Εργατική Πρωτομαγιά

Η πρώτη Μαΐου δεν είναι απλά μια αργία. Δεν είναι μονάχα η ευκαιρία μας να δραπετεύσουμε από την καθημερινότητα. Πέρα από τον εορταστικό της χαρακτήρα, είναι μια μέρα συμβολική που το νόημα της ξεπερνά τα σύνορα μιας μόνο χώρας. Η εργατική Πρωτομαγιά είναι γιορτή οικουμενική. Αφορά τον κάθε εργαζόμενο αυτού του κόσμου. Για πόσο ακόμα όμως;

Συχνά ακούω το σύνθημα «η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, αλλά απεργία». Ίσως η λέξη «απεργία» να ταιριάζει περισσότερο εδώ που φτάσαμε γιατί η «αργία» εμπεριέχει μια δόση ειρωνείας για να ακουστεί σοβαρά. Πώς να γιορτάσει κανείς τη στιγμή που χιλιάδες εργαζόμενοι αγωνιούν για το αύριο και δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει; Ακούμε καθημερινά για τις συμβάσεις της μιας μέρας, τις παντός είδους συγχωνεύσεις, τις περικοπές επιδομάτων και μισθών. Και τα χειρότερα ακόμη δεν ήρθαν!


Ειλικρινά οργίζομαι πολλές φορές και με τους δημοσιογράφους που αναμασούν συνεχώς τα ίδια λόγια σκορπώντας μιζέρια και απαισιοδοξία. «Μα λένε την αλήθεια», θα μου πείτε. «Την ξέρουμε κυρίες και κύριοι», την αλήθεια. Τη βλέπουμε γύρω μας καθημερινά. Μαγαζιά που κλείνουν, νέοι που μεταναστεύουν στο εξωτερικό για μια καλύτερη σταδιοδρομία. Τι αλλάζει όμως με τη μοιρολατρία; Τίποτα απολύτως.

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε τα διάφορα ουτοπικά ή ρεαλιστικά εγχειρήματα του κάθε τηλεοπτικού προσώπου. Από τη μια «Λεφτά υπάρχουν» και αυτό φυσικά το γνωρίζουμε όλοι αφού «Μαζί τα φάγαμε» αλλά από την άλλη «η Ελλάδα βαδίζει στην πτώχευση», «Δε θα ξεχρεώσουμε ποτέ» και άλλα παρόμοια τινά. Έχω βαρεθεί να τα ακούω αυτά και όλους όσους το παίζουν ειδήμονες. Μαζί έχω βαρεθεί να ακούω κι εμένα την ίδια. Νισάφι με τις θεωρίες. Από αυτές χορτάσαμε. Πράξεις πρέπει να δούμε.

Στον κυκλώνα που μας έχει χτυπήσει αλλά ευτυχώς δε μας παρέσυρε ακόμη, έχουμε πολύ λίγες επιλογές. Οι πρώτοι φυσικά που πλήττονται είναι οι νέοι μεταξύ 20 και 30 που βρίσκονται σε ένα ιδιαίτερα δημιουργικό στάδιο της ζωής τους. Αυτούς πρέπει πρώτα να συντρέξουμε και ύστερα όλους τους άλλους. Μπορούμε να καταφέρουμε (έστω και λίγα πράγματα) μόνο εφόσον δείξουμε ψυχραιμία. Ναι, θα είμαστε φτωχότεροι αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου.

Οι παππούδες είχαν πολύ λιγότερα εφόδια όταν έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη ζωή. Όμως, είχαν συνηθίσει έτσι. Οφείλουμε κι εμείς να αναπροσαρμοστούμε και να τροποποιήσουμε τις έως τώρα ακριβές μας συνήθειες. Οι καιροί αλλάζουν με γοργούς ρυθμούς και πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς με τη σειρά μας. Το να παλέψεις με τα αφεντικά του κόσμου και τις απάνθρωπες κοινωνικές συνθήκες, είναι κάτι πολύ δύσκολο. Μας το δίδαξε η ίδια η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς πριν τόσα χρόνια. Τώρα όμως πρέπει να παλέψουμε και με τον εαυτό μας. Αυτή τη μάχη πρέπει να την κερδίσουμε με νύχια και με δόντια. Ειδάλλως, είμαστε χαμένοι από χέρι.

Σοφία Ζης