Καταδίκη

Χαμός γίνεται πάλι με τις καταδίκες της βίας τις τελευταίες ημέρες. «Καταδικάζουμε τα άδεια μπουκάλια στις καταλήψεις», «Καταδικάζουμε τα γκαζάκια», «Καταδικάζουμε τις επιθέσεις με Καλάσνικοφ», «Καταδικάστε κι εσείς», «Καταδικάστε ακόμα περισσότερο», «Καταδικάστε αυτό που θα γίνει αύριο», και, γενικά, γαμώ την καταδίκη μου.
Εν τω μεταξύ, αυτοί που καταδικάζουν -και ζητάνε και από όλους τους άλλους να καταδικάσουν- είναι όλοι αυτοί που θα έπρεπε να είναι στη φυλακή αλλά ο σοφός ελληνικός λαός είτε τους ψήφισε ξανά είτε τους ανέχεται.

Λογικό είναι πως, από την στιγμή που η Δικαιοσύνη δεν καταδίκασε κανέναν για την χρεοκοπία της χώρας –αφού κανείς δεν οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη- θα ερχόταν η μέρα που αυτοί που θα έπρεπε να καταδικαστούν θα γίνονταν δικαστές, θα καταδίκαζαν τους πάντες και θα ζητούσαν από τους άλλους να κάνουν το ίδιο.
Καταδικάζουν τη βία για να καλυφθεί το βίαιο και επαναλαμβανόμενο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Ας κάνει κάποιος τον κόπο να δει τι ψηφίστηκε χτες στη Βουλή και με ποιο τρόπο ψηφίστηκε.
Αυτά δεν τα καταδικάζει κανείς. Αυτά δεν είναι βία. Είναι χάδια.
Φυσικά, νιώθουν πως η βία πλησιάζει τις σιχαμερές υπάρξεις τους. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που ζητούν την καταδίκη της βίας. Γιατί, κατά τ’ άλλα, οι ίδιοι είναι πολύ βίαιοι. Αδίστακτοι.
Αλήθεια, υπάρχει έστω ένας που να πιστεύει πως με το να παραμένουν οι ίδιοι άνθρωποι στις ίδιες θέσεις και να κάνουν τα ίδια πράγματα υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να αλλάξει το παραμικρό;
Τι ακριβώς περιμένουμε;
Η Ελλάδα έχει ξεπεράσει κάθε όριο γελοιότητας.
Και οι Έλληνες μουγκοί θεατές. Ακόμα πιο γελοίοι.
Λαμβάνουμε αυτό που ζητήσαμε. Λαμβάνουμε αυτό που αξίζουμε.
Νέμεσις.
Είναι κι αυτό Δικαιοσύνη.

pitsirikos