Εχω πάει να πιω ένα καφέ λίγο πιο εκεί σε όποιο καφενεδάκι βρήκα στρίβοντας τη γωνία. Τυχαία. 'Αγνωστη μεταξύ αγνώστων. 'Ισως αυτός ο καφές να είναι καλύτερος από όλους τους προηγούμενους ή μπορεί να είναι για πέταμα. Είναι όμως αδοκίμαστος ακόμα. Με δελεάζει το γεγονός πως δεν υπάρχει καμιά διαφήμιση στη βιτρίνα για να έχει μια ιδέα κάποιος τι στο καλό καφέ θα πιει, υπάρχει μόνο ένα να παλιό άσχετο του θέματος αυτοκόλλητο «κλειδωθήκατε έξω? Κι ακολουθούν εφτά ίδια νούμερα...»
Χαζεύω παλιά μαγαζάκια που κρατάνε ακόμα τις ιστορίες πάνω στα αντικείμενα που πουλάνε. Τα άχρηστα αντικείμενα που τα αγοράζεις από μια έμπνευση της στιγμής κι ανακαλύπτεις τη χρησιμότητά τους πολύ αργότερα όταν ταχεις κιόλας ξεχάσει. Είναι εκείνα τα πράγματα που έχουν τόσα πολλά ίχνη επάνω τους που νομίζεις πως αν τα αγγίξεις θα μετατραπείς ξαφνικά σαν εκείνους τους χαρισματικούς που μπορούν να σου διηγηθούν την ιστορία όλων όσων άγγιξαν το συγκεκριμένο αντικείμενο.
Φτιάχνω σημειώματα σε χαρτοπετσέτες για την επόμενη μέρα. Η χαρτοπετσέτα έχει μια παράξενει ιδιότητα όταν γράφεις. Σημειώνεις μια ημερομηνία για κάποιο ραντεβού που πιθανότατα θα ξεχάσεις, , την αφήνεις κάπου στο σπίτι ανάμεσα σε πράγματα έτοιμα να πεταχτούν στα σκουπίδια και την τάδε μέρα μπορεί να φτάσει στο ραντεβού αναπάντεχα εκείνος που τη περιμάζεψε από το κάδο νομίζοντας πως συμμετέχει στο κάλεσμα κάποιας μυστικής προφητείας.
Βλεπω ταινίες ξεχασμένες που είχαν πιάσει σκόνη στο ράφι. Οι ταινίες βοηθάνε σε δυο σημαντικά πράγματα. Βλέπεις όλα εκείνα που θα μπορούσες να είσαι, που θα μπορούσαν να σου έχουν συμβεί, όλα εκείνα που θα ήθελες να πεις κι ίσως δεν είπες , όλα εκείνα που βρίσκονται ανάμεσα στα μελλοντικά σχεδιά σου ή έχουν ήδη εκπληρωθεί κάποια στιγμή στη ζωή σου, ή αντίθετα σκέκεσαι απέναντι από όσα δεν θα γίνεις ποτέ αλλά ήξερες πως ύπηρχαν. Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να διαλέξεις μια ταινία που παίζει απλά με τους φόβους σου ή με όσα αγνοείς και τότε είναι που κάποια αραχνιασμένα συναισθήματα σε κάνουν να κατεβάσεις τα πόδια από το τραπεζάκι απότομα.
Διαβάζω βιβλία που είναι γεμάτα σημειώσεις από μολυβι στα περιθώρια. Είναι ωραίο να διαβάζεις μετά από χρόνια μια σημείωση που είχε συμβεί όταν δεν ήξερες τίποτα ακόμα από όσα θα γινόντουσαν μετά. Είναι μια έκπληξη να ανακαλύψεις πως το ίδιο βιβλιο το διαβάζει μιας εντελώς αλλιώτικης αντίληψης άνθρωπος πλέον, αλλά είναι ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη να ανακαλύψεις πως τριάντα χρόνια μετά το διαβάζει ο ίδιος ακριβώς που ήταν και τότε.
Βγαίνω πολύ νωρίς από το σπίτι ,εκείνη την απίστευτη ώρα στο ξημέρωμα, την ώρα της ησυχίας πριν το εναρκτήριο λάκτισμα και κάνω μια μεγάλη βόλτα ποδαρόδρομο πριν πάω στη δουλειά. Και τις νύχτες κάθομαι αναπαυτικά σε ένα καναπέ, με κλεισμένες τηλεοράσεις, υπολογιστές, ραδιόφωνα σε μια απόλυτη ησυχία κι ονειρεύομαι πράγματα παράξενα, πατρίδες αλλιώτικες, ανθρώπους φτιαγμένους από άλλες συνταγές.
Οπως καταλάβατε ο αφρός των ημερών μου, άσχετα με τα όσα αυτοποιημένα «πρέπει» να κάνω περιέχει και όσα αυθόρμητα «θέλω» να κάνω. Και τούτες εδώ τις μέρες υπάρχει κάτι που έχω επιλέξει έστω προσωρινά.
Απουσιάζω συνειδητά από «τα στημένα ραντεβού» Και γύρω μου έχω βαρεθεί να βλέπω τα ολόφρεσκα μηνύματα των καιρών να είναι συνέχεια στημένα στο ραντεβού με τους γερασμένους ανθρώπους που φοβούνται να τα συναντήσουν.
Από μικρή πάντα στα καθυστερημένα ραντεβού δεν περίμενα ποτέ κοιτώντας το ρολόι κάθε δυο λεπτά. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί κάποιος που είναι στην ώρα του, συνεπής, θα πρέπει να περιμένει στημένος σε μια νευρική ανυπομονισία, πότε θα έρθει ο άλλος. Και ναι, υπάρχει η περίπτωση που κάτι ξαφνικό συνέβη, αναποδογύρισε ο κόσμος, έγινε το αναπάντεχο και το ραντεβού αναβλήθηκε απροειδοποίητα, ο άλλος δεν ξεκίνησε ποτέ από το σπίτι γιατί έπεσε ένα βουνό και τον πλάκωσε, αλλά όταν για το στήσιμο σε ένα ραντεβού υπάρχουν μόνο φτηνιάρικες δικαιολογίες, ψέμματα που βγάζουν μάτι ή αποδεδειγμένη ασυνέπεια, τότε δίνω μια ευκαιρία το πολύ ακόμα και μετά φεύγω, πηγαίνω αλλού, ασχολούμαι με κάτι πιο χρήσιμο.
Την επόμενη φορά περιμένω κάτι μόνο από ανθρώπους που είναι συνεπείς ή έστω ανθρώπους που δοκιμάζω για πρώτη φορά να δω κατά πόσο τηρούν το λόγο τους. Ανθρώπους αποδεδειγμένα ασυνεπείς, ψεύτες, χωρίς λόγο, χωρίς μπέσα μόνο ένας που έχει ίδια φάτσα, ή κάποιος τόσο ανασφαλής που αγωνιά μόνιμα να συναντήσει κάποιον ακόμα κι αν είναι ένας γελοίος αρκεί να μην μείνει μόνος, αναγκάζεται να τους περιμένει στημένος.
Στο ραντεβού με την ιστορία , σ΄αυτόν εδώ το τόπο, υπάρχει ένα συνολικό στήσιμο. Ενα στήσιμο που κρατάει πολλά χρόνια τώρα. Και σ΄αυτό το συγκεκριμένο ραντεβού που τυχαίνει να είναι όταν το καρναβάλι έχει πλέον τελειώσει , κι έχει μόλις ξεκινήσει η σαρακοστή της νηστείας από όσα ψέμματα είχαμε καταπιεί τόσα χρόνια για τους άλλους ή για εμάς τους ίδιους , ελάχιστοι οι συνεπείς, οι περισσότεροι με φτηνιάρικες δικαιολογίες δεν έχουν βγει από το σπίτι ακόμα. Αλλοι ντρέπονται να πουν πως τελικά άλλαξαν γνώμη. Κι άλλοι μπαλώνουν τις αρλούμπες που ξαμόλαγαν πως τάχα θα είναι οι πρώτοι που θα φτάσουν. Υπάρχουν κι όλοι εκείνοι που ντυμένοι μασκαράδες ακόμα μοιάζουν γελοίοι παρελάζοντας με καραμούζες και κονφετί μέσα στο νηστήσιμο τοπίο.
Ετσι κι εγώ δίνω ένα περιθώριο στον εαυτό μου να πάει μια βόλτα στην ατομικότητά του. Το πολυδιαφημιζόμενο ραντεβού των πολλών , των τάχα μετανοιωμένων και συνειδητοποιημένων πολιτών, εκκρεμεί. Οχι απλά , έχει καθυστερήσει ίσως ανεπανόρθωτα. Δεν έχει καν οριστεί μια ημερομηνία πρώτης συνάντησης. Ακόμα και η εντελώς τυπική ημερομηνία για τις 19 Φλεβάρη που υποτίθεται πως θα βγαίναμε από τους κρυψώνες με το χαρτάκι στο χέρι να το ρίξουμε στο κουτάκι, θα αναβληθεί. Θα αναβληθεί χωρίς να ασχοληθεί κανένας με το θέμα εκτός από όσους συνεχίζουν να κάνουν την γεμάτη πρόζα υποκριτική διαμαρτυρία τους για να δείξουν πως τάχα υπάρχουν κι έχουν φωνή.
Οι πολίτες αυτή τη στιγμή προσπαθούν να είναι συνεπείς με τα χαράτσια, να τρέχουν πανικόβλητοι στους διακανονισμούς με τις τράπεζες, να φτάνουν πριν την ώρα τους στις ουρές στο ταμείο ανεργίας, προσπαθούν να προλαβουν όλους τους υπόλοιπους στη συνέντευξη της τετράωρης έστω εργασίας, αλλά το σημαντικό σημείο συνάντησης των φιλόδοξων ανατροπών, είναι μια άδεια πλατεία που έχει μείνει ο Λουκάνικος να περιφέρεται απορημένος «που πήγαν όλοι». Στο αναβληθέν επ΄αόριστον ραντεβού της ανατροπης, το μόνο που συμβαίνει αυτές τις μέρες είναι τα ξηλωμένα παγκάκια του Καμίνη για να σκεπάσει την ασχήμια των ημερών με ένα πρόχειρο σκούπισμα όπως οι κάνουν οι κουρασμένες νύφες μόλις η πεθερά ανακοινώσει επίσκεψη.
Και στον καθένα μας αυτό που μένει είναι η προστασία μιας ατομικότητας που ξεσκίζεται βίαια, θύμα του προηγούμενου φιλοτομαρισμού που υποκρινόταν χρόνια τώρα τη προσωπικότητά μας, σβήνοντας αργά και ύπουλα τις άμυνές μας για τη τελική μάχη που τελικά θα αναβάλλεται ξανά και ξανά από τους ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να είναι συνεπείς ούτε με τον εαυτό τους ούτε με το κοινωνικό σύνολο.
Ανάμεσα στις τυποποιημένες ειδήσεις και τα ετοιματζήδικα συνθήματα, υπάρχει μια θλιβερή απόλυτη σιγή. Που διακόπτεται πλέον από τη προσωπική δυστυχία κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Αυτή η δυστυχία είναι καλά κρυμένη από τα μέσα μαζικής προπαγάνδας, υποβαθμίζεται με τη βοήθεια των μη δυστυχούντων ακόμα που ξεστομίζουν χωρίς ενοχές το «εμενα δεν με αφορά». Είναι μια δυστυχία που βιώνουν χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή και ξηλώνεται , από την συνεχή επανάληψη της υποχρέωσης να ξοφλήσουμε δισεκατομύρια στους δανειστές με όποιο κόστος, ξηλώνεται όπως τα παγκάκια του Καμίνη.
Για να κοιμούνται ήσυχοι όσοι έχουν ακόμα κρεβάτι χωρίς να υποχρεόνονται να δουν όσους δεν έχουν. Για να είναι χωρίς ενοχές όσοι έχουν στήσει μόνιμα στη γωνία την ανθρωπιά βρίσκοντας φτηνιάρικες δικαιολογίες κι αρλούμπες. Απέναντι σ΄αυτό το ξήλωμα επιβάλλεται να πάμε λίγο πιο εκεί την ατομικότητά μας βρίσκοντας ξανά το αληθινό της νόημα. Επιβάλλεται να μην πέσουμε στη παγίδα πως είτε είμαστε φιλοτομαριστές είτε ομαδικός κιμάς για άλεσμα.
vasiliskos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου