‘’Τρέφονται από το φόβο σου"

Τον τελευταίο καιρό συναντώ συνέχεια στο μετρό ένα παλικάρι. Μετανάστης, όχι πάνω από είκοσι χρονών. Τον βλέπω συνήθως πρωί κάπου ανάμεσα σε Ομόνοια και Βικτώρια. Πάντα με τον ίδιο φόβο στα μάτια. Πάντα στέκεται όρθιος και σχεδόν κολλημένος στην πόρτα του βαγονιού. Μπορεί να υπάρχουν κενές θέσεις δίπλα του, αλλά αυτός θα στέκεται  πάντα στην πόρτα. Η ανεξέλεγκτη περιέργεια μου δεν με άφησε να μην τον ρωτήσω. Κοιτώντας προσεκτικά γύρω του και με χαμηλωμένη φωνή μου απάντησε ότι θέλει να είναι κοντά στην πόρτα έτσι ώστε αν δει, τους τύπους με τα μαύρα, όπως τους αποκάλεσε, να τρέξει. Μου έδειξε μάλιστα και ένα σημάδι κάτω από το λαιμό του, σαν μαχαιριά και δεν χρειάστηκε να ρωτήσω τίποτα παραπάνω.

Το κέντρο της πόλης έχει γίνει το κολαστήριο τους. Βλέπεις κορμιά χτυπημένα, μαχαιρωμένα. Κι όλα αυτά γίνονται μπροστά στα μάτια μας. Έξω από το μετρό, στα πεζοδρόμια, σε πάρκα, σε πλατείες και σε υποβαθμισμένες γειτονιές. Και όλα αυτά τα υφίστανται γιατί; Γιατί απλά έχουν διαφορετική καταγωγή. Δεν είναι πια, ένα-δυο περιστατικά...είναι δέκα, είκοσι και τριάντα κάθε εβδομάδα. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι όσο αυξάνονται τόσο αυξάνεται και η αδιαφορία μας. Τόσο η δική μας όσο και των κυβερνώντων, που έχουν αφήσει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο στο συρτάρι. 'Ένας δεκατετράχρονος Αφγανός χαρακώθηκε στο κέντρο της Αθήνας. Ένας εικοσάχρονος Σύρος ξυλοκοπήθηκε άγρια στην πλατεία Αττικής. Μετανάστες πετάγονται κλοτσηδόν έξω από τα ΜΜΜ. Όλα αυτά τα περιστατικά έχουν ένα κοινό παρανομαστή, τους "παλικαράδες" της Χ.Α. Και καλά, η κυβέρνηση αδιαφορεί, η αστυνομία επίσης είτε αδιαφορεί, είτε βάζει και εκείνη ένα χεράκι στο ‘’έργο’’ των πατριωτών μας, εμείς τι κάνουμε; Θα σας πω εγώ τι κάνουμε, αδιαφορούμε και φοβόμαστε. Το φίδι του φασισμού όμως από αυτά τρέφεται, και αφήνει τα αυγά του σε κάθε γειτονιά. Για πόσο θα τον αφήνουμε; Κι όπως διάβασα σε ένα τοίχο κάπου στα Εξάρχεια, ’’Το φασισμό βαθιά κατάλαβε τον. Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.’’

 catchyourdream