 |
Μόνο τα χρόνια που πέρασαν και άφησαν επάνω στο πρόσωπό σου τα ίχνη τους; Αν εξακολουθείς να είσαι όμορφος και θελκτικός; Αν άλλαξες, αν ωρίμασες, τι από όλα αυτά, αλήθεια;
Βλέπεις, μήπως, εκείνο το παιδί, το ξεχασμένο, το ξέγνοιαστο, το ανέμελο, το ονειροπόλο; Μπορείς μέσα στη δίνη του σήμερα, του τώρα να το ξεχωρίσεις; Μήπως μες στα μάτια σου υπάρχει κάπου κρυμμένη η σπίθα εκείνων των χρόνων;
Θες να το δεις εκείνο το παιδί, αντέχεις; Ή η θύμησή του σε πονάει, γιατί αλλού ονειρεύτηκες να πας, κάποιος άλλος να γίνεις, κάτι άλλο να ζήσεις, αλλά δυστυχώς η πουτάνα η ζωή αλλού σε έβγαλε;
Αχ, αυτή η πουτάνα η ζωή, πόσα σχέδια μας άλλαξε, μας ακύρωσε, μας ανέβαλε. Πόσα όνειρα εγκαταλείψαμε και πόσα ακόμα θα αφήσουμε για χάρη της!
Φοβάσαι τον χρόνο καθόλου; Σε τρομάζει η ύπαρξή του; Μπορείς να κάνεις το μεγάλο βήμα και να συμφιλιωθείς μαζί του εφόσον δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις;
Το παιδί εκείνο ακόμα πιστεύω πως μέσα μας υπάρχει, ζει και αναπνέει. Φτάνει μόνο να το ακούσουμε, να του δώσουμε μια στιγμή από τον χρόνο μας να υψώσει τη φωνούλα του και να μας μιλήσει.
Να του εμπιστευτούμε όλα εκείνα που ξεχάσαμε να κάνουμε, όλα εκείνα που σκόπιμα αφήσαμε να φύγουν, όλα εκείνα που χάθηκαν από τον εγωισμό μας. Να ζητήσουμε ένα είδος συγχώρεσης και άφεσης αμαρτιών, γιατί γίναμε κάποιοι άλλοι, κάτι άλλο από κείνο που κάποτε δώσαμε όρκο ότι θα γίνουμε.
Ο χρόνος, νομίζω, ότι είναι μαζί μας, σύμμαχος, αρκεί να τον αφήσουμε και να τον εκμεταλλευτούμε στο έπακρον.
Τίποτα δεν χάνεται αν δεν θέλουμε και εμείς. Εμείς αφήσαμε τα όνειρά μας και χάθηκαν, δεν χάθηκαν μόνα τους. Εμείς επιτρέψαμε σε κείνο το παιδί να σωπάσει και να κουρνιάσει σε μιαν άκρη. Δεν πέθανε, ζει μέσα μας.
Καιρός είναι να του κάνουμε νόημα, κοιτώντας το είδωλό μας στον καθρέφτη, να ξαναμιλήσει και να ξαναφωνάξει στην καρδιά μας όσο πιο δυνατά μπορεί. Σε κάθε μας βήμα να είναι μαζί μας, μέσα μας, γιατί τι νόημα έχει η ζωή αν μείνουμε για πάντα ενήλικες και μόνο;
Αγγελική Τασούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου