Άβυσσος

Τελετή παράδοσης παραλαβής στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης (το Προστασίας του Πολίτη μοιάζει κρύο ανέκδοτο). Πέρα από τα τυπικά που λέγονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ξάφνου εμφανίζεται μια αίτηση Χορήγησης Ασύλου με τα στοιχεία του Νίκου Δένδια. Άπαντες ξεκαρδίζονται με την χαριτωμένη και ευφάνταστη ιδέα. Περισσότερο απ’ όλους ο απερχόμενος Υπουργός. Ο Υπουργός του «Ξένιου Δία», των στρατοπέδων συγκέντρωσης, του «θα τους κάνουμε τον βίο αβίωτο».

Το έντυπο χορήγησης ασύλου, για πολλούς συνανθρώπους μας δεν είναι ένα απλό και συνηθισμένο δημόσιο έγγραφο. Είναι το χαρτί που σημαίνει την κατάληξη υποχρεωτικών ταξιδιών χιλιάδων χιλιομέτρων, στερήσεων, βασάνων. Είναι το χαρτί που συμβολίζει τη λεπτή, την αδιόρατη γραμμή ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Ανάμεσα στη ζωή και στα βασανιστήρια , ανάμεσα στην ελευθερία και στο εκτελεστικό απόσπασμα. Για τον πρόσφυγα και τον κυνηγημένο η αίτηση χορήγησης ασύλου περιέχει την ελπίδα. Σ’ αυτό το χαρτί η ευφάνταστη προϊσταμένη, κολακεύοντας χαμερπώς τον απερχόμενο Υπουργό, κότσαρε πανηγυρικά την κεκαρμένη κεφαλή του και τα στοιχεία του.

Το δήθεν επιτυχημένο αστείο δεν έγινε σε κάποιο ιδιωτικό χώρο, ούτε σε κανένα κλειστό γραφείο. Δεν αλλάζει βέβαια κάτι επί της ουσίας, αλλά έχει το συμβολισμό του. Έγινε σε δημόσια τελετή, σε δημόσια θέαση. Τόσο θράσος, τέτοια ξετσιπωσιά.

Κάποτε ίσως λέγαμε, ότι με κάποιους μπορεί να έχεις πολιτικές διαφορές, διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά τουλάχιστον συμφωνείς σε κάποιες ελάχιστες κοινές αξίες. Το σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, στην αξιοπρέπεια, σε θεμελιώδη δικαιώματα. Όχι πια. Με αυτούς τους σαλτιμπάγκους που έκαναν πλακίτσα με τον ανθρώπινο πόνο δεν μας ενώνει απολύτως τίποτα κοινό. Άβυσσος μας χωρίζει.

redkangaroo