ΔΕ ΜΟΥ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ...

Τον θυμάμαι σαν τώρα εκείνο το φίλο των γονιών μου. Ο Τάκης. Έκανε μια χαρακτηριστική κίνηση. Χτύπαγε με το χέρι του το σβέρκο ελαφρά, σούφρωνε το στόμα κι έλεγε. «Δε μου διαφέρει, ρε παιδί μου, δε μου διαφέρει» Κάποια στιγμή κατάλαβα πως εννοούσε «δεν μ΄ενδιαφέρει» Ο Τάκης ήθελε δυο τρία πραγματάκια στη ζωή του.  Το αμόρε του, καλό φαγητό και το κρασάκι. Τα υπόλοιπα δε τον ένοιαζαν. Ξεκάθαρα. «Είμαστε ζώα ρε, όλοι». «Κάτσε εσύ και σκάσε  για τους άλλους και να δεις πως θα στο ανταποδώσουν. Άμα βρουν την ευκαιρία θα σου βγάλουν το μάτι, είμαστε όλοι ηλίθιοι, ρε» «Θέλω να μη μου σκοτίζουν το μυαλό, το κατάλαβες? Γιατί δεν μου διαφέρει»

Τώρα τελευταία αυτή η φράση τριγυρίζει συχνά στο μυαλό μου.... και το ανησυχητικό είναι πως φαντάζει στο μυαλό μου πολύ δελεαστική.
Γιατί υπάρχει ο Τάκης του "δε μου διαφέρει" «ο παρτάκιας», υπάρχει όμως και ο Τάκης του «ευχαριστώ, δεν θα πάρω», κι υπάρχει και ο Τάκης του «αν όλοι αυτοί είναι από δω, εγώ είμαι απ΄αλλού...»

Το να νιώθεις μέσα οργή, θυμό, εκδίκηση, μίσος, και διάφορα άλλα "ευγενή" συναισθήματα είναι ένα πράγμα. Το να μην τα νιώθεις όμως όλα αυτά και να πρέπει να αναγκάσεις τον εαυτό σου να συμμετέχει σε μια σύναξη  πτωματωφάγων, δεν έχει καμιά λογική.  Ομολογώ πως αυτό που νοιώθω, είναι μια εμετική διάθεση, γιατί πως να το κάνουμε, τα ζόμπι βρωμάνε. Προσπαθώ να βρω ένα καλό λόγο συμμετοχής στο τσιμπούσι των σαρκοβόρων γύρω από το κουφάρι, αλλά δεν ανήκω σ΄αυτό το είδος. Πως να ζορίσω τον εαυτό μου να κατανοήσει τη νοοτροπία διαφόρων αρπακτικών. 

Κάθε ζωντανό πλάσμα – πλην ανθρώπων – γνωρίζει τη θέση του, τις εντολές που υπαγορεύονται από τη φύση του, το είδος τροφής που ταιριάζει στον οργανισμό του, τα μέρη που είναι φιλικά κι εκείνα που είναι εχθρικά για να φτιάξει τη φωλιά του. Τα είδη που είναι επικίνδυνα προς το δικό του κι εκείνα που μπορεί να συμμαχήσει.  Ίσως και γι΄αυτό το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο δεν έχει ανάγκη να ανακαλύψει ούτε προδότες ούτε ήρωες στις τάξεις του.

Τι είναι ο προδότης για ένα γάτο? Κάποιος γάτος που θα τον δώσει στεγνά στους σκύλους? Τι είναι ο ήρωας σε ένα λαγό? Ένας λαγός που θα διεκδικήσει τη τροφή του από μια ομάδα τσακάλια που μοιράζονται ένα γεύμα? Υπάρχει μια αρμονία, μια λογική, μια εγκυκλοπαίδεια – εγχειρίδιο που ανατρέχουν όλα τα ζώα εκτός από εμάς. Τον "δε με αφορά" στη δική τους κοινωνία δεν είναι αδιαφορία, είναι άγραφος νόμος της φύσης.  Δεν με αφορά αν δυο καρχαρίες τσακώνονται για το ποιος θα φάει ένα άλλο ψάρι εκτός κι αν είμαι κι εγώ καρχαρίας. Και μια και δεν είμαι,  δεν έχω ποτέ εναποθέσει τους νόμους , τους κανόνες που θα ορίζουν τη ζωή μου και τη ζωή των παιδιών μου σ΄ενα καρχαρία.  Λειτουργώ με τους νόμους της δικής μου αγέλης.

Η ανθρώπινη κοινωνία έχει μια φύση. Μια φύση που της υπαγορεύει συγκεκριμένα πράγματα. Το πόσο συμβατό με τη φύση της είναι να είμαστε όλοι ένα, μια φωτοτυπία ενός μοντέλου συγκεκριμένου το έχουμε δει κατ΄επανάληψη πόσο έχει πετύχει.... Τα ζώα δεν ένιωσαν ποτέ την ανάγκη να έχουν ένα όνομα, το καθένα. Γιατί οι πράξεις τους, οι συνήθειες, η ζωή τους ολόκληρη που υιοθετεί τους κανόνες της αγέλης τους, καθορίζει και το όνομά τους. Λιοντάρι σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα. Ελάφι το ίδιο. Αετός επίσης. Λύκος. Σπουργίτι ή μπαρμπούνι. Καναρινάκι ή ελέφαντας. Μόνο οι άνθρωποι χρειάστηκε να εφεύρουν τόσες πολλές λέξεις για να καλύψουν το κενό που σιγά σιγά δημιουργούσαν γύρω τους.  Ονομάζομαι Βασιλική για να με αναγνωρίζει κάποιος στο περιβάλλον μου. Γιατί αν δεν είχα αυτό το όνομα θα ήμουν απλά «ένας άνθρωπος»κι αυτό έχω ξεχάσει τι σημαίνει... Όλο αυτό που εκπροσωπώ είναι τόσο αφηρημένο και σε σύγχυση, που ακόμα και για να φάω μια μπουκιά ψωμί έμαθα πια να ζητάω τη συμβουλή των ειδικών...

Ίσως το πρόβλημα ξεκινά ακριβώς από εκεί. Οι κοινωνίες είναι δημιουργημένες με τα ψέμματα που έχει φορτωθεί η επώνυμη μονάδα Βασιλική κι όχι η ανώνυμη που λέγεται απλά άνθρωπος. Η διαδικασία αναγνώρισης, συνειδητοποίησης και η συνεχής αγωνία που περιβάλλεται από εκατομμύρια αναπάντητα γιατί, δημιουργεί αυτό το μωρόδοξο πολιτισμό, που η φύση τον αντιπαθεί εντελώς. Του στέλνει συνεχώς μηνύματα ασθένειας, μόλυνσης, κινδύνου κατάρρευσης, τα οποία δεν μπορεί να συλλάβει, απλά βρίσκει κι άλλα ονόματα για να δώσει εξηγήσεις. Κι άλλους κανόνες για να τα θεραπεύσει.

Αν φέρουμε έναν εξωγήινο, και τον αφήσουμε να παρακολουθεί την ανθρώπινη κοινωνία σε όλα τα επίπεδά της και σε όλες τις εκφράσεις της, στο τέλος θα βγάλει το συμπέρασμα πως οι αληθινοί συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας  είναι οι ποιητές που εξυμνούν τον άνθρωπο και το μεγαλείο του. Και για όσους θα βιαστούν να πουν πως τα ισοπεδώνω όλα, και πως υπάρχει το καλό σε αναλογία με το κακό, θα απαντήσω πως δεν θεωρώ καλά «τον ήσυχο και αμέτοχο στα κοινά άνθρωπο» Δεν θεωρώ καλό τον «νοικοκύρη που κοιτάει τη δουλειά του» Δεν θεωρώ καλό τον ανήμπορο να απαιτήσει καλύτερους όρους στο μαντρί. Δεν θεωρώ πως είναι άμοιρος ευθυνών κάποιος που δεν κάνει κακό αλλά κλείνει τα μάτια στο κακό  που βασιλεύει  γύρω του. Δεν θεωρώ καλό  ούτε εκείνον που θέλει να ανταλλάξει το ένα κακό με κάποιο άλλο κακό που τον βολεύει καλύτερα.

Το σπουδαιότερο, δεν θεωρώ τελικά σωστό και καλό άνθρωπο εκείνον που αποδέχεται σιωπηλά και υποτάσσεται σε κανόνες που δεν ταιριάζουν με τη φύση του, και καταντάει να τρώει ασύμβατο με την υγεία του και την ευτυχία του φαΐ, βρώμικο νερό, να ανασαίνει μολυσμένο αέρα, να στριγμώνεται σε τοίχους αδυνατώντας να αγγίξει όλη τη μαγεία που απλώνεται γύρω του, να εφευρίσκει δεκάδες υποκατάστατα για να καλύψει τα κενά του, και να βιώνει σαν φυσικό επακόλουθο, το πόνο, τη δυστυχία, την αδικία, την εξαθλίωση, αγνοώντας παντελώς ποιος είναι τελικά και γιατί βρίσκεται εδώ που βρίσκεται. Όχι αυτό το είδος δεν είναι καλό ή κακό. Είναι απλά ηλίθιο.

 

Το καλό το έχω ανακαλύψει στους ανθρώπους που αισθάνονται ξένοι και δεν αισθάνονται την ανάγκη να είναι αναγνωρίσιμοι από τους υπόλοιπους. Οι αόρατοι. Εκείνοι που ανακαλύπτουν τις πραγματικές τους ανάγκες σε τροφή , τις πραγματικές τους ανάγκες σε αναπαραγωγή, τους δικούς τους τρόπους να γιατρεύουν τις ασθένειές τους, εκείνους που διατηρούν τη μνήμη της αγέλης τους. Εκείνους που μπορούν να αγαπήσουν αυτό που αξίζει να αγαπηθεί, που αναγνωρίζουν τον επικίνδυνο εχθρό, που μυρίζονται τη δηλητηριασμένη τροφή, που ξέρουν να ανακαλύπτουν που θα βρουν νερό, πως θα φτιάξουν τη φωλιά τους, πως θα μάθουν στα παιδιά τους να επιβιώνουν. Κι όλα αυτά όχι επειδή κάποιος τους απειλεί, τους εκβιάζει ή τους δωροδοκεί για να τα κάνουν, αλλά γιατί ξέρουν. Χωρίς να παίζουν συνέχεια ένα θέατρο, χωρίς να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί για ποιο λόγο ακριβώς το εργαστήριο αποφάσισε να σηκώσει στα δυο πόδια ένα πίθηκο κι όχι πχ μια τίγρη. Σκέφτομαι αυτό το πανέμορφο ζώο και προσπαθώ να φανταστώ πως θα είχε καταντήσει αν κάποιος του είχε δώσει λόγο και τρόπο να περπατάει στα δυο του πόδια.  Μια μικρή ιδέα μου έρχεται όταν βλέπω πως καταντάνε τα φουκαριάρικα τα ζωντανά που τα σηκώνουν στα δυο πόδια με το μαστίγιο οι θηριοδαμαστές στο τσίρκο...


Υποπτεύομαι πως κάπως έτσι λειτούργησε το όλο θέμα. 

vasiliskos