Οι περαστικές ματιές

Είναι κι αυτές οι ματιές που δεν μπορείς εύκολα να αποφύγεις.

Ιδίως όταν είσαι μόνος και η μόνη επιλογή είναι να είσαι ο εαυτός σου. Δεν μπορείς να υποκριθείς την χαρά. Δεν μπορείς να αρχίσεις να γελάς στα καλά καθούμενα έχοντας την ελπίδα ότι θα αφήσεις την εντύπωση ενός χαρούμενου ανθρώπου, δίχως προβλήματα και δίχως αυτή την ανεξίτηλη θλίψη που σαν στάμπα έχει γαντζωθεί στο πρόσωπο σου. Την κουβαλάς παντού!

Ευτυχώς είναι περαστικές και δεν κρατάν πολύ. Συνοδεύουν το βήμα των ατόμων που τις ρίχνουν, πάντα με διακριτικότητα, και απομακρύνονται μέχρι να χαθούν. Δεν θα ησυχάσει η ψυχή σου. "Τουλάχιστον όχι σήμερα" ψιθυρίζεις στον εαυτό σου διορθώνοντάς τον.


Πάντα υπάρχει ελπίδα, λένε, αλλά πάντα μια νέα ματιά κάνει την εμφάνιση της. Δεν υπάρχει ανακούφιση. Αν υπάρχει λίγη, βρίσκεται στο διάστημα που λες στον εαυτό σου "πέρασε κι αυτή". Κατά βάθος όμως πάντα ήξερες ότι αυτό δεν θα σταματήσει, παρά μόνο όταν τα μοναδικά μάτια που σε καρφώνουν, είναι αυτά που έχεις ζωγραφίσει στον τοίχο του σκοτεινού δωματίου σου.

Δεν σε ενδιαφέρει που είναι απλά μουτζούρες που πρόκειται να σβήσουν, φτάνει που σου δίνουν την εντύπωση ότι σου κρατάνε συντροφιά. Γι 'αυτό τα ζωγράφισες, το ξέρεις. Μπορεί να μην βρίσκονται στους τοίχους, τα βλέπεις όμως σε ότι σε κάνει χαρούμενο. Στην γάτα σου, στον γείτονα σου που, παρά το γεγονός ότι δεν σε καλημερίζει ποτέ, τον νιώθεις δίπλα σου. Παλεύεις να τον νιώσεις δίπλα σου.

Στην άγνωστη φωνή που έρχεται από το ραδιόφωνο και τώρα πια είναι γνωστή. Καλημέρα, προγνωστικά καιρού, παράξενα ανά τον κόσμο και μουσική, ατέλειωτη μουσική. Ξέρεις ό,τι πρόκειται να ακουστεί. Σε άλλους θα προκαλούσε βαρεμάρα, εσένα όμως όχι. Σε γεμίζει κι ας γνωρίζεις κατά βάθος ότι τίποτα απ 'όλα αυτά δεν είναι φυσιολογικό.

Μόνο αν κλειστείς εκεί μέσα, θα αποφύγεις τις ματιές αυτές. Ματιές που κάποιος άλλος ενδεχομένως να έβρισκε νορμάλ. Όχι όμως εσύ. Για σένα δεν είναι και το πιο εύκολο να συναντήσεις τα μάτια του άλλου, κάτι που γι 'αυτόν αποτελεί ρουτίνα. Βλέπεις, τα χαμηλωμένα βλέμματα που σαν ακτινοβολία εκπέμπουν την μιζέρια, τρέφουν τους ανθρώπους. Τους περαστικούς ανθρώπους.Το βλέμμα σου ο πομπός κι εκείνου ο δέκτης.

Δεν φταις εσύ όμως. Δεν είναι εύκολο πράγμα η μοναξιά. Σε τρώει από μέσα προς τα έξω και καμιά περαστική ματιά δεν μπορεί πραγματικά να το δει αυτό. Ξέρει όμως να το περιφρονεί.
Λίγο πολλοί όλοι έτσι είμαστε. Ακόμα κι εσύ που μπροστά στα επίμονα βλέμματα χαμηλώνεις το κεφάλι. Μαθαίνουμε να υποκρινόμαστε πως έχουμε τη χαρά, την αγάπη και τη φιλία, αλλά στην πρώτη ευκαιρία φανερώνουμε μια ακαταμάχητη δίψα για περιφρόνηση και υποβίβαση.

Άλλες φορές είναι δύο μάτια που κοιτάζουν αφηρημένα, κι άλλες δυο μαχαίρια που, απ 'την φύση τους, πληγώνουν τους ήδη πληγωμένους. Αυτές είναι οι περαστικές ματιές.

Reman