Με έναν φίλο του, τον Χαλ (καμία σχέση με την «Οδύσσεια» του Κιούμπρικ), έκαναν ένα διάλειμμα για να περιηγηθούν στη δυτική ακτή και συγκεκριμένα στο Big Sur, το οποίο θα γνωρίζετε οι λάτρεις του Χένρι Μίλερ.
Πήγαν να επισκεφτούν έναν γνωστό φιλόσοφο, ειδικό στη φιλοσοφία της γλώσσας, που ίσως να ήταν και ο Νόαμ Τσόμσκι, αλλά ο Heinz δεν αναφέρει το όνομα του (και θα καταλάβετε γιατί).
Αυτός ο φιλόσοφος συνήθιζε με την πρώτη ευκαιρία να απομονώνεται στο τροχόσπιτο του μπροστά στον Ειρηνικό και να γράφει, να στοχάζεται -ή μπορεί μόνο να ρέμβαζε.
Οι δύο φίλοι έφτασαν εκεί ένα σκονισμένο καλοκαιρινό απομεσήμερο. Το τροχόσπιτο ήταν παρατημένο κάτω από το μοναδικό δέντρο, στην άκρη ενός βράχου, εκατό μέτρα πάνω από τη θάλασσα και δεν φαινόταν ψυχή.
Χτύπησαν την πόρτα που άνοιξε αργά από μόνη της. Και νάτος, ο φιλόσοφος, να κοιμάται ξαπλωμένος πάνω στο τραπέζι, στη μέση του τροχόσπιτου, με το Tractatus Logico-Philosophicus του Βιτγκενστάιν στο πλάι.
Αλλά δεν ήταν ο Βιτγκενστάιν που τους τράβηξε την προσοχή.
Ο φιλόσοφος «ήταν ολόγυμνος και σε κατάσταση στύσης. Το πέος του ορθωνόταν κατακόρυφο, όπως στις γεωμετρικές αποδείξεις.»
Έφυγαν χωρίς να τον ξυπνήσουν, γιατί όσο επικίνδυνο είναι να ξυπνάς έναν υπνοβάτη που υπνοβατεί, άλλο τόσο είναι να ξυπνάς έναν καβλωμένο φιλόσοφο.
Στην επιστροφή ο Heinz με τον Χαλ προσπαθούσαν να μαντέψουν ποιες γλωσσολογικές φαντασιώσεις είχαν προκαλέσει τη στύση στο φιλόσοφο. Η αιφνίδια αποκάλυψη του στρουκτουραλισμού στη γλώσσα; Η ανακάλυψη της Εβραϊκής διαλέκτου που μιλούσε ο Αδάμ;
Αρκετά χρόνια μετά η απάντηση τού δόθηκε από πειράματα που έγιναν στο
Στάνφορντ, σε άντρες που κοιμούνταν, και τα οποία «απέδειξαν οριστικά
ότι οι ενύπνιες στύσεις συμπίπτουν με τους κύκλους REM, που επίσης
συμπίπτουν με τις ονειρικές φάσεις και επαναλαμβάνονται περιοδικά
αρκετές φορές στη διάρκεια του ύπνου.»Η αποκάλυψη των πειραμάτων του Στάνφορντ ήταν πως δεν είναι τα σεξουαλικά όνειρα που προκαλούν τις στύσεις. Το αντίθετο συμβαίνει.
Για κάποιο λόγο που συνδέεται με τη φυσιολογία του ύπνου, κατά τη διάρκεια των REM, οι άντρες έχουν στύση. Ο εγκέφαλος τους, στον ύπνο, προσπαθεί να συνδέσει τη στύση με κάποιο όνειρο, γιατί αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του εγκεφάλου: Πρέπει να δίνει ένα νόημα, ακόμα και παράλογο, σε ό,τι συμβαίνει.
Έτσι, ενώ ο άντρας ονειρεύεται τις συντακτικές δομές ή –ακόμα χειρότερα- τη μαμά του ή –ακόμα χειρότερα- την Άννα Παναγιωταρέα, ξαφνικά το πέος του ορθώνεται. Τότε ο εγκέφαλος «διορθώνει» το όνειρο και οι δομές, η μαμά, η Παναγιωταρέα, μεταμορφώνονται σε εκείνη την καλλίγραμμη οδαλίσκη που τον κοίταζε προκλητικά πριν λίγες ώρες –ή πριν μερικά χρόνια.
Και όλα είναι καλά, αρκεί βεβαίως να μην τύχει να ξυπνήσει ο άντρας έχοντας στο μυαλό του την εικόνα της μητέρας του (ή της Παναγιωταρέας) και τον καβάλο του φουσκωμένο, γιατί τότε θα χρειαστεί αρκετά χρόνια ψυχανάλυσης για να το ξεπεράσει.
Κάτι ανάλογο έπαθε και η ΟΛΜΕ:
Είχε μια στύση, που της την προκάλεσε η επιστράτευση, φαινόμενο περιοδικό και επαναλαμβανόμενο πλέον στη «Ελληνική Δημοκρατία». Ενώ κοιμόταν έδωσε το λόγο στις ΕΛΜΕ, νομίζοντας ότι οι καθηγητές θα ψήφιζαν εναντίον της απεργίας, και το όνειρο θα εξελισσόταν ομαλά.
Εκείνοι, όμως, δεν φοβήθηκαν τις όποιες συνέπειες και με συντριπτικό ποσοστό (ούτε οι δικτάτορες δεν καταφέρνουν τέτοια ποσοστά) δήλωσαν ότι ήθελαν να αγωνιστούν.
Τότε η ΟΛΜΕ ξύπνησε και κατάλαβε ότι το όνειρο της είχε γίνει εφιάλτης, η επιστράτευση είχε γίνει μαζικές φυλακίσεις, απολύσεις και –ουσιαστικά- ανατροπή, οπότε τρόμαξε με τη στύση της –και τη στάση της.
Και όπως ο άντρας που ξυπνάει καβλωμένος, ιδρωμένος και ταραγμένος, σκέφτεται «δεν ήταν η μητέρα μου που ονειρεύτηκα, αλλά η περιπτερού της γειτονιάς» (η οποία είναι αλήθεια ότι της μοιάζει), έτσι και η ΟΛΜΕ σκέφτηκε: «Ψηφίσαμε για απεργία, όχι για επανάσταση.»
Ή αλλιώς: «Λέμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα, lol.»
Έτσι, με τη βοήθεια της συνδικαλιστικής ψυχανάλυσης, όλα διορθώθηκαν. Οι πανελλήνιες θα γίνουν κανονικά, ο Σαμαράς θα συνεχίζει να κάνει τον γυρολόγο-πραματευτή κανονικά, η ανατροπή αναβάλλεται κανονικά και όλα βαίνουν κανονικά…
Αλλά, «πες μου μαμά»: Πες μου τι γίνεται με ‘κεινα τα παιδιά, που δεν γεννιούνται κανονικά, δεν μεγαλώνουν κανονικά, δεν έχουν σχολεία κανονικά, νοσοκομεία κανονικά, ούτε εργάζονται κανονικά ούτε ονειρεύονται κανονικά ούτε απεργούν κανονικά…
Πες μου αν πεθαίνουν, πες μου αν πεθαίνουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ.
Και μουσική υπόκρουση για αυτό το κείμενο (αν δεν το υποψιαστήκατε):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου