Από χθες κάνω τα πρώτα μου βήματα μετά από ένα τσάκισμα που έφαγα στο πόδι και μου στοιχισε ένα μικρό κάταγμα. Υπήρξε λοιπόν ένα διάστημα ακινησίας 2 εβδομάδων. Το πρόβλημα είναι πως μέσα στη φυσική μου ακινησία και την έλλειψη επιθυμίας να γράψω, να σκεφτώ, να συμμετέχω σε οτιδήποτε, είχα την ευκαιρία να δω καλύτερα ένα πράγμα που είναι δύσκολο να δεις όταν τρέχεις.
Πως όλα γύρω είναι ακίνητα. Είχα μια συνεχή αίσθηση (παρακολουθώντας τις ηλίθιες ειδήσεις, τα μέχρι αηδίας πληκτικά πάνελ σχολιασμών, το νυσταγμένο κόσμο στις παραλίες, τις επαναλαμβανόμενες χωρίς αποτέλεσμα γκρίνιες, ) πως όλη η Ελλάδα είναι σε ένα πρωτόγνωρο νάρθηκα. Το τσακισμένο πόδι μου συντρόφευαν απόλυτα ταυτισμένα τα τσακισμένα μυαλά όλων όσων παρατηρούσα γύρω μου.
Απειρα βιντεάκια υψίστου σημασίας ανταποκρίσεις από τα νησιά με χιλιάδες στριμωγμένους μαστουρωμένους με διαφόρων ειδών μαστούρες, (καμάκι, επίδειξη κώλων και βυζιών, ξύδια, τουρίστες που στρίγγλιζαν στα μικρόφωνα), κι ανάμεσά τους μερικοί που προσπαθούσαν να πάρουν ύφος μπλαζε και να εκτοξεύσουν την χιλιοειπωμένη και ανούσια ατάκατα τους .... έλα ρε μεγάλε μια ζωή την έχουμε....
Οι οπαδοί του "αύριο βλέπουμε", οι γεννιές του ωχαδερφισμού και του καλά νάναι το τομάρι μας. Οι πολυσπουδαγμένοι στις τσόντες της Τζούλιας και τα τέρατα που σκοτώνουν στα βιντεογκέιμ, ή εκείνοι οι άλλοι επαναστάτες με χρονοδιάγραμμα.
Η Ελλάδα που αγανακτεί μεν, αλλά έχει χάσει την έμπνευσή της γιατί ο Λάκης έχει πάει κι αυτός διακοπές, και δεν μπορεί να σχηματίσει λόγο ύπαρξης εκτός σχεδίου...
Από την άλλη ένα συνεχές παιχνίδι κολοκυθιάς από τα οικονομικά επιτελεία τα οποία πλέον εξασφαλισμένα από τη γενική ατμόσφαιρα εγκατάλειψης και ρεμούλας, δρουν ανενόχλητα σχεδιάζοντας τα κουστούμια που θα θάψουν όλα αυτά τα ηλίθια προβατάκια που όντως δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να βελάζουν.
Ισως σας φαίνομαι αρκετά κυνική. Νομίζω όμως ότι ούτε τον μισό κυνισμό από όσο θα έπρεπε δεν έχω. Κάπου κάπου μπαίνοντας στο διαδίκτυο ένοιωθα εκείνη την μικρή ελπίδα πως εδώ μέσα υπάρχουν πολλοί ακόμα που κουνάν τα πόδια τους ελεύθερα. Αλλά τελικά σε τι χρησιμεύουν τα κείμενα αγανάκτισης, αφύπνισης, αντίδρασης ή ότι άλλο?
Η πλειοψηφία εκεί έξω περιμένει να σαπίσει, να αρχίσει να βρωμάει το κουφάρι της για να καταλάβει πως έχει πεθάνει. Τώρα τρέφει ακόμα αυταπάτες πως είναι φυσιολογική. Πως όλα είναι φυσιολογικά και θα πάρουν το δρόμο τους. Ενας λαός που έχει χάσει όλσ τα τρένα στέκεται εκεί στο σταθμό με ένα φραπέ στο χέρι και περιμένει....
Περιμένει....
Τι?
Αμφιβάλλω αν υπάρχει χρησιμότητα καν να συνεχίσω να γράφω. Ισως είναι καλύτερα να παρακολουθώ να δω μέχρι που θα φτάσει το χάλι. Ποιο είναι το σημείο βρασμού της παγερά αδιάφορης κοινωνίας που σε λίγο καιρό δεν θα αντέχει την ίδια της τη βρώμα...
Βασιλική
Πως όλα γύρω είναι ακίνητα. Είχα μια συνεχή αίσθηση (παρακολουθώντας τις ηλίθιες ειδήσεις, τα μέχρι αηδίας πληκτικά πάνελ σχολιασμών, το νυσταγμένο κόσμο στις παραλίες, τις επαναλαμβανόμενες χωρίς αποτέλεσμα γκρίνιες, ) πως όλη η Ελλάδα είναι σε ένα πρωτόγνωρο νάρθηκα. Το τσακισμένο πόδι μου συντρόφευαν απόλυτα ταυτισμένα τα τσακισμένα μυαλά όλων όσων παρατηρούσα γύρω μου.
Απειρα βιντεάκια υψίστου σημασίας ανταποκρίσεις από τα νησιά με χιλιάδες στριμωγμένους μαστουρωμένους με διαφόρων ειδών μαστούρες, (καμάκι, επίδειξη κώλων και βυζιών, ξύδια, τουρίστες που στρίγγλιζαν στα μικρόφωνα), κι ανάμεσά τους μερικοί που προσπαθούσαν να πάρουν ύφος μπλαζε και να εκτοξεύσουν την χιλιοειπωμένη και ανούσια ατάκατα τους .... έλα ρε μεγάλε μια ζωή την έχουμε....
Οι οπαδοί του "αύριο βλέπουμε", οι γεννιές του ωχαδερφισμού και του καλά νάναι το τομάρι μας. Οι πολυσπουδαγμένοι στις τσόντες της Τζούλιας και τα τέρατα που σκοτώνουν στα βιντεογκέιμ, ή εκείνοι οι άλλοι επαναστάτες με χρονοδιάγραμμα.
Η Ελλάδα που αγανακτεί μεν, αλλά έχει χάσει την έμπνευσή της γιατί ο Λάκης έχει πάει κι αυτός διακοπές, και δεν μπορεί να σχηματίσει λόγο ύπαρξης εκτός σχεδίου...
Από την άλλη ένα συνεχές παιχνίδι κολοκυθιάς από τα οικονομικά επιτελεία τα οποία πλέον εξασφαλισμένα από τη γενική ατμόσφαιρα εγκατάλειψης και ρεμούλας, δρουν ανενόχλητα σχεδιάζοντας τα κουστούμια που θα θάψουν όλα αυτά τα ηλίθια προβατάκια που όντως δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να βελάζουν.
Ισως σας φαίνομαι αρκετά κυνική. Νομίζω όμως ότι ούτε τον μισό κυνισμό από όσο θα έπρεπε δεν έχω. Κάπου κάπου μπαίνοντας στο διαδίκτυο ένοιωθα εκείνη την μικρή ελπίδα πως εδώ μέσα υπάρχουν πολλοί ακόμα που κουνάν τα πόδια τους ελεύθερα. Αλλά τελικά σε τι χρησιμεύουν τα κείμενα αγανάκτισης, αφύπνισης, αντίδρασης ή ότι άλλο?
Η πλειοψηφία εκεί έξω περιμένει να σαπίσει, να αρχίσει να βρωμάει το κουφάρι της για να καταλάβει πως έχει πεθάνει. Τώρα τρέφει ακόμα αυταπάτες πως είναι φυσιολογική. Πως όλα είναι φυσιολογικά και θα πάρουν το δρόμο τους. Ενας λαός που έχει χάσει όλσ τα τρένα στέκεται εκεί στο σταθμό με ένα φραπέ στο χέρι και περιμένει....
Περιμένει....
Τι?
Αμφιβάλλω αν υπάρχει χρησιμότητα καν να συνεχίσω να γράφω. Ισως είναι καλύτερα να παρακολουθώ να δω μέχρι που θα φτάσει το χάλι. Ποιο είναι το σημείο βρασμού της παγερά αδιάφορης κοινωνίας που σε λίγο καιρό δεν θα αντέχει την ίδια της τη βρώμα...
Βασιλική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου