Σ' ένα τέτοιο παγκάκι καθόμουν προχτές, κι είχα αφήσει κάθε σκέψη στην άκρη. Ήμουν διχασμένη ανάμεσα στα θλιβερά συναισθήματα του γιατί βρίσκομαι εκεί, και σε μια αμαρτωλή σκέψη πως γύρω μου, αυτή η κρυμμένη φύση μέσα στη τσιμεντένια πόλη ήταν τελικά μια νότα ομορφιάς. Σκεφτόμουν πως είναι τραγικό να πρέπει να περάσεις τις πόρτες σ΄αυτό το κολαστήριο για να βρεθείς ανάμεσα σε δέντρα και πράσινο, κάτι που στη πόλη μας μπορούν να απολαμβάνουν μόνοι οι "νόμιμες" πλέον βίλες και μεζονέτες των πολυτελών προαστίων, που είναι σπαρμένες θρασύτατα στους τελευταίους πόρους ζωής που απέμειναν από αποκαΐδια της αναισθησίας ενός κόσμου που νοιώθει ξεχωριστός να κοιτάζει τη δηλητηριασμένη τσιμεντούπολη από τα ψηλά...
Μια γιαγιούλα ήταν λίγο πιο κάτω από εκεί που καθόμουν με μια σακούλα κι ένα μαχαίρι. Σκυμμένη πάνω από το χορτάρι, μάζευε αγριόχορτα. Και μουρμούριζε... "πω πω τι θησαυρούς έχει εδώ, ευλογημένη γη, αυτό είναι φάρμακο..." Κι όλο μάζευε. Όταν πλησίασε τη ρώτησα τι μαζεύει.
Ξέρεις τι ποτάμια, τι νερά κυλάνε από δω κάτω παιδί μου, μου είπε. Θησαυροί. Αυτό το μέρος είναι θησαυρός. Κοίτα αυτά τα χορτάρια. Είναι φάρμακο. Γιατρικό. Τα χω μάθει αυτά τα μέρη από όταν είχα τον άντρα μου εδώ, μήνες και πιο παλιά το πατέρα μου. Έχω ζήσει εδώ μέσα μήνες και μήνες....
Κοίταξα γύρω μου με ένα συναίσθημα να παγώνει τη ψυχή μου. Σκέφτηκα πως κάποιοι θα λιγουρεύονται σίγουρα αυτό το φιλέτο γης. Μπορεί μεθαύριο ν΄ακούσουμε πως συγχωνεύεται κι αυτό το νοσοκομείο με άλλα, για να κάνουν τον τόπο αυτό που είναι γεμάτος από πόνο και γιατρειά, πάρκο με φαστφουντάδικα και κινηματογράφους...
Το παλιό σανατόριο της Αθήνας είναι ένας τόπος περίεργος. Γεμάτος από την ανάσα της φύσης γύρω από όλους εκείνους που ανασαίνουν με σωληνάκια, με αναπνευστήρες, που δεν ανασαίνουν πια μόνοι τους, όπως όλα τα σανατόρια. Φτιαγμένο μέσα στο πράσινο που δεν τόλμησαν ακόμα οι οικοπεδοφάγοι να κάψουν. Είναι τα βόρεια προάστια των δυστυχισμένων που παλεύουν για τη ζωή τους, κι ο αγώνας των γιατρών, των νοσοκόμων που τους λείπουν υποστρώματα, καθετήρες, μάσκες, φάρμακα, εργαλεία, μηχανήματα, κρεβάτια.....
Η υγεία μαζί με τη παιδεία είναι η εικόνα μιας χώρας. Είναι τα όρια του πολιτισμού από τη βαρβαρότητα. Η ικανότητα της Πολιτείας να αποδεικνύει το επίπεδο μόρφωσής της. Η Πολιτεία μας είναι δυστυχώς άρρωστη κι αμόρφωτη μαζί. Είναι η κυνική στρίγγλα που στεναχωριέται "γιατί δεν πεθαίνουν κιόλας" η αστοιχείωτη κουτσομπόλα που ορίζει τη μόρφωσή της στα πρωινάδικα, τα σιχαμένα ριάλυτι, τις συνταγές μαγειρικής και τα ξεπουλημένα δελτία ειδήσεων.
Στην Ελλάδα του σήμερα δεν επιτρέπεται ούτε το προσωπικό δράμα να ζει κάποιος. Γιατί ακόμα κι αυτό μοιάζει εγωιστικό απέναντι στα χέρια που απλώνονται να αρπάξουν μια τσάντα με φρούτα, απέναντι στις ουρές που στοιβάζονται για ένα πιάτο φαΐ, απέναντι στα παιδιά που λιποθυμάνε νηστικά, τους γονείς που σπάνε το κεφάλι τους απελπισμένοι πως θα εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαΐ, εκείνους που δίνουν τέρμα στη ζωή τους πνιγμένοι από χρέη και τρόμο, τους αρρώστους που ψάχνουν να βρουν φάρμακα, γιατρειά ξεχασμένοι και πεταμένοι από μια κυνική εξουσία υπανθρώπων, τους νέους που μαθαίνουν να ζουν χωρίς όνειρα, και τους γέρους που σκέφτονται πια το θάνατο σαν λύτρωση......
Ναι το μόνο επιτρεπτό σ΄αυτή τη κόλαση που έχουμε πέσει είναι η γιαγιούλα με τη σακούλα με τα χόρτα. Που μπορεί ακόμα να ισορροπεί τη ζωή με το θάνατο μ΄ενα μαχαίρι. Που μπορεί να βρίσκει μια γη ευλογημένη που πάνω της πατάει ο ανθρώπινος πόνος. Κάπου σ΄αυτή τη μορφή, βγαλμένη από κάποια αρχαία τραγωδία, υπάρχει η σοφία κι η παράδοση που παραδίδεται άνευ όρων πλέον, σ΄εκείνους που ποτέ, όσο κι αν ζήσουν δεν θα δείξουν να έχουν ίχνος σοφίας κι αρετής, ούτε στα ψέμματα.....
Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, αλλά αδύνατο να το δώσεις να το καταλάβουν υπάνθρωποι που στερούνται ψυχής και σέρνουν τα άχρηστα κουφάρια τους μέσα σε καλοσιδερωμένα κουστούμια.
Κι εσύ λαέ, με το κεφάλι σκυμμένο, εσύ που ζεις σ΄ενα τόπο γεμάτο από τη μια άκρη ως την άλλη με παραδόσεις αιώνων, με μύθους και θρύλους για το σεβασμό της ζωής και του θανάτου, μείνε άπραγος και κοίτα να σου ξεριζώνουν τα πάντα, κάθε σπόρο ζωής πάνω σ΄αυτό τον ευλογημένο τόπο, και ζήσε σε ένα αύριο που δεν θα έχεις δυνατότητα να ζήσεις τη ζωή σου, ούτε το θάνατό σου με την ελάχιστη αξιοπρέπεια. Θα υπάρχεις και θα πεθαίνεις όπως τα σφαχτά που χωρίς ενοχές βάζεις στο πιάτο σου. Αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα που ζουν στριμωγμένα, θρέφονται με σαπίλες και μπαίνουν στην ουρά για να γίνουν χάμπουργκερ στο πιάτο σου.
Η τροφική αλυσίδα στην οποία θεωρούσες πως είσαι η κορωνίδα της δημιουργίας εξαπλώνεται και στην ουρά για κάποιους, δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ότι αυτά τα δυστυχισμένα ζώα είναι για σένα. Άρμεγμα και σφάξιμο. Ίσως τελικά αυτή να είναι η μεγάλη απόδοση δικαιοσύνης της ίδιας της φύσης. Αυτής της φύσης που έκαψες, ξερίζωσες, μάρανες για να φτιάξεις το τσαρδάκι σου....
vasiliskos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου