Οδύσσεια...

Πόσο να περιμένει πια αυτή η Πηνελόπη?

Πέρασαν είκοσι χρόνια, πέρασαν σαράντα

Πάλεψε με τους μνηστήρες

Ράβει και ξηλώνει μέρα νύχτα, περιμένοντας

Τον λαό της καρδιάς  της να έρθει

Πάει καιρός που τέλειωσε ο πόλεμος

Κι αυτός δεν έφτασε ποτέ στην Ιθάκη του

Λελαητήθηκε η περιουσία, πάει τέλειωσε

Άπληστοι οι  μνηστήρες γυρνάνε μέσα στο παλάτι

Το χουν κάνει κτήμα τους, ασελγούν στα παιδιά, ασελγούν και στους γέροντες,

Οίκος διαφθοράς, που δε θυμίζει τίποτα πια τη παλιά του λάμψη

Κι η Πηνελόπη περιμένει

Τον Οδυσσέα να διώξει τους μνηστήρες

Τον Οδυσσέα που παράξενη μοίρα τον περίμενε μες τους αιώνες...

Άλλοτε μεθυσμένος από ευτυχία, άλλοτε σε πάλη με θεούς και τέρατα, άλλοτε μπλεγμένος στα δίχτυα μαγισσών και σειρήνων, άλλοτε κουρασμένος σε μακρινές φωλιές, ο πολυμήχανος Έλληνας που ονειρεύτηκε την Ιθάκη του σε κάθε γωνιά του κόσμου τούτου...

Ο Οδυσσέας που οι μυθοί τον θέλουν να φτάνει στο σπίτι του στο τέλος

Κι εμείς?

Έχουμε μια Ιθάκη να ονειρευόμαστε? Γιατί αν δεν έχουμε σε κάποιο από όλα τα μέρη τα μακρινά θα μείνουμε, είτε μαγεμένοι από κάποιες μάγισσες είτε σκοτωμένοι από κάποιο τέρας, και το σπίτι μας, οι άνθρωποι μας σκλαβωμένοι από τους μνηστήρες.

Η μήπως είμαστε οι μνηστήρες τελικά?

Αρκούσε να είχες διαβάσει την Οδύσσεια ρε γαμώτο.. έστω την Οδύσσεια. Τόσο δύσκολο ήταν?

 

vasiliskos