• η διαδρομή από το χωριό ως τον σιδηροδρομικό σταθμό του Καϊάφα με το παλιό Σίμκα, της κολοκύθας-θερμός με δροσερό νερό, το κάψιμο στις πατούσες ανεβοκατεβαίνοντας τους αμμόλοφους με τη μυρωδιά από τα κρινάκια να μας ζαλίζουν και το Ιόνιο να μας περιμένει να βουτήξουμε μέσα του, το κουβάλημα κουρελούδων που τις στρώναμε το μεσημέρι κάτω από τα πεύκα να φάμε αφού ξεπλενόμασταν με παγωμένο νερό από το παλιό πηγάδι
• η παραλία που πηγαίναμε με καραβάκι από άλλη παραλία κουβαλώντας ψάθες και νερά
• η ξάπλα κάτω από το αρμυρίκι χαζεύοντας το πέλαγο, με το αλάτι να 'χει πιάσει κρούστα πάνω μας και το ραδιοφωνάκι στο δεύτερο πρόγραμμα συντονισμένο
• η διαδρομή κάθε πρωί και μεσημέρι με το λεωφορείο και η προσπάθεια σε μια βδομάδα να γνωρίσουμε όλες τις παραλίες του νησιού
Καλοκαίρι δεν είναι κάθε φορά να ψάχνω όλο και πιο πέρα μέρη που δεν έχει φτάσει η “ανάπτυξη”, όπως μπιτσόμπαρα με εκκωφαντική κακοφωνία χτισμένα πάνω στον αιγιαλό, καταπατώντας κάθε ίχνος δάσους και προστατευόμενου υγροβιότοπου, λειτουργώντας παράνομα, ως τώρα νόμιμα, αργότερα που θα ξεπουληθούν τα πάντα, τα ξενοδοχεία που θα λειτουργούν με φράχτες ως και μες στη θάλασσα, οι μαρίνες κλπ.
Καλοκαίρι θα είναι πάντα η επιστροφή στους αμμόλοφους τσουρουφλιζόμενη κυρίως από τη λαχτάρα για την πρώτη βουτιά που θα ξεπλύνει από πάνω μου τη σκόνη του χρόνου κι ως να βγω στην επιφάνεια θα 'χω γίνει ένα με το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας.
anagennimeni
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου