Το σύστημα που έτρεμε το “λίγο”…

Σε τάισε όσο ακριβώς χρειάστηκε. Σε πότισε με το σταγονόμετρο και σ’ έμαθε να αποζητάς όλο και πιο απεγνωσμένα την κάθε επόμενη σταγόνα. Σ’ έντυσε με ρούχα μιας χρήσης για να αισθάνεσαι κάθε πρωί γυμνός. Σε εξόπλισε με τεχνολογική απληστία, να νιώθεις πάντα λίγος, πάντα παρωχημένος. Κι ας ψώνισες κάθε τελευταίο μοντέλο, κι ας έκανες επιμελώς κάθε update.

Να τρέχεις, να αγωνιάς, να απελπίζεσαι… Να υπολείπεσαι, να μοχθείς, να ανταπεξέρχεσαι για σήμερα κι αύριο να είσαι πάλι ένα βήμα πίσω… Να υψώνεις είδωλα, να τα φθονείς, να τα μιμείσαι, να είσαι αυτά, χωρίς ποτέ να είσαι. Να ταξιδεύεις, να ερωτεύεσαι, να διασκεδάζεις, να δακρύζεις, να πλουτίζεις, να παίζεις, πάντα σε μια οθόνη, πάντα με τρόπο ανεκπλήρωτο. Πάντα λίγος και ανεπαρκής.


Κι αν έφτασες, έχεις ακόμη δρόμο. Κι αν ανελίχθηκες, δεν εξελίχθηκες αρκετά. Κι αν βιάστηκες δεν πρόλαβες. Κι αν κατανάλωσες, δεν πρόλαβες τις νέες παραλαβές. Κι αν ταξίδεψες, δεν έπιασες ακόμη πρώτη θέση. Κι αν έπιασες την πρώτη θέση… εσύ πότε θα μπορέσεις να έχεις το δικό σου lear jet;

Σε αυτό το σύστημα, το λίγο δεν χωράει. Το απλό περισσεύει. Το τίποτα είναι δαίμονας. Η ακινησία μυρίζει αναπηρία και το κουμπί της παύσης έχει απενεργοποιηθεί από καιρό. Ακόμη και το PLAY φαντάζει αργό. Όλα σε fast forward. Οι στιγμές στερήθηκαν του μεγαλείου τους, γιατί μας έμαθαν πως η στιγμή δεν φτάνει, πως το «τώρα» πρέπει απλά και μόνο να μας βασανίζει για ό, τι δεν καταφέραμε, για όλα αυτά που είμαστε υποχρεωμένοι να πετύχουμε αύριο.

Κι όμως… Φαντάστηκες ποτέ τη στιγμή που θα αγαπούσες το λίγο σου; Τη στιγμή που θα ζούσες το τώρα; Τη στιγμή που θα θαύμαζες τη δήθεν ανεπάρκειά σου; Απέναντι σε αυτό το σύστημα το λίγο είναι όπλο. Το τώρα και στιγμή μοιάζουν με επανάσταση και άρνηση. Μπροστά στο λίγο, το απλό, το αληθινό, αυτό το σύστημα θα κατέρρεε παταγωδώς. Κράτα σφιχτά λοιπόν το λίγο σου και ζήσε τη στιγμή σου. Είναι η πρώτη, είναι η μεγαλύτερη επανάσταση που θα έχεις κάνει ποτέ.

Angry Calgonit