Κομματική διακονία

Του Θανάση Καρτερού

Το πιο ισχυρό μας όπλο στη διαπραγμάτευση είναι η στήριξη από την κοινωνία είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά, με τη διαπίστωση συμφωνεί όχι μόνο η ηγεσία του κυβερνητικού κόμματος, αλλά κάθε λογικός άνθρωπος. Αν η κοινωνία σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή δεν στηρίζει την κυβέρνηση, αν δεν διαπραγματεύεται στο πλάι της, τότε κλάφ' τα, Χαράλαμπε. Θέλετε και μια αρνητική απόδειξη; Τον δεσμό κυβέρνησης και κοινωνίας προσπαθούν καθημερινά να φθείρουν και να σπάσουν μεγάλα ΜΜΕ και μικροί πολιτικοί τής αντιπολίτευσης.


Καλά ώς εδώ. Αλλά αν κάποιος θεωρεί δεδομένη αυτή τη στήριξη της κοινωνίας -ή της πλειοψηφίας της για να είμαστε πιο ακριβείς- στην κυβέρνηση, κάνει λάθος. Όπως κάνει λάθος κι αν θεωρεί ότι αρκεί στην κοινωνία η εικόνα μιας κυβέρνησης που διαπραγματεύεται σκληρά για να ξεσπάσει σε χειροκροτήματα. Διότι μπορεί να υπάρχει και ο αντίλογος ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες διαπραγματεύσεις. Που πάει να πει ότι η κυβέρνηση δεν οφείλει να πείθει καθημερινά μόνο για τις προθέσεις της, αλλά και για τις δυνατότητές της να επιτύχει προς όφελος όλων μας.

Εδώ οι αντίπαλοί της δεν την αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Δεν αμφισβητούν μόνο τις σκληρές διαπραγματεύσεις. Αυτά οι πιο έξυπνοι κατάλαβαν ότι είναι... σαμαρακατρανέμια. Αμφισβητούν όμως τη δυνατότητα της έντιμης συμφωνίας. Αμφισβητούν τον ρεαλισμό τής ελληνικής πλευράς. Της φορτώνουν ιδεοληψίες, προχειρότητα και αντιφάσεις. Την κατηγορούν για έλλειψη όχι σθένους, αλλά σχεδίου. Και, ξεχνώντας τους δανειστές με τους εκβιασμούς τους, εμφανίζουν την κυβέρνηση ως υπεύθυνη για τις σημερινές δυσκολίες. Θρηνώντας ήδη για τις πολύ χειρότερες αυριανές.

Η τρόικα της αντιπολίτευσης κάνει τη δουλειά της, θα πείτε. Και τα ΜΜΕ του συστήματος επίσης. Και το ΚΚΕ στην κοσμάρα του. Εντάξει, αλλά δίνουμε κι εμείς ένα χεράκι. Για δείτε τη λογοδιάρροια κάποιων δικών μας. Του επίμονου κουτουρού, για παράδειγμα, που προαναγγέλλει καναλικώς και εκνευριστικώς νέο Μνημόνιο. Των ανησυχούντων που διανέμουν τηλεοπτικώς τις ανησυχίες τους. Των άμεμπτων που μέμφονται δημοσίως τους μεμπτούς πριν προκύψει το αξιόμεμπτο. Όλων όσοι παπαριάζουν στην προκαταβολική -και απολίτικη- μαυρίλα.

Εννοείται ότι η στήριξη από την κοινωνία δεν προϋποθέτει κομματική ομοφωνία. Σωστά. Μήπως όμως θα βοηθούσε κάπως μια μεγαλύτερη κομματική διακονία;