ανυπόληπτα ζωύφια

Γράφει ο Μιχάλης Τζανάκης

«Οι μεταπολεμικές μας κυβερνήσεις δεν φρόντισαν να κατασκευάσουν ελεύθερους πολίτες, ώστε η Χούντα η κάθε Χούντα, να μη μπορεί να σταθεί ούτε για λίγες ώρες. Το έθνος αντιπροσωπεύτηκε μεταπολεμικά από τα φαντάσματα του.

Πριν χάσει η λέξη Δημοκρατία το νόημα της, όπως τόσες άλλες σύγχρονες ελληνικές λέξεις πρέπει:

Πρώτον. Το κράτος να εγκαταλείψει την αυταρχικότητά του, για να γίνει πολιτεία, άξια και κατάλληλα για την διεκπεραίωση των προβλημάτων του κάθε πολίτη, να αποκτήσει ανθρώπινη υπόσταση.

Δεύτερον. Ο πολίτης να αποκτήσει συνείδηση των δικαιωμάτων του. Για τις υποχρεώσεις του, συνεχώς του παρέχονται υπενθυμίσεις μετά φορτικότητας. Αλλά και οι υποχρεώσεις του να βασίζονται στο σεβασμό των συνανθρώπων και συμπολιτών του και όχι σε μια υποχρεωτική προσφορά υπηρεσιών και παροχών προς μια ανεξέλεγκτη κατ ουσίαν ομάδα ηγετών- συνηθίσαμε να αποκαλούμε κυβερνήσεις- έστω και με δημοκρατικές διαδικασίες εκλεγμένες.

Τρίτον. Ο πολίτης να επιβάλλει στις αρχές τον απόλυτο σεβασμό της προσωπικότητας του κι όχι να είναι έρμαιο βασανισμών και κακοποιήσεων, εις το όνομα του έθνους και των προβλημάτων αυτού. Να το βράσουμε το έθνος που μας καθιστά μέσω των μισητών του οργάνων ανυπόληπτα ζωύφια, καλύπτοντας έτσι την ανικανότητα του να ανταποκριθεί με περίσκεψη και χωρίς συμπλέγματα στις υποχρεώσεις του.

Τέταρτον. Να θεωρηθεί ιερή η έννοια και η παρουσία της νεότητας η εκπαίδευση της να στηρίζεται στην Παιδεία κι όχι στην πληροφόρηση. Να σταματήσει η αστυνομική κηδεμονία και η δήθεν προστασία απ τα «αντικοινωνικά» στοιχεία. Ο αληθινός νέος σήμερα αποκαλείται «αναρχικός» με την ίδια ευκολία που κάποτε αποκαλείτο «αριστερός».

Επιτέλους η Δημοκρατία δεν μπορεί να είναι Φαρισαϊσμός….»

Οι παραπάνω απόψεις δεν ανήκουν σε καμιά αριστερή συνιστώσα, ούτε καν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μην πάει ο νους σας σε κάποιον «προοδευτικό» Ακαδημαϊκό  ή κανέναν θεωρητικό του Αναρχισμού. Δεν είναι καν, σημερινό το κείμενο. Πάνε τριάντα σχεδόν χρόνια από τότε που τα έγραφε ο Μεγάλος Μ. Χατζηδάκις, ο Δεξιός αστός, ο διανοούμενος, ο Άνθρωπος.

Βλέπετε, κάποτε κι η «Δεξιά» είχε τους διανοούμενους της πριν αναλάβει την «εργολαβία» ο Άδωνις. Γραμμένες αυτές οι αράδες πριν τρεις δεκαετίες, τότε που ο Χατζηδάκις βίωνε τον «Αυριανικό Κανιβαλισμό», τότε που τα ήθη τα επέβαλε ο Κουτσόγιωργας και ο εσμός των πρασινοφρουρών.

Τότε, υπήρχαν πολλοί διανοούμενοι –είχαμε τότε ακόμα τέτοιους- να τάσσονται όχι εθελοδουλικά και προσκυνημένα σε κόμματα που έδειχναν την αθλιότητα τους απ τα πρωτοσέλιδα των «φυλλάδων» της φιλελεύθερης και σοσιαλιστικής παράταξης αντίστοιχα.

Διαβάζοντας προσεκτικά μία προς μία τις παραπάνω αράδες αντιλαμβάνομαι όντως την τεράστια ευθύνη μου ως δάσκαλος και ως πολίτης που, όταν διάβαζα τα παραπάνω πριν από χρόνια δεν τα αξιολογούσα σωστά. Ειδικά, όταν διάβαζα λόγια ανθρώπων ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ, όπως του Μάνου, του Μίκη, με διαφορετική πολιτική κουλτούρα, που πολέμησαν λυσσαλέα μεν, ανεπιτυχώς δε, την αποβλάκωση των νεοελλήνων.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Δεξιός Μάνος τιμούσε τους αγωνιστές της Αριστεράς και κατακεραύνωνε το Δεξιό Μεταπολεμικό Παρακράτος. Δυστυχώς γι αυτόν, το Δεξιό Παρακράτος το διαδέχτηκε το Πασοκικό Παρακράτος και από κοινού βίαζαν τη «Δημοκρατία» στη χώρα που αυτή γεννήθηκε.

Κι όλα αυτά, γιατί όλοι εμείς δε διεκδικήσαμε τα δικαιώματα μας και εξουσιοδοτήσαμε τα πολύχρωμα κομματόσκυλα να λυμαίνονται τη χώρα ως προσωπικό τους λάφυρο. Όσοι ενοχλούσαν και ενοχλούν είναι «αντιεξουσιαστές» και «αναρχικοί»- ανάθεμα κι αν έχουν ιδέα από τον αναρχισμό ως ιδεολογία- αλλά ένας «Πρετεντέρης» την ημέρα τη δημοκρατία κάνει πέρα…

ΥΓ. το παραπάνω απόσπασμα, όπως και πολλά άλλα «επίκαιρα» άρθρα υπάρχουν στο «Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ» (ΕΚΔ. ΙΚΑΡΟΣ)