Η ζωή υπάρχει και μετά τις πανελλήνιες...

Με αφορμή το τέλος των πανελληνίων για το έτος 2014 σκέφτηκα να προσεγγίσω με τη ματιά του υποψηφίου αυτό το ζήτημα που ταλανίζει τη νεολαία για δεκαετίες. Το ζήτημα όμως δεν είναι να μιλήσουμε γενικόλογα. Το ζήτημα είναι να μιλήσουμε στις ψυχές μας, στο μυαλό που είναι θολωμένο και κουρασμένο από το άγχος και από τη λαχτάρα μιας επιτυχίας...

Το συμπέρασμα είναι ένα: Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ.


Μια ενδεχόμενη αποτυχία ενός τρίωρου διαγωνίσματος που σε πήγε στο 91 και όχι στο 92, μια ενδεχόμενη αποτυχία στις βάσεις οι οποίες ίσως και να είναι 7 μόρια πάνω από το βαθμό πρόσβασης δεν είναι καν αποτυχία. Μπορεί να είναι μια άτυχη στιγμή. Μπορεί να είναι ένας μνησίκακος διορθωτής. Μπορεί να είναι εντολή του Υπουργείου για να μειώσουν το μέσο όρο σου. Δεν είναι αποτυχία.

Ξέρεις τι είναι αποτυχία φίλε μου; Αποτυχία είναι το γεγονός ότι εμείς, η πλέον μορφωμένη και ανοικτή γενιά έχουμε θεοποιήσει ένα σάπιο σύστημα. Το έχουμε ανάγει στη σφαίρα του ονείρου και έχουμε καταστήσει αυτοσκοπό την εισαγωγή με κύριο στόχο την κοινωνική αποδοχή. Σε ένα μεγάλο βαθμό δεν παλεύουμε για τον Γιώργο, για τον Κώστα, για τη Μαρία, για την Έλενα αλλά για τον κοινωνικό περίγυρο. Αποτυχία είναι το γεγονός ότι έχουμε μπει σε ένα πνεύμα κακού ανταγωνισμού και όχι ευγενούς συναγωνισμού... Αν είναι δυνατόν! Ευχόμαστε μέσα μας, ενδόμυχα, να αποτύχει η πλειονότητα των μαθητών σε κάποιο μάθημα για να ξεχωρίσουμε. Έχουμε καταντήσει πειθήνια όργανα του δυνάστη που πριν λίγα χρόνια βρίζαμε! Αν είναι δυνατόν να κριθεί η αξία του ανθρώπου από το συνώνυμο του ρήματος "αναλίσκεται"... Αν είναι δυνατόν να κριθεί η αξία του ανθρώπου από 6-7 τρίωρα διαγωνίσματα.

Και αν έρθει και μια ήττα, δεν σημαίνει κάτι... Δεν είναι η Κηφισίας ο μοναδικός δρόμος για να φθάσεις στον προορισμό σου, υπάρχουν και άλλοι δρόμοι... Καλή επιτυχία σε όλους μας και μακάρι να ανταμειφθούν οι κόποι του καθενός... Μακάρι ο καθένας να πάρει ό,τι του αξίζει...

Giorgos Aggelopoulos