Αιωρούμενη ανοησία

Γράφει ο Μιχάλης Τζανάκης

Άλλο ένα επίτευγμα του επερχόμενου πολιτικού εκσυγχρονισμού των «λιστο-μαφιόζων». Τα αιωρούμενα χημικά στοιχεία απ την καύση των τζακιών και γενικότερα όλων των ξυλο-συσκευών, που επιστρατεύτηκαν μετά από καιρό, για να συμβάλλουν στην… παραμονή μας στον «σκληρό πυρήνα» των ευρωπαϊκών χωρών. Τον φετινό χειμώνα ο ελληνικός ουρανός φιλοξενεί-εκτός απ την αιθάλη των καυσόξυλων- την αιθάλη της ανοησίας και της απανθρωπιάς των «φωστήρων» που κάνει διαρκώς το δίλημμα «απατεών ή βλαξ», να επανέρχεται επίκαιρο.

Το επιχείρημα της πάταξης του λαθρεμπορίου πετρελαίου είναι τόσο πειστικό, όσο και τα επιχειρήματα των δαιμόνιων πολιτικών Βενιζέλου-Παπακωνσταντίνου για τις απάτες της λίστας που έκρυβαν, επιμελώς και δολίως μεν, βλακωδώς δε. Τα κρατικά ταμεία σταθερά άδεια, η αιθαλομίχλη σταθερά παρούσα –με επαπειλούμενα πρόστιμα απ την ΕΕ- με σταθερή παράνομη υλοτόμηση και το υπουργείο να εκλιπαρεί να μετριαστεί η χρήση τζακιών, αντί να δει πόσο «αιωρούμενη» είναι η φορομπηκτική πολιτική των οικονομικών «φωστήρων».

Κάπου εκεί κοντά στην εστία της φωτιάς που απελευθερώνει τα «απειλητικά σωματίδια», καθώς πυρώνεσαι, ακούς τα αισιόδοξα διαγγέλματα  των συγκυβερνώντων, που «ρίχνουν ρευστό στην αγορά» ή που «υπόσχονται την επερχόμενη ανάπτυξη» και τσιμπιέσαι αν είσαι με τα καλά σου εσύ, ή αυτοί που μπαρουφολογούν ανέξοδα, τηλεοπτικώς. Το ευχολόγιο, η αισιοδοξία ή η απαισιοδοξία- συγκρατημένη ή μη-, δεν είναι παρά «αέρας κοπανιστός» ή μάλλον  επικίνδυνα «αιωρούμενα σωματίδια», για την ακρίβεια έκφραση συναισθημάτων πόρρω απέχοντα από την πραγματικότητα πολύ περισσότερο δε από τη λογική.

Μπαφιάσαμε κι αυτές τις γιορτές από τηλεοπτικές περσόνες επώνυμες ή μη, να επικαλούνται τη θετική ψυχολογία, τη διάθεση, τη φιλανθρωπία και τον …Πορτοσάλτε να μαζεύει … τρόφιμα (!!!) εκ μέρους του φιλο-λαϊκού ΣΚΑΪ (τι άλλο θα δούμε ακόμα);. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος απ την άλλη,σιγοντάρει να μερακλώσουμε στο μπουζουκο-στούντιο της ΝΕΤ όσο το δυνατόν περισσότερο, ενώ την ίδια στιγμή, παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς τονώθηκε η κοινωνικότητα των Ελλήνων στις «ουρές» Τραπεζών και εφορειών που προσήλθαν για να συμμορφωθούν στα νομοθετήματα των αρχι-λι(η)στών Παπακ., Βενιζ., και λοιπών «δημοκρατικών» δυνάμεων. Στους παραπάνω χώρους, αν αφουγκράστηκα σωστά τον παλμό των θαμώνων, επικρατούσε διάχυτη ή μάλλον «αιωρούμενη» ανησυχία, αφού είχαν μπερδέψει τα ραβασάκια κι έριχναν κλήρο για το ποιο απ τα εκκαθαριστικά θα πλήρωναν ακριβώς.

Ευτυχώς που αυτά κι αυτά μας φέρνουν κοντά, μαζευόμαστε γνωστοί και φίλοι κι αρχίζουμε την κουβέντα. Ο φίλος μου ο Μάκης στη βραδινή εορταστική μάζωξη ασπάζεται το «νοικοκύρεμα» των Γερμανών, διά του Φούχτελ και του Ράϊχενμπαχ, αφού «εμείς είμαστε ανίκανοι». Ο Μάκης έχει κι αποταμιεύσεις που δε θέλει να ρισκάρει,-όπως ισχυρίζεται- άσε που τη γυναίκα τη διόρισε το «κόμμα» στο ΙΚΑ κι έχει ακόμα υποχρέωση σ αυτούς. Ακούγοντάς τον, μου φαίνεται το «τζάκι να καπνίζει» και τα αιωρούμενα σωματίδια της αιθάλης να απειλούν την υγεία όλων των παρόντων.

Να ταν μόνο το ρυπογόνο νέφος αιθάλης απ το τζάκι σκέφτηκα …