Μη Αναστρέψιμος

Ξέρεις πώς είναι; Τι μορφή έχει να δίνεσαι αλόγιστα;
Σαν κάτι ιερό. Κάθε πρωί να υποκλίνεσαι μια καλημέρα και κάθε βράδυ μια καληνύχτα.
Να παραμένεις κέρινος στον χρόνο και να εύχεσαι κάποτε να λιώσεις. Να λυγίσεις. Λυτρωτικά να σκορπίσεις.
Ο χρόνος και εσύ… Να παραμένεις. Να επιμένεις. Να πλέκεις στα κρυφά, μέρα την ημέρα, δίχτυα από μυστικά αφειδώλευτα θέλω.
Κι αν καμιά φορά κρεμάς το βλέμμα σου επάνω σε κάποια χάρτινη μορφή, δεν το κάνεις από φόβο μη και ξεχάσεις, καθόλου.
Βλέπεις, η μνήμη των ματιών και της ψυχής δεν κραδαίνει ποτέ της, μα παραμένει ριζωμένη και ανθοφορεί. Γίνεται Εδέμ να την περπατάς κάθε μέρα, θες δεν θες.


Ξέρω, θα ήθελες το θυμικό σου, αν μπορούσες, γυαλόχαρτο να κάνεις, να σε γδάρει, να σε σβήσει…
Όμως είναι μάταιο… Αφού είναι ανεξίτηλα τα αισθήματα της μνήμης.
Άλλωστε η πάλη, πάντα της θα είναι άνιση μπρος στην άκρατη αλήθεια.

Γνωρίζεις πώς είναι τα ανείπωτα και αδάπανα αισθήματα;
Έτσι είναι… Να προτιμάς να ξοδεύεις τον εαυτό σου, από τον άλλον. Ποτέ τον άλλον. Παρά μονάχα να τον φιλάς σαν άγιο φυλακτό, κάτω από το μαξιλάρι της καρδιά σου. Ερωμένος μόνον να μένεις της σκιάς εκείνης που απεγνωσμένα κυνηγάς για να ενωθείς μαζί της, μήπως και πάψεις κάποτε να είσαι το χαμένο παιδί.

Έτσι, την νύχτα που όλα είναι πιο μπλε, βουτάς στις προσδοκίες σου. Τις κολυμπάς, σε πνίγουν και τις πνίγεις. Και ξανά, βαθιάς ψυχής ανάσα. Ευδαιμονίζεις τις αμαρτίες του μυαλού που είναι πιο δυνατές, πιο ασυγχώρητες και απλόχερα ερείδεσαι στην κόλασή τους.
Σου αρκεί να παραμένεις άλυτο ξόρκι, σαν της φωτιάς τον πυρετό, κρυμμένος κι άσβεστος μεσ’ στο αίμα του άλλου. Εκεί, για να το χρωματίζεις άναρχο κόκκινο.

Όταν θες να συνεφέρεις κάποιον, δίνεις χαστούκι, όχι χάδι… Τον τσιμπάς, δεν τον φυσάς.
Μάθε το καλά και χώνεψέ το πια, πως πάντα τα ανεκπλήρωτα γίνονται μυθώδη. Μετουσιώνονται σε δυνατά αισθήματα που σε συντροφεύουν μια ζωή ολάκερη. Όπου κι αν πας σε ακολουθούν, τα κουβαλάς μέσα σου, τα περπατάς, τα μιλάς, τα κοιτάς.
Γίνονται εσύ και ο τρόπος σου και αυτός, είναι μη Αναστρέψιμος.

Ξέρεις πώς είναι; Τι μορφή έχει να δίνεσαι αλόγιστα;
Να τρέμει και η ψυχή σου… Μη Αναστρέψιμα και για πάντα.
Σε φοβίζει το "για πάντα"; Πρόβλημά σου.
Εγώ μάτια μου, με το πάσο ελευθέρας ανά χείρας, σεργιανίζω σε παράδεισο και κόλαση κι άμα τα βρω σκούρα, δεν τρέχω, εκσφενδονίζω το τσιγάρο μου σε μούτρα και χορεύω.
Γι’ αυτό σου λέω, επέλεξε την αθανασία σου… Έτσι, για την αλητεία.

Άννα Μιχαηλίδου