Περιφερειακή οδός: Κλειστή

Ανέκαθεν οι φάμπρικες χτίζονταν πλάι στα καλύβια των φτωχών. Τα αφεντικά δεν είχαν ποτέ χρόνο για χάσιμο, μετακινήσεις και καθυστερήσεις. Ο εργάτης το πρωί πρέπει να σηκώνεται, να κάνει το σταυρό του, να βάζει μια μπουκιά ψωμί στο στόμα και να ξεκινά. Το πρωί δουλειά, το βράδυ βόλτα με τη φαμίλια στην ασφυξία. Τέτοια ζωή μάθανε. Μεσοτοιχία τα σπιτάκια με τις μάντρες των εργοστασίων. Χτίστηκε η παραλία απ' άκρη σ' άκρη . Μύλοι και ΔΕΗ, πιο πέρα τα καζάνια, Τσιμέντα και Λιπάσματα, εργοστάσιο Ναφθαλίνης. Σε τούτη δω τη γωνιά οι άνθρωποι δεν μάθανε κολύμπι, σαν βρεθούν στο νερό βυθίζονται αμίλητοι.


Σήμερα η ακτή στρώθηκε με πίσσα κι άσφαλτο για να περνούν τα μεγάλα φορτηγά που φορτώνουν απ' το λιμάνι αφθονία. Γιαπωνέζικα αυτοκίνητα, κρέατα απ' την Αργεντινή, μπάλες απ' το Πακιστάν, παπούτσια και ρούχα απ' την Κίνα. Σήμερα φτωχοί είναι οι άλλοι. Σήμερα βυθίζονται αλλού.

Αυτή η ιδιότυπη «παραλία» μόνο θλίψη μου προκαλεί. Εκκλησάκια κάτω απ' τις κολώνες και στα τούνελ συνθήματα για κατευόδιο σε κάποιον Θόδωρο ή Μίμη ή Μηνά που χάθηκε νωρίς και που 'ταν Ολυμπιακός και μάγκας μα κι απερίσκεπτος καμιά φορά πάνω στης νιότης τα χίλια κυβικά.

Κι όμως κάποτε εδώ ήταν θαύμα! Σκέπαζε ο αττικός ήλιος τη γη που μοσχοβολούσε πεύκο και από τις απολήξεις του Αιγάλεω κατέβαινε δροσιά. Γυμνά με την ψωλή τους έξω βουτούσαν στο νερό τα νιάτα των Αχαιμενιδών, λίγες μέρες πριν την καταστροφή και τη νίλα του Ξέρξη στη Σαλαμίνα. Πέρσες, Κάρες και Λυδοί είκοσι χρονώ αγόρια, κι Έλληνες που μήδισαν - ο φόβος είναι το πιο ειλικρινές συναίσθημα - όλος ο ανθός της ζωής να στήνει παιχνίδια στην άμμο και με μακροβούτια να ανασύρει αχινούς και αστερίες.

Τώρα ξέρεις! Αν ποτέ τολμήσουν να σου πουν πως δεν τα χρειάζεσαι όλα αυτά, ξέρεις, εσύ που στραβά αρμενίζεις στο γιαλό της εποχής. Να πεις πως η θάλασσα φτιάχτηκε απ' το Θεό για να αμφιβάλλουν οι άθεοι όταν την έχουν αγνάντιο.

kospanti