Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία;

Το ελληνικό πολιτικό σκηνικό τα τελευταία πέντε χρόνια κατά κοινή αποδοχή μοιάζει τόσο ανήμπορο να αντιδράσει στις παγκόσμιες εξελίξεις, όσο ένα τρίχρονο παιδί να πιάσει ένα φρούτο από ένα ψηλό δέντρο. Κανένα από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα δεν είναι σε θέση να αναλάβει ισχυρή πλειοψηφία από τον ελληνικό λαό για τον απλό λόγο ότι δεν δίνουν σαφή πολιτική προοπτική απέναντι στην παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Απεναντίας, προσπαθούν απλά να επιβιώσουν ανακυκλώνοντας παλιές πολιτικές νοοτροπίες, ιδεολογίες και πρακτικές και προσπαθούν να οργανωθούν μέσα από ένα ανύπαρκτο πολιτικό δίλημμα “μνημόνιο-αντιμνημόνιο”.


Η παρούσα κατάσταση θυμίζει κατά ένα μεγάλο βαθμό την κατάσταση που επικρατούσε στην πολιτική ζωή της χώρας και κατά την διάρκεια της “εφταετίας του γύψου” όταν οι προϋπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις δεν είχαν καμία πειθώ στον ελληνικό λαό, αλλά και ήταν ανήμπορες να αντιληφθούν τις νέες απαιτήσεις της τότε ελληνικής κοινωνίας. Τότε μέσα από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις πραγματικά δημοκρατών φοιτητών ξεπήδησε μια προοπτική και ένας νέος άνεμος προοπτικής και ελπίδας τόσο για τον συνδικαλισμό, όσο και για την ίδια την κοινωνία. Μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών ξεπήδησαν νέες πολιτικές δυνάμεις που έδειξαν να ανταποκρίνονται στα κοινωνικά θέλω της εποχής και έτσι αποτέλεσε γεγονός η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία.

Επιστρέφοντας στο σήμερα, παρατηρούμε την αδυναμία έκφρασης των κοινωνικών απαιτήσεων και αναγκών από το παλιό και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό. Από τον “πολιτικό μεσαίωνα” που φαίνεται να διανύουμε η κοινωνία επιζητά την αλλαγή και με κάθε νέα πολιτική κίνηση που βγαίνει στην επιφάνεια ενθουσιάζεται, περιστασιακά όμως, καθώς ακόμα και αυτές οι επιλογές αποτελούνται από ίδια πρόσωπα του παλιού, σαθρού διαπλεκόμενου προσωπικού. Ακόμα και οι φαινομενικά πιο ριζοσπαστικές φωνές αποτελούν κομμάτι και στηρίζουν κάτι δοκιμασμένο και αποτυχημένο μέσα στο χρόνο, κάτι το οποίο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν πείθουν μακρόπνοα μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Καταλήγοντας, μάλλον ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε πού ακριβώς απέτυχε το πεπαλαιωμένο και να αναλογιστούμε τι πρέπει να αλλάξει μορφή με απώτερο σκοπό πάντα να εξελιχθεί ένα κοινωνικο-πολιτικό μοντέλο για να περάσουμε στην νέα μέρα της κοινωνικής ευημερίας, όπου το κοινωνικό σύνολο θα έχει στα χέρια του “όπλα” για νέες διεκδικήσεις, νέες μορφές αγώνα και πάλης ενάντια στα κακώς κείμενα των συμφερόντων τους. Μήπως λοιπόν ήρθε η στιγμή να μιλάμε για την συγκρότηση της Δ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, που θα λειτουργεί με νέους όρους, και μιας κοινωνικο-πολιτικής αναγέννησης από την κοινωνία για την κοινωνία;

Ανδρέας Σταματόπουλος