ΤΟ ΑΥΤΟ. Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.. ΚΙ ΑΛΩΝΙΖΕΙ.

Έχω μια συνηθισμένη φοβία.  Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν να το πω γιατί νόμιζα πως ήμουν μόνη μου. Μεγαλώνοντας ανακάλυψα πως πάρα πολλοί μοιραζόμασταν τον ίδιο φόβο. Τους κλόουν και κάτι περίεργες μαριονέτες που κοιτάνε με ένα γυάλινο , παγερό βλέμμα κι από κάτω ένα σαρδόνιο χαμόγελο. 

Αισθανόμουν όμως μια ασφάλεια γιατί ήμουν ελεύθερη να τους απομονώσω.  Δεν τους έβαζα στο παιδικό μου δωμάτιο, δεν χρειαζόταν απαραίτητα να πάω στο τσίρκο, δεν μου έφερναν δώρο κάτι τέτοιο κι όλα καλά.

Το πρόβλημα όμως είναι όταν αυτές οι παιδικές φοβίες, ξαφνικά γίνονται πραγματικότητα. Όταν εκεί που είσαι ήσυχος πως "το αυτό " είναι ο μπαμπούλας σε κάποια ταινία  τρόμου, το βλέπεις να έχει βγει από το πανί και να περιφέρεται ανενόχλητο ανάμεσα στο κόσμο. Όταν ο φόβος πως τελικά ο μπαμπούλας υπάρχει επαληθεύεται.

Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι που πιστεύαμε πως δεν υπήρχε. Είχαμε πείσει τον εαυτό μας πως είχαμε απομονώσει το μπαμπούλα σε κάποια άλλη διάσταση κι εδώ δεν μπορούσε να φτάσει. Και τώρα είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε, προς το παρόν, γιατί είμαστε ξαφνιασμένοι και φοβισμένοι.

Τσιμπιόμαστε για να καταλάβουμε αν όλος αυτό το αίσχος είναι αλήθεια ή ένας εφιάλτης. Ακόμα κι όταν μαζευόμαστε εκατό, διακόσιες χιλιάδες μπροστά του δεν μαζευόμαστε οι περισσότεροι με την ιδέα να τον διώξουμε, να τον απειλήσουμε κι εμείς, να του δείξουμε πως δεν μας φοβίζει, μαζευόμαστε κάνοντας ανούσιες τελετές εξευμένισης στο θηρίο.  Γιατί ένα πλάσμα που ζητάει συνέχεια θυσίες, θυσίες με αίμα είναι τέρας. Ένας μπαμπούλας. Ένας αρχαίος δαίμονας που παίζει με τους πιο μεγάλους φόβους των ανθρώπων.

Κι όσο πείθει πως είναι, άτρωτο, ανίκητο, "η μόνη λύση",  δεν φωνάζουμε. Ψελλίζουμε. Και σ΄ολες τις ιστορίες τρόμου κανένα τέρας δεν έφυγε ποτέ με παρακάλια. Κανένα τέρας δεν έδειξε ποτέ κατανόηση. Αν θυμάστε ο ήρωας δίνει πάντα μια μάχη τρομαχτική μέχρι να νικήσει. Με ότι βρίσκει μπροστά του. Προσπαθεί στην αρχή να σπάσει τις αλυσίδες με κάθε τρόπο την ώρα που το τέρας έχει πάει βόλτα. Μετά ψάχνει πως να ξεφύγει και τι υπάρχει γύρω να αμυνθεί αν ξαφνικά τον δει μπροστά του. Και στο τέλος δίνει μάχη σώμα με σώμα κι όποιος γλυτώσει.

Δεν υπάρχει ακόμα ταινία τρόμου που ο ήρωας με το τέρας απλά.... συνεννοήθηκαν.

Οι τρομακτικοί  κλόουν, οι μαριονέτες με το παγερό βλέμμα και το σαρδόνιο χαμόγελο, οι μπαμπούλες είναι εδώ. Έχουν ξαμολυθεί κι αλωνίζουν στις ζωές μας. Είναι αληθινοί. Δεν είναι εφιάλτης. Είναι αυτό που μας συμβαίνει τώρα. Κι αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε κάτι άμεσα, πολύ απλά θα μας φάνε.

 ....τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια, τ’ αλογάκια και τα ξύλινα σπαθιά
βρικολάκιασαν σε τούτα τα στιχάκια, έλα μέσα και μίλα πιο σιγά

Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά
διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά

θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι, θα ‘ναι όλη η παλιά μας συντροφιά
και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι και την πιο πικρή γουλιά

ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά
ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά

Όλα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα
και το χιόνι πέφτει από ψηλά
τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα
κι η κοπέλα μου αστράφτει από χαρά.....


*Ολαρια, Ολαρα, Σαββόπουλος 

 

vasiliskos