Κοστουμάκι νούμερο 48

Είναι κάποιοι άνθρωποι που μόλις σ΄ αντικρίζουν χωρίς να ξέρουν τίποτα για σένα, σου φτιάχνουν αμέσως ένα κοστουμάκι. Κατεβαίνουν στο υπόγειο του μυαλού τους, ψαχουλεύουν άτσαλα τα αγαπημένα τους υφάσματα και να 'σου έτοιμοι να σου ράψουν στα μέτρα τους και όχι στα δικά σου, αυτό που φαντάζονται ότι σου πάει.

Ράβουν ψιλοβελονιά πάνω σ' αυτό που φοβούνται να γνωρίσουν, να βιώσουν, να ανακαλύψουν. Αυτό που κοιτούν με μάτια τρομαγμένα, βιάζονται να το ντύσουν για να μην τους ελκύει η γύμνια του. Για να αντισταθούν. Να γλιτώσουν!


Από τι; Από το άλλο, το διαφορετικό. Από τον καθρέπτη του εαυτού τους. Αδυναμίες, μυθοπλασίες, υπερεγώ, φόβοι που γίνονται τρόμος στήνουν χορό. Χαρά, απόλαυση, επαφή, έρωτας, μοίρασμα, αγάπη, όλα θυσία στο βωμό της "ασφάλειας”.

Όταν αντιλαμβάνονται ότι το ρούχο είναι παράταιρο πάνω σου, είναι μικρό όσο μικρά είναι και τα περιθώρια του μυαλού τους, κατεβάζουν τα ρολά και τρέπονται σε άτακτη φυγή, λιποτάκτες του αισχίστου είδους, κλέφτες στιγμών.

Αυτοί που δεν αντέχουν το πολύ, που είναι φτιαγμένοι για το λίγο, μικροί για να χωράνε στα κουτάκια τους, γυρνάνε μονό για να βάλουν την ταμπέλα τους -ω ναι! το αγαπημένο τους εργαλείο- στην εξώπορτα στο μαγαζάκι τους.

"ΚΛΕΙΣΤΟΝ"




Konstantina Maria