Και μετά ήρθε η καταιγίδα...

Σκέψεις. Ανακατωμένα σύννεφα που παλεύουν να επικρατήσουν μέσα στον ανταριασμένο ουρανό του μυαλού μου. Ήταν προδοσία; Ήταν συνθηκολόγηση; Τα έκανε θάλασσα τελικά η κυβέρνηση της Αριστεράς; Έπεσε μαχόμενη στον πιο άγριο πόλεμο που δέχτηκε η χώρα μας μετά τον Εμφύλιο; Είχε τελικά τα όπλα για κάτι διαφορετικό;

Τις μέρες αυτές και ο τελευταίος που ήθελε να δει την αλήθεια είδε ποια πραγματικά είναι η Ευρώπη. Μια γερασμένη κακιά κυρία που μισεί οτιδήποτε το φρέσκο και το ζωντανό. Ένα συνονθύλευμα ναζί, απαίδευτων κοινωνικά και αμόρφωτων ηθικά που το μόνο που τους νοιάζει είναι να σβήσουν τη δίψα τους για αίμα. Και που δε χορταίνουν ποτέ. Παρά ζητάνε όλο και πιο πολύ αίμα... Μια Ευρώπη που μόλις κάποιος τολμήσει να ορθώσει το ανάστημα του εναντίον της δε διστάζει να κάνει τα πάντα για να τον συντρίψει.
Υπάρχει όμως και η άλλη Ευρώπη, η Ευρώπη των λαών που βγήκε στους δρόμους πνιγμένη από το αίσθημα της αδικίας. Η Ευρώπη που δε γνωρίζει από σύνορα, φράχτες και ηλεκτροφόρα σύρματα. Η Ευρώπη που δε δίνει δεκάρα για τους αριθμούς όταν υπάρχουν άνθρωποι γύρω της... Η Ευρώπη του Διαφωτισμού και της Αναγέννησης. Η Ευρώπη της τέχνης και της ομορφιάς...
Ποια από τις δύο θα νικήσει; Η πρώτη μάχη χάθηκε. Ο πόλεμος όμως θα είναι μακρύς. Και η έκβασή του αβέβαια... Κι η ιστορία έδειξε ως τώρα πως όταν ο λαός αγωνίζεται, νικάει.


Προσπαθώντας να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου αυτές, παλεύω μέσα μου να ερμηνεύσω το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Τις ημέρες που βρεθήκαμε μέσα σ' έναν κυκεώνα απειλών, ωμότατων εκβιασμών, μαύρης προπαγάνδας και εφιαλτικών σεναρίων. Κι όμως αντέξαμε, στην αρχή τουλάχιστον. Γυρίσαμε την πλάτη στους εκβιαστές και τα εδώ τσιράκια τους και φωνάξαμε ένα τεράστιο ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ βγαλμένο απ' τις ψυχές μας, ένα ΟΧΙ που μας έκανε όλους εμάς που το φωνάξαμε να νιώσουμε λίγο ψηλότεροι.

Και μετά ήρθε η καταιγίδα... Κάθε λεπτό που περνούσε ένιωθα να φεύγει όλο και πιο πολύ  το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε μου προκαλούσε όλο και περισσότερο ίλιγγο. Ένιωσα να προδίδονται όλα μου τα όνειρα, ένιωθα να βιάζεται με τον πιο χυδαίο τρόπο η ελπίδα... Το μυαλό μου σε μετωπική σύγκρουση με την καρδιά μου.

Και στο τέλος το χαστούκι. Ηχηρό. Κι επώδυνο...
Τον είπαν συμβιβασμό. Έντιμο ή άτιμο έχει καμιά σημασία; Από πότε η Αριστερά θεωρεί έντιμο έναν συμβιβασμό; Και η καρδία όλο και να παλεύει πιο πολύ με το μυαλό μου. Μπορούσες αλήθεια να αντέξεις τον οικονομικό θάνατο; Ήσουν έτοιμος να στερηθείς όσα μέχρι τώρα θεώρησες αναγκαία; Μπορούσες να υπομένεις τον στραγγαλισμό με την προσμονή ενός καλύτερου αύριο;
Μια βδομάδα έκλεισαν οι τράπεζες και κόντεψε να γυρίσει ανάποδα ο κόσμος... Κι εκεί είναι που έρχεται να δώσει τη χαριστική βολή η καρδιά... Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή... Και το παιδί μου; Πως θα το αντικρίσω ξανά στα μάτια το παιδί μου αν προδώσω τις αρχές μου; Πως θα τον πάρω απ' το χέρι και θα παλέψω να του γνωρίσω τον δύσκολο δρόμο αν εγώ πρώτος δειλιάσω;

Είναι απίστευτη η εσωτερική μου σύγκρουση αυτή την στιγμή. Φόβος εναντίον ψυχής. Ιδέες ενάντια στην ωμή πραγματικότητα. Πως να τα διαχειριστώ άραγε; Κι όμως! Θα τα καταφέρω. Θα τα καταφέρω γιατί μέχρι τώρα τίποτα στη ζωή δε μου χαρίστηκε κι έχω μάθει να παλεύω.

Το ψάρι δε βαφτίζεται κρέας, η ιστορία έγραψε πως η πρώτη Αριστερή κυβέρνηση της χώρας υπέκυψε. Λύγισε. Γονάτισε. Υποτάχτηκε. Κι αυτό δεν αλλάζει όσο κι αν προσπαθήσει κανείς να το κάνει...
Λένε πως αυτό ήταν μια μαχαιριά στην καρδιά της Αριστεράς. Δεν είναι όμως έτσι. Γιατί Αριστερά δεν είναι αριθμοί, νούμερα και πολιτικές... Αριστερά είναι όλοι εκείνοι που θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους. Αριστερά είναι όλοι εκείνοι που έβαλαν όλον αυτό τον καιρό το εμείς πάνω από το εγώ τους. Αριστερά είναι να δίνεις το χέρι σου όταν σε χρειάζονται δίχως δεύτερη σκέψη. Κι αυτή την Αριστερά δεν μπορεί κανείς να την σκοτώσει. Κι όλοι εκείνοι που επιχαίρουν τώρα να είναι βέβαιοι πως τίποτα δεν μπορεί να τους αναστήσει. Είναι πια παρελθόν, ένα παρελθόν τόσο μαύρο και σκοτεινό που κανείς μας δε θέλει να θυμάται...

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Εμείς όμως θα είμαστε στους δρόμους. Εκεί μάθαμε να παλεύουμε, εκεί μάθαμε να ονειρευόμαστε, εκεί μάθαμε να ερωτευόμαστε και να ζούμε... Στους δρόμους ήμασταν, και πάλι στους δρόμους θα είμαστε...
Τα όνειρα μας δεν πρόκειται να τα χαρίσουμε σε κανέναν...

Ψυχή βαθιά!

Στέφανος Μαντζαρίδης