Η οδός της ευτυχίας

Όλοι θέλουν να βρουν την ευτυχία...
Αν έχω κάτι καταλάβει σε αυτόν τον περίεργο κόσμο, που συνεχώς αλλάζει και ταυτότητα αρνείται να αποκτήσει, είναι ότι όλοι θέλουν να γευτούν αυτό το άπιαστο όνειρο, αυτή την περίεργη λέξη, αυτό το συναίσθημα που διαφέρει τόσο πολύ από τα άλλα, αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί όλοι γύρω του το κυνηγούν.

Μέχρι πού για μια στιγμή ή για μια μέρα, ξαφνικά το νιώθεις να διαπερνά το κορμί σου και τότε σαν ο ίδιος ο Θεός να σου μίλησε συνειδητοποιείς ότι αυτός είναι ο λόγος που γεννήθηκες, ο λόγος που γράφτηκαν βιβλία και ο άνθρωπος ζεί και εξελίσσεται... Γιατί νιώθοντας ευτυχισμένος καταλαβαίνεις ότι απλά και μόνο που ζεις, απλά και μόνο που αναπνέεις, αξίζεις και μπορείς να αλλάξεις κάτι στον ατέλειωτο αυτό ωκεανό. Η ύπαρξη σου έτσι ξαφνικά αποκτά νόημα...


Έρχονται όμως μετά στη ζωή σου και εκείνες οι στιγμές, που βιώνεις θλίψεις και πικρίες και που για κάποιο περίεργο λόγο σαν να έχεις γεράσει πολύ, σαν να έπαθες ατύχημα, λησμονείς την ηδονή πού εκείνο το φως, εκείνο το φιλί, η νύχτα ή εκείνο το χαμόγελο σού είχε ξυπνήσει μέσα σου αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα. Και τότε είναι πού ξεκινάς να χάνεις την πίστη σου στη ζώη, τότε ξεκινάς να ζείς χωρίς να ελπίζεις... Τότε δίνεις το δικαίωμα στους άλλους να σε χρησιμοποιούν προς το δικό τους όφελος, να σου φορτώνουν αρρώστιες και εσύ γεμάτος ψεύτικη χαρά να δίνεις την συγκατάθεση σου στην εξαθλίωση της ψυχής σου.

Γιατί πείστηκες καλά ότι για την κατάσταση αυτή δεν ευθύνεσαι εσύ ο ίδιος, αλλά σε κάνουν να πιστεύεις ότι κάτι πήγε στραβά στην πορεία, ότι κάποιος σου πήρε το τιμόνι στο ταξίδι της ζωής σου και εσύ είσαι πλέον αδύναμος να ζήσεις όπως θα έπρεπε, όπως θα ήθελαν όλοι οι άλλοι να ζείς. Αυτοί που ζήσαν αυτήν την ευτυχία μα σαν χάθηκε, δεν πίστεψαν ποτέ πώς θα γυρίσει...

Σε παρακαλώ μην πιστέψεις και σύ... Σε παρακαλώ ξύπνα! Είναι καιροί κρίσης, έτσι λένε, είναι δύσκολα τα πράγματα και οι καιροί άλλαξαν... θα τους πιστέψεις; Μα ήταν πάντα δύσκολοι οι καιροί, μα πάντα υπήρχαν δυστυχισμένοι... Μα πάντοτε υπήρχαν ΚΑΙ οι δυνατοί ΚΑΙ οι τρελοί που πίστευαν στις αλλαγές του κόσμου. Όχι οι ψευτοχαρούμενοι που ικανοποιούνταν βλέποντας τη ζωή μέσα από τα μάτια των άλλων, αλλά εκείνοι που τολμούσαν να γευτούν χιλιάδες φαγητά και μπαχάρια για να καταλάβουν τι τους ταιριάζει... Για να ανακαλύψουν πού βρίσκεται το δικό τους φως, πού κρύβονται οι δικές τους λάμψεις ευτυχίας...

Και δεν είναι η ευτυχία μία καθημερινότητα, δεν μπορεί να είναι μια ρουτίνα, γιατί δεν θα είχες λόγο να την κυνηγήσεις, να παλέψεις για αυτήν, ούτε να θυσιάσεις. Είναι μάλλον ένα ταξίδι, μια διαδρομή, που θα πέσεις, θα κάνεις λάθη και θα νιώσεις πολλά συναισθήματα που θα σε προβληματίσουν. Μη φοβηθείς... Δεν είναι παρά οι γοργόνες της φαντασίας σου, που με αυτιά ανοιχτά θα αντιμετωπίσεις και θα συνειδητοποιήσεις ότι έτσι εκτιμάς περισσότερο την ευτυχία που θα βρείς. Δεν γίνεται η ευτυχία σου να είναι ίδια με των άλλων, αλλού ένιωσες εσύ τη χαρά αυτή και αλλού οι άλλοι. Μην είσαι πεπεισμένος ότι αυτή η λύπη που βιώνεις ή που βίωσες είναι αποτέλεσμα των άλλων... Μην δίνεις έτσι το τιμόνι σου.

Μην τα παρατάς λοιπόν, σήκω και αγωνίσου... Και πάντα να θυμάσαι τη γλύκα εκείνου του φωτός, εκείνης της στιγμής πού γεύτηκες αυτό για το οποίο παλεύεις... Την ευτυχία.

Δήμητρα Κάπα