Όρνιθες

 Η σχέση μου με τις κότες ξεκίνησε από την παιδική μου ηλικία. Τα καλοκαίρια, περνούσα ατελείωτες ώρες, κοιτώντας και κυνηγώντας τις κότες, ενώ αναγκάσαμε τον πατέρα μου να μας αγοράσει μια κότα και στην Αθήνα. Τρία σκυλιά και μια κότα. Είχε φρικάρει η κότα.

Δεν ξέρω τι απέγινε η κότα της Αθήνας -οι γονείς μου ποτέ δεν μου είπαν- αλλά, εκ της ξαφνικής εξαφανίσεώς της, οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως την φάγαμε.

Τα καλοκαίρια στην Ζάκυνθο, ποτέ δεν τρώγαμε τις κότες και τα κοτόπουλα της θείας μου. Ούτε τα κατσίκια και τα μοσχάρια.

Η θεία μου είχε όλα τα ζώα αλλά αναγκαζόταν να αγοράζει κρέας από άλλους, γιατί εμείς αρνιόμασταν να φάμε τα ζώα με τα οποία παίζαμε.

Μια από τις πιο τραυματικές εμπειρίες της ζωής μου ήταν όταν συνειδητοποίησα πως το υπέροχο στιφάδο, που μόλις είχαμε φάει, ήταν τα λευκά πιτσούνια μας.

Μερικά από αυτά τα πιτσούνια τα είχαμε μεγαλώσει εμείς -δίνοντας τους νερό με το σταγονόμετρο και κιμά- επειδή κάποιοι ηλίθιοι κυνηγοί είχαν σκοτώσει τις μάνες τους.

Εννοείται πως δεν ξανάφαγα ποτέ περιστέρια στη ζωή μου, ενώ, αν δω περιστέρια σε τραπέζι, απομακρύνομαι αμέσως.

Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα να αποκεφαλίζουν έναν κόκορα μπροστά στα αθώα παιδικά μου μάτια. Ο κόκορας πετούσε δεξιά κι αριστερά χωρίς κεφάλι και όλοι γελούσαν. Εκτός από μένα.

Παρακολουθώντας τις κότες, έμαθα πολλά πράγματα για την κοινωνία.

Για παράδειγμα, μόλις απομακρυνόταν ο κόκορας-ηγέτης από το κοτέτσι, οι κότες κουτουπωνόντουσαν με τα νεαρά κοκόρια, και, μόλις ο κόκορας επέστρεφε, έκαναν τις ανήξερες.

Με τις κότες, έμαθα και πώς να κάνω παρακολουθήσεις.

Πολλές κότες έχουν την συνήθεια να γεννάνε τα αυγά τους μακριά από το κοτέτσι, στα πιο περίεργα μέρη, οπότε πρέπει εσύ να ψάξεις να βρεις που γέννησε η κότα.

Η θεία μου είχε μεγάλη πλάκα, όταν παρακολουθούσε τις κότες. Κρυβόταν, έσκυβε και, γενικά, το έκανε να μοιάζει πολύ ηρωικό, οπότε, μόλις μου ανέθεσε να παρακολουθήσω μια κότα, εγώ δεν το εξέλαβα ως αγγαρεία, όπως ήταν, αλλά ως καταξίωση και ένδειξη εμπιστοσύνης.

Δεν ήμουν σίγουρος αν η κότα πήγαινε να γεννήσει αυγό ή απλά έκοβε βόλτες στα χωράφια αλλά είχα πάρει τόσο ζεστά την αποστολή μου που την παρακολουθούσα όλη μέρα.

Η κότα το είχε πάρει χαμπάρι πως την παρακολουθώ και, πού και πού, γυρνούσε και με κοιτούσε, αλλά εγώ έκανα τον αδιάφορο. Τον περαστικό.

Κάποια στιγμή, η κότα χώθηκε σε έναν τράφο, οπότε εγώ κρύφτηκα μέσα στα χόρτα και την περίμενα να βγει.

Επειδή η ώρα περνούσε και η κότα δεν έβγαινε, πλησίασα στον τράφο, χώθηκα μέσα στα χόρτα και ανακάλυψα μια φωλιά με πάρα πολλά αυγά.

Η κότα δεν ήταν πουθενά, οπότε κατάλαβα πως ήταν πανέξυπνη, αφού δεν κακάρισε όταν έκανε το αυγό -όπως συνηθίζουν οι κότες-, ενώ είχε φροντίσει να εξαφανιστεί, χωρίς να την πάρω χαμπάρι.

Έτρεξα στην θεία μου και της είπα το κατόρθωμά μου -που ανταμείφθηκε με μια φέτα ψωμί από χωριάτικη κουλούρα αλειμμένο με λάδι και ζάχαρη- αλλά τα αυγά δεν τα πήραμε από την φωλιά, επειδή η κότα κλωσούσε.

Πράγματι, μερικές μέρες αργότερα, η κότα εμφανίστηκε με τα κοτοπουλάκια της.

Αξέχαστη θα μου μείνει εκείνη η κότα που με οδήγησε σε μια μικρή ζούγκλα και, όταν πλησίασα τη φωλιά της, είδα πάνω στα αυγά ένα φίδι.

Δεν ξέρω αν το το φίδι ήταν τεράστιο ή εγώ πολύ μικρός -ή και τα δυο- αλλά εμένα μου φάνηκε τουλάχιστον για ανακόντα.

Έριξα τέτοια τρεχάλα και τέτοια ουρλιαχτά, που εμφανίστηκε ο θείος μου με το δίκαννο.

Τελικά, δεν το βρήκαμε το φίδι αλλά -μετά από αυτό το περιστατικό- εγώ σταμάτησα να κάνω τον ασφαλίτη στις κότες και γεννούσαν ελεύθερα.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα επειδή, πριν από λίγες ημέρες, εμφανίστηκε στο σπίτι που έχω απαλλοτριώσει για να περάσω το καλοκαίρι μια κότα με τα κοτοπουλάκια της.

Δεν ξέρω από πού ήρθε, δεν μου λέει.

Πάντως, μάλλον με έχει συμπαθήσει γιατί δεν φεύγει.

Και τα κοτοπουλάκια με έχουν συμπαθήσει. Ένα μάλιστα ανεβαίνει πάνω μου, κάθεται στον ώμο μου και με κοιτάει.

Δηλαδή, τώρα έχω μαζέψει τρεις γάτες -η μια έγκυος-, ένα κουτάβι, μια κότα και οκτώ κοτοπουλάκια.

Για την ακρίβεια, δεν τα μάζεψα, μόνα τους ήρθαν. Τι να κάνω, να τα διώξω;

Πάντως, έχουν πολύ καλές σχέσεις μεταξύ τους.

Αυτό που με ανησυχεί είναι τι θα απογίνουν τον χειμώνα.

Λέω να τα πάρω μαζί μου στην Ισλανδία.

Αλλά δεν ξέρω αν θέλουν ή αν προτιμούν να πάμε κάπου πιο ζεστά.

Σκέφτομαι να τα βάλω να ψηφίσουν και να αποφασίσουμε αμεσοδημοκρατικά.

 

pitsirikos