Πεταλούδες

© Κάτω Κουφονήσι 2012

[Φωσφοριζέ μαγιό, μπιτσόμπαρα, φρέντο καπουτσίνο σε γυάλινα ποτήρια, γκουρμέ μεζεδοπωλεία, ξαπλώστρες και ομπρέλες, κι άλλες ξαπλώστρες, κι άλλες ομπρέλες, μπιτάκια στη διαπασών, σώματα κατάμαυρα από τα σολάριουμ, μαλλιά κομμωτηρίου, πανάκριβα γυαλιά ηλίου και σαγιονάρες με διαμαντικά.]

Ξύπνησα από τον εφιάλτη δίπλα σου, ξαπλωμένη πάνω στην πετσέτα κάτω από το αρμυρίκι στη μοναχική παραλία. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το κύμα που έγλειφε την άμμο, η ανάσα σου που πάλευε με κάποιον αντίστοιχο εφιάλτη, η φωνή του Μπακιρτζή από τα ακουστικά της Άλκηστης πιο δίπλα και ο Γιάννης που μιλούσε ψιθυριστά με μια κοπέλα στο τηλέφωνο. Όπως παλιά που καθόμασταν με τους γονείς όλη μέρα στη θάλασσα.

© Λευκάδα 1992

Μου είπες όταν ξύπνησες πως έβλεπες στον δικό σου εφιάλτη ότι σε βρήκε ένας ναύτης που μόλις είχε πιάσει δουλειά, μέσα σε μια από τις σωσίβιες λέμβους του πλοίου. Ποιος ξέρει από πότε είχες μείνει ξεχασμένος εκεί μέσα. Ποιος ξέρει ποιοι μπορεί να σε έψαχναν. Κρατούσες στα χέρια σου τη φωτογραφία από την παραλία μας στο νησί, και σιγοτραγουδούσες ένα παλιό ρεμπέτικο. Του είπαν οι παλιοί εργαζόμενοι του πλοίου ότι έψαχνες να βρεις την παραλία της φωτογραφίας. Πια όμως όλες οι παραλίες είχαν κάγκελα, είσοδο και ούτε μισό εκατοστό ελεύθερης άμμου. Γύρισες όλα τα νησιά, μα τίποτα. Δεν κατάφερες να τη βρεις.

Αυτό θα γίνουμε είπες, οι τρελοί του χωριού της ομπρελοξαπλώστρας.

[*κι όμως, οι τρελοί μόνο ξέρουν ότι ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΑΛΙΑ]

Μη σκας σου είπα, έτσι όπως είμαστε όλοι στη σειρά μέσα στα σλίπινγκ μπαγκ σαν χρυσαλίδες μέσα στα κουκούλια, κάποια μέρα θα βγούμε έξω πεταλούδες. Και οι παραλίες μας θα είναι ελεύθερες. Ξανακοιμήσου.

tokaranti