ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΚΑΚΟ

Αδιάκοπη κουβέντα, ατελείωτοι καυγάδες, αδιάφορες αψιμαχίες, ανούσιες διαφωνίες, γνωστές φυσιογνωμίες στους ίδιους ρόλους, στημένοι τσακωμοί. . Έργο επαναλαμβανόμενο και πλέον τραγικά κακοπαιγμένο.  Αυτή την προεκλογική περίοδο ζούμε. Αυτό μας αξίζει; Ενδεχομένως. Αν δεν την αντέχαμε θα της είχαμε επιβάλει να αλλάξει. Αφού πρώτα είχαμε αλλάξει εμείς. Θα μου πεις και πώς να αλλάξω, πώς να γίνω, τι να κάνω. Δεν έχω οδηγίες να σου δώσω. Δεν ξέρω για να σου τις δώσω. Νοιώθω όμως πως εάν όλοι εμείς ασχολούμασταν με κάτι πιο χρήσιμο για την ψυχή μας θα είχαμε αναγκάσει κι αυτούς να αλλάξουν. Εάν αγαπούσαμε περισσότερο τους εαυτούς μας θα νοιαζόμασταν περισσότερο για τους διπλανούς μας. Εάν αρκούμασταν σε λιγότερα θα παίρναμε και τα περισσότερα. Εάν χαμογελούσαμε συχνότερα θα ηρεμούσε το μυαλό μας. Εάν θυμώναμε λιγότερο θα νοιώθαμε περισσότερο. Εάν αγγίζαμε ο ένας τον άλλον συχνότερα θα ήμασταν λιγότερο μόνοι.

Η τηλεόραση σπίτι μου ανοίγει το βράδυ. Ότι βλέπω το βλέπω στα πεταχτά εκτός κι αν καθίσω να δω ταινία. Όσο φροντίζω τους γιους μου ακούω αποσπασματικά, άλλες φορές κάτι μου τραβάει την προσοχή και στέκομαι, άλλες προσπερνάω. Τόσους μήνες όμως βλέπω τα ίδια πρόσωπα. Ή κατέληξαν να μου φαίνονται όλοι ίδιοι; Δεν ξέρω. μπορεί να συνέβη κι έτσι. Λαχταρώ να συμβεί κάτι, να αλλάξει κάτι και «τρώω» μια από τα ίδια.  Και τι να αλλάξει; Κάτι που θα μας έβγαζε από την στασιμότητα της αναμονής του «υπέρτατου κακού». Αυτό με ενοχλεί. Ναι. Βαρέθηκα να περιμένω πότε θα συμβεί στην χώρα μου το «υπέρτατο κακό». Με αυτή την καραμέλα τρομοκρατούν οι ειδικοί των ΜΜΕ και οι περισσότεροι πολιτικοί από αυτούς που ψηφίσαμε την συνείδηση μας, το μυαλό μας, την σκέψη μας. Κι έτσι χάσαμε το όνειρο μας, κάπου ξεχάστηκε κι αυτό, ξεμείναμε κι από ελπίδα. 
Και τι γίνεται;

Άνθρωποι πλέον αυτοκτονούν καθημερινά. Η πλειοψηφία των αυτοκτονιών έχει να κάνει με οικονομικούς λόγους. Ποιος ασχολείται επί της ουσίας;  Ποιος πολιτικός χρεώνεται  το αίμα και  τα δάκρυα εκείνων που έμειναν πίσω; 
Κανείς. Όχι γιατί κανείς δεν νοιάζεται. Απλά γιατί κανείς δεν σκέφτεται ότι με τις πράξεις και τα έργα του μπορεί να φέρει και τον ελάχιστο κόκκο ευθύνης. 
Οικογένειες διαλύονται, άνθρωποι λιμοκτονούν κι οι υπόλοιποι αγωνιούν. Αγωνιούν για το πότε θα έρθει το «υπέρτατο κακό». Πότε θα καταστραφεί χώρα, πότε θα έρθει η στιγμή που δεν έχει κανείς κάτι να φάει, πότε θα ξεψυχάμε στους δρόμους από ασιτία  και θα μαζεύουν τα κουφάρια μας με φορτηγά και θα τα ρίχνουν σε ομαδικούς τάφους, πότε θα εισβάλουν οι εγκληματίες λαθρομετανάστες σπίτι μας και θα μας καθαρίζουν για το τίποτε, πότε τα ράφια των σούπερ μάρκετ θα είναι άδεια και θα παίρνουμε τρόφιμα και νερό με δελτίο, και άλλα τέτοια…

Όσο φοβόμαστε μην έρθει  το «υπέρτατο κακό» δίνουμε ότι είχαμε κατακτήσει, δεχόμαστε μειώσεις μισθού στην δουλειά μας με άλλοθι για τους εαυτούς μας το «ευτυχώς που δεν με απέλυσαν», ανεχόμαστε όσα δεν φανταζόμαστε, λυπόμαστε λιγότερο, φοβόμαστε περισσότερο. Μήπως έρθει η δική μας σειρά.

Μα όταν φοβάσαι κάτι δεν είναι σαν να το προκαλείς να σου συμβεί; Και σε τελική ανάλυση γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο το «υπέρτατο κακό» κι όχι το «υπέρτατο καλό»; Γιατί δηλαδή να μην μας συμβούν εξαίσια πράγματα, δεν τα δικαιούμαστε; Τι μας λείπει; Δεν είμαστε αρκετά καλοί ή είμαστε λίγοι; Γιατί πρέπει να επιλέγουμε πάντα μεταξύ των χειρότερων; Και γιατί πρέπει να αποφασίζουν για τις ζωές μας οι χειρότεροι, οι λιγότερο έξυπνοι, οι μέτριοι; Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις στο πολιτικό σύστημα. Απλά είναι η μειονότητα.

Που πήγαν λοιπόν  οι άξιοι, οι έξυπνοι, τα φωτεινά μυαλά ; Γιατί τους παραγκώνισε το σύστημα; Γιατί τους αγνοήσαμε εμείς;

Δεν ξέρω. ίσως να ισχύει αυτό που λένε ότι είναι πιο εύκολο να παίζεις το ρόλο του θύματος. Ο δράστης πρέπει να είναι έξυπνος, δημιουργικός, δραστήριος, γρήγορος, διαβασμένος, να έχει τα μάτια του και τα αυτιά ανοιχτά, να είναι ασυμβίβαστος, να αγαπάει την ζωή του και την Ελευθερία του. Να μην φοβάται . Όχι γιατί είναι γενναίος. Απλά γιατί δεν έχει τίποτε να χάσει.

Κι εμείς είμαστε τόσο καλοβολεμένοι στην μικρούτσικη ζωούλα μας που δεν διανοούμαστε ότι υπάρχει και κάτι άλλο. Που μπορεί να είναι χειρότερο αλλά διάολε μπορεί να εξελιχθεί και σε κάτι καλύτερο. Κι έτσι μένουμε κλεισμένοι στα μικρόκοσμο μας παρακαλώντας από μέσα μας  το «υπέρτατο κακό» να πάει σε όλους τους άλλους εκτός από μας.

Κι έτσι κάθε βράδυ πριν κλείσουμε τα μάτια μας για ύπνο λέμε ουφ, πέρασε και το σήμερα και δεν έγινε τίποτε τρομερό. Και κοιμόμαστε ήσυχοι γιατί νομίζουμε  ότι έτσι ζούμε. Και δεν ρισκάρουμε τίποτε. Γιατί δεν μπορούμε να δούμε πέρα από την μύτη μας. Κι επιτρέπουμε να μας τρομοκρατούν γιατί είναι πιο εύκολο από το να διεκδικήσουμε την ζωή μας.

Και περιμένουμε από κάποιον να κάνει κάτι. Και κάπως έτσι τελειώνει η ζωή μας.

Νάντια τριανταφύλλου