Πριν ένα χρόνο, στις 11 Ιουνίου του 2013, η Αγλαΐα Κυρίτση μετέδιδε
το βραδινό δελτίο της ΕΡΤ από το πεζοδρόμιο της Μεσογείων, μετά από την
επέμβαση των ΜΑΤ και την αποκατάσταση της “νομιμότητας” στο ραδιομέγαρο
της Αγίας Παρασκευής.
Ένα χρόνο μετά από τότε, η ΕΡΤ παραμένει κλειστη, δίνοντας τη σκυτάλη στο έκτρωμα-ΝΕΡΙΤ, σπαταλώντας εκατομμύρια και χαρίζοντας δουλίτσες στη Digea. Ένα χρόνο μετά, συνεχίζουμε να ζούμε υπο την επίβλεψη των ΜΑΤ σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Οι (παράνομα) απολυμένες καθαρίστριες “νουθετούνται” από τα ΜΑΤ σε κάθε ευκαιρία (χθες ματατζής έλεγε σε μία ας μην ήταν οι κάμερες εδώ και θα σου’λεγα), κάθε είδους διαμαρτυρία πνίγεται από τα ΜΑΤ, σε κάθε γωνία στο δρόμο πάντα υπάρχει το άγρυπνο μάτι των ΜΑΤ και κάθε λογής ρουφιάνου ασφαλίτη. Οι μηχανές των ΔΙΑΣ συνεχίζουν να πίνουν καφέδες και να τρώνε τυρόπιτες σε κάποιο υπόστεγο, οι μετανάστες συνεχίζουν να συλλαμβάνονται και να στοιβάζονται σε κάποιο κελί στην Αμυγδαλέζα, επ αόριστον (κι ας είναι παράνομο ακόμα και με την ισχύουσα, βάρβαρη νομοθεσία).
Ένα χρόνο μετά, συνεχίζουν να αυξάνονται τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, ειδικά μέσα στην αστυνομία, αλλά εμείς πλέουμε σε ψεύτικα πελάγη ευτυχίας, με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έβγαλε αριστερή πρωτιά στις ευρωεκλογές…
Ένα χρόνο μετά, ο πολιτικός υπεύθυνος της καταστολής, των πνιγμών στο Αιγαίο, των κελιών της Αμυγδαλέζας και των κυνηγητών κάθε μετανάστη, παραδίδει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης κάνοντας χαρούλες και γελάκια και παραλαμβάνοντας μια αίτηση ασύλου με το όνομά του, σαν αυτές τις αιτήσεις που θα χάριζαν ζωή και ελευθερία σε τόσες χιλιάδες κυνηγημένων από τους πολέμους και τη φτώχια.
Σαν το άσυλο που κατάφερε και πήρε ο Μπα Μαμαντού ως πολιτικός πρόσφυγας, αλλά δεν ήταν αρκετό γιατί είχε να ξεφύγει κι από τις επιθέσεις της χρυσής αυγής, οπότε αφού το άσυλο της Ελλάδας μόνο προστασία δεν παρείχε, κατέφυγε στο Βέλγιο…
Έφυγε το μαύρο από τις οθόνες μας και έχει αρχίσει και εξαπλώνεται, καταλαμβάνει κάθε γωνιά του χώρου που του παραδίνουμε…
Ένα χρόνο μετά από τότε, η ΕΡΤ παραμένει κλειστη, δίνοντας τη σκυτάλη στο έκτρωμα-ΝΕΡΙΤ, σπαταλώντας εκατομμύρια και χαρίζοντας δουλίτσες στη Digea. Ένα χρόνο μετά, συνεχίζουμε να ζούμε υπο την επίβλεψη των ΜΑΤ σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Οι (παράνομα) απολυμένες καθαρίστριες “νουθετούνται” από τα ΜΑΤ σε κάθε ευκαιρία (χθες ματατζής έλεγε σε μία ας μην ήταν οι κάμερες εδώ και θα σου’λεγα), κάθε είδους διαμαρτυρία πνίγεται από τα ΜΑΤ, σε κάθε γωνία στο δρόμο πάντα υπάρχει το άγρυπνο μάτι των ΜΑΤ και κάθε λογής ρουφιάνου ασφαλίτη. Οι μηχανές των ΔΙΑΣ συνεχίζουν να πίνουν καφέδες και να τρώνε τυρόπιτες σε κάποιο υπόστεγο, οι μετανάστες συνεχίζουν να συλλαμβάνονται και να στοιβάζονται σε κάποιο κελί στην Αμυγδαλέζα, επ αόριστον (κι ας είναι παράνομο ακόμα και με την ισχύουσα, βάρβαρη νομοθεσία).
Ένα χρόνο μετά, συνεχίζουν να αυξάνονται τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, ειδικά μέσα στην αστυνομία, αλλά εμείς πλέουμε σε ψεύτικα πελάγη ευτυχίας, με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έβγαλε αριστερή πρωτιά στις ευρωεκλογές…
Ένα χρόνο μετά, ο πολιτικός υπεύθυνος της καταστολής, των πνιγμών στο Αιγαίο, των κελιών της Αμυγδαλέζας και των κυνηγητών κάθε μετανάστη, παραδίδει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης κάνοντας χαρούλες και γελάκια και παραλαμβάνοντας μια αίτηση ασύλου με το όνομά του, σαν αυτές τις αιτήσεις που θα χάριζαν ζωή και ελευθερία σε τόσες χιλιάδες κυνηγημένων από τους πολέμους και τη φτώχια.
Σαν το άσυλο που κατάφερε και πήρε ο Μπα Μαμαντού ως πολιτικός πρόσφυγας, αλλά δεν ήταν αρκετό γιατί είχε να ξεφύγει κι από τις επιθέσεις της χρυσής αυγής, οπότε αφού το άσυλο της Ελλάδας μόνο προστασία δεν παρείχε, κατέφυγε στο Βέλγιο…
Έφυγε το μαύρο από τις οθόνες μας και έχει αρχίσει και εξαπλώνεται, καταλαμβάνει κάθε γωνιά του χώρου που του παραδίνουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου