ΚΟΜΜΑΤΑΡΧΙΑ

Σε μια κοινωνία που έχει χρεοκοπήσει προ πολλού, ηθικά και ανθρωπιστικά, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν πως τα κόμματα μπορούν να τους σώσουν. Η πραγματικότητα, ρευστή και πολύπλοκη, πολύ περισσότερο απ’ ότι στο παρελθόν (λόγω της παγκοσμιοποίησης) δεν μπορεί να βασιστεί σε παρωχημένα και σαθρά σχήματα όπως είναι τα πολιτικά κόμματα.

Η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει με φορείς που την ατίμασαν και την μετέτρεψαν σε ασυδοσία. Εδώ χρειάζεται να παρέμβει η κοινωνία των πολιτών. Tα κόμματα, ουσιαστικά έπαιξαν τον ρόλο του μαντρώματος των πολιτών υπό ψευτο-ιδεολογικές ταμπέλες, υπηρετώντας τις δικές τους αναγκαιότητες και όχι κοινωνικές. H βούληση της πλειοψηφίας, δεν μπορεί να εκφραστεί μέσα από συντεχνιακές ομάδες, οι οποίες έχουν αγκαλιάσει το παρασκήνιο χρόνια τώρα.
Τα κόμματα, δεν είναι παρά ένας κλειστός μηχανισμός, μια κλίκα, που δεν έχει ο καθένας πρόσβαση. Επίσης, φαίνεται να έχουν αλλεργία στην διαφάνεια, γι’ αυτό προσπαθούν να μειώσουν την συμμετοχή της λαϊκής βάσης και αν χρειαστεί λειτουργούν και εξωθεσμικά. O έλεγχος προς τα κόμματα έχει χαθεί, αφού μπορούν ακόμη να λαμβάνουν περισσότερα χρήματα από τον προϋπολογισμό ως “χορηγία”, δεν λογοδοτούν πουθενά και φυσικά κανένα δεν μένει συνεπές στις αρχές που επικαλέστηκε κατά την ίδρυσή του.
Όταν απειλείται η επιβίωσή τους (αυτό ισχύει για τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει) τότε επικαλούνται την δημοκρατία, για να επιβάλουν την “τάξη” και να καταστείλουν, όσους μάχονται για τα δικαιώματά τους.  Αντί ο πολίτης να είναι αυτός που ελέγχει τα κόμματα, τα κόμματα ελέγχουν τον πολίτη. Τα κόμματα, έχουν αντικαταστήσει τον καθέναν από εμάς στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Η συμμετοχή του πολίτη που είναι απαραίτητη για την διατήρηση της δημοκρατίας, έχει εξαφανιστεί. Τα κόμματα, λειτουργούν κατά το δοκούν, κάνοντας λάστιχο τους νόμους και φυσικά σπάζοντας τα συμβόλαια με την κοινωνία των πολιτών.
Έτσι, διαλύουν κάθε κάλυμμα δημοκρατικότητας, γεγονός που το έχουν αντιληφθεί πλέον οι περισσότεροι. Τα κόμματα, απλά θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν και ο τρόπος λειτουργίας τους είναι ολιγαρχικός. Ως τώρα με ψευδοδημοκρατικές διεργασίες και το πανηγύρι των εκλογών διατηρούσαν το “δημοκρατικό” προφίλ τους.
Όσο αφορά τα μέλη των κομμάτων, αυτά είναι μονάδες των χρωματισμένων στρατών, που αντί να επιτελούν λειτούργημα, γίνονται μέρος μιας συμμορίας με αυξημένα προνόμια. Ακόμη και το γεγονός ότι υπάρχουν βουλευτές που έχουν εγγραφεί σε παραπάνω του ενός κόμματα, μαρτυρά πως η μεγαλύτερη ιδεολογία είναι η…καρέκλα. Ένα ακόμη στοιχείο που πρέπει να σημειωθεί, είναι η προσωπολατρεία των κομμάτων, κάτι που παραπέμπει πάλι σε ολιγαρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Πόσες φορές δεν έχουμε δει, προέδρους κόμματος, να αλλοιώνουν την φυσιογνωμία του, χωρίς να υπάρχει καμία αντίδραση (επί της ουσίας) από τα μέλη του.
Οι δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν όλα τα κόμματα αποδυναμωμένα, πέρα αυτών της αριστεράς, που είτε έχουν μικρή άνοδο, είτε παραμένουν στάσιμα.  Δεν υπάρχει κάποιος φορέας που να μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, οι οποίοι ευθύνονται βέβαια, για την χρόνια απραξία τους. Τα κόμματα, ως μοντέλα διαχείρισης εξουσίας δεν μπορούν να είναι αποτελεσματικά, για πολλούς λόγους στην σύγχρονη ιστορική συγκυρία. Πέρα από την αποδεδειγμένη αναξιοπιστία τους, δεν εκφράζουν το ατομικιστικό πρόταγμα της εποχής. Θέλουν να απευθυνθούν σε συλλογικότητες που πλέον δεν υπάρχουν.

Αυτό συμβαίνει, εξαιτίας της έλλειψης υποστήριξης από τον (διαλυμένο πια) κοινωνικό ιστό. Κάθε κόμμα ή κίνημα κατά το παρελθόν, έπαιρνε ώθηση μέσα από τις ανάγκες των κοινωνικοπολιτικών ρευμάτων.
Aκόμη και η αριστερά, αναλώνεται σε παιχνίδια σκοπιμοτήτων, μην μπορώντας να ενοποιηθεί. Οι πολίτες έχουν μάθει να κινούνται στο περιβάλλον της Κομματαρχίας. Έτσι, κάθε αλλαγή, προκαλεί φόβο. Οι πολίτες μένουν μέσα στο καβούκι τους, νομίζοντας πως η ντεμέκ ασφάλεια του παρελθόντος θα τους κρατήσει μακριά από τις κακοτοπιές. Όπως κάνει και η στρουθοκάμηλος.
Μετά το σοκ όμως, η πραγματικότητα θα τους συντρίψει τα πόδια, αλίμονο σ’ αυτούς που ακόμη ελπίζουν σε σωτήρες! Οι κομματάρχες, θεωρούν τους πολίτες μη αρμόδιους για να αποφασίσουν για τα θέματα που τους ενδιαφέρουν και μάλιστα το χρησιμοποιούν και ως επιχείρημα, το οποίο έχει πείσει αφελείς και διαβρωμένους. Στην παρηκμασμένη κοινωνία, τα κόμματα, απέκλεισαν με τον τρόπο τους άτομα και δημιούργησαν ακόμη μεγαλύτερη πόλωση μεταξύ των τάξεων.
Κάτι νέο θα αναδυθεί, αυτό είναι σίγουρο. Σημασία έχει κατά πόσο οι πολίτες θα συμμετέχουμε σ’ αυτό, όχι ζητώντας από τον “παλιό κόσμο” της Κομματαρχίας να αλλάξει, αλλά να δημιουργήσουμε τις βάσεις για κάτι πραγματικά νέο και ριζοσπαστικό. Μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη;

strangejournal