουσία.
#panellinies15 λοιπόν και άγιος ο θεός.
Μαριάννα Χατζησάββα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου