To Κτήνος

To Κτήνος

Λίγο λίγο
ξυπνά,
από την εώς τώρα του λήθη.
Βρυχάται
ξύνεται
οργισμένα κοιτά,
ωσότου γίνουν αλήθεια οι μύθοι.

Το ταίζει
κάθε μέρα η κοινωνία
με την ψιχουλοπερίθαλψη
στην υγεία.

Το ποτίζει η λανθάνουσα
υποτακτική δημόσια παιδεία.
Το φροντίζει στοργικά
η αστυνομία,
με πρόστιμα, φάπες
και τρομολαγνεία.


Το θωπεύουν με γλυκά,
τα ΜΜΕ και η θεωρητική ιδεολογία.
Το χτενίζει
καθημερινά
η κρατική ανυπαρξία,
τα διόδια στον δρόμο,
οι λακκούβες στον νόμο,
και η πλήρης ευθυνοφοβία.

Το κτήνος ξυπνά
από το βαθύ του ύπνο,
το κοιτώ
με κοιτά,
το νανουρίζω με λόγια ήρεμα, απαλά
μα η οργή του
δεν μ' αφήνει να το ρίξω σε ύπνο ξανά.

Το κτήνος ξυπνά
λίγο λίγο από την λήθη.
Βρυχάται,
ξύνεται,
οργισμένα κοιτά
ωσότου γίνουν αλήθεια οι μύθοι.

Ώσπου παίρνει
την μορφή μου,
μεγαλώνει μέσα στο κορμί μου,
αναζητά την έξαψη
και ποντάρει στην ορμή μου.

Θέλει να βγει,
την δικαιοσύνη του
να ορίσει,
τον τόπο από την βρώμα του
να καθαρίσει.

Με τρόπο βιαίο
με τρόπο φθονερό
εκδίκηση ψάχνει
και οπαδό.

Η απεριόριστη της γης αδικία,
γίνονται εφόδια
του ξεσπάσματος του
γίνονται αιτία.

Το κτήνος ξυπνά
λίγο λίγο απο την λήθη.
Βρυχάται,
ξύνεται,
οργισμένα κοιτά.
ωσότου γίνουν αλήθεια οι μύθοι.

Όσο πιο πολύ
κυνηγάν τα ονειρά μου,
όσο ξεπατώνουν με αδιαφορία τα σπαρτά μου,
όσο εκμεταλλεύονται
την παραγωγική ομορφιά μου,
όσο φυλακίζουν με χρέη και φόρους
την σκέψη και την καρδιά μου,
τόσο ανατρέφουν
και δυναμώνουν
το κτήνος.

Που λίγο λίγο
ξυπνά,
από την λήθη
και με άλλα κτήνη
ζητά
να σπείρει της οργής
παντού την ΜΑΥΡΗ φωτιά.

Μόνο η τέχνη το σταματά,
η τέχνη, η αγάπη
κι η μητρικη μου αγκαλιά.
Μόνο η τέχνη το σταματά
η τέχνη, η αγάπη
η φιλία και της φύσης η χαρά.
Μόνο η τέχνη το σταματά
η τέχνη, η αγάπη
και τα χαμόγελα.

Γι' αυτό χαμογέλα
και 'συ
να ρίξουμε το κτηνός
ξάνα σε ύπνο βαθύ.

Άλεξ Κούπι