Σχεδόν δυόμιση μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από ένα αριστερό, ριζοσπαστικό κόμμα, για πρώτη φορά για τα δεδομένα της χώρας (αν δεν θεωρήσουμε τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ της τετραετίας ’81 - ’85 ριζοσπαστική), σχεδόν όλοι διαβλέπουν ένα μεγάλο, διχαστικό σταυροδρόμι για την ιστορία αυτού του λαού και της Ευρώπης γενικότερα.
Όσο περνούν οι μέρες, όλο και πιο καθαρά φαίνεται το δίλημμα μεταξύ συμφωνίας και ρήξης. Η νέα Κυβέρνηση φαίνεται να αντιλαμβάνεται πως εάν θέλει να πετύχει αξιοπρέπεια, περηφάνια και καλύτερες προοπτικές για τη χώρα, πρέπει να περάσει από τη ρήξη με τους Θεσμούς και την Ε.Ε. Διαφορετικά, θα πρέπει να ακολουθήσει το δρόμο της υποδούλωσης, της υποταγής, των Μνημονίων. Δεν μπορεί να τα έχει καλά και με το χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα.
Μπροστά σε μια τέτοια προοπτική, η «ηχηρή μειοψηφία» αυτής της χώρας (καναλάρχες, πασοκονεοδημοκράτες, οργανωμένα συμφέροντα) οργιάζουν και κατηγορούν τη νέα κυβέρνηση με κάθε μέσο. Γιατί όμως οργιάζουν; Για ποιόν; Ποιος φοβάται εν τέλει τη ρήξη;
Η απάντηση είναι μία: Οι μικροαστοί νοικοκυραίοι. Οι δουλικοί αυτοί άνθρωποι που ακόμα και αν έχασαν μισθό, σύνταξη, ακόμα και αν τα παιδιά τους είτε έχασαν τη δουλειά τους είτε μετανάστευσαν, εξακολουθούν να στηρίζουν της μνημονιακές πολιτικές ως «μόνη λύση» για έξοδο από την κρίση.
Τα νούμερα δεν τους πτοούν, οι στατιστικές δεν τους ενδιαφέρουν. Γι’ αυτούς, το πιο σημαντικό αγαθό μιας ευνομούμενης πολιτείας είναι η ησυχία τους. Να πάνε στη δουλειά τους, να κάνουν τα ψώνια τους, να δουν την τηλεόρασή τους, και να κοιμηθούν. Και δυστυχώς, αυτή η μερίδα του πληθυσμού είναι αρκετά μεγάλη στην ελληνική κοινωνία.
Γι’ αυτό και οι περισσότερες προεκλογικές καμπάνιες από τη δεκαετία του ’90 και μετά συνοψίστηκαν σε μία και μόνο φράση, βάσει της οποίας κινήθηκαν και όλα τα προεκλογικά προγράμματα: Μην ταράζετε τους νοικοκυραίους!
Η μεγαλύτερη δεξαμενή άντλησης ψήφων των κομμάτων που μας έφεραν μέχρι το χείλος της καταστροφής ήταν και είναι αυτή η μερίδα του πληθυσμού. Αυτοί που ποτέ δεν θέλησαν μια πραγματική αλλαγή, αυτοί για τους οποίους φταίνε πάντα οι «άλλοι»: Οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνδικαλιστές, οι καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών, οι μετανάστες.
Αυτοί που ενημερώνονται από το MEGA, το ΣΚΑΪ, το Πρώτο Θέμα (που δίνει και τα κουπόνια). Είναι αυτοί που δεν ξέρουν τι συμβαίνει στην κοινωνία, αντιλαμβάνονται την εξόρυξη στις Σκουριές σαν «μια επένδυση που θα φέρει λεφτά στο κράτος, και τη σαμποτάρουν οι αριστεροί», και την Ε.Ρ.Τ. σαν ένα «πάρτι βολεμένων».
Αυτοί είναι οι εχθροί της ρήξης, αυτοί είναι που αποφεύγουν μια εναλλακτική πρόταση όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και όμως, αυτοί είναι που καθορίζουν (συνήθως) το πολιτικό βαρόμετρο.
Δεν λέω πως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πρέπει να τους αντιμετωπίσει σαν αντιπάλους του, σε καμία περίπτωση. Ένα μεγάλο στοίχημα όμως για την Αριστερά είναι να σπάσει επιτέλους τη συντήρηση αυτών των ανθρώπων. Να τους αποδείξει πως για μια ευνομούμενη πολιτεία που εξελίσσεται, η αλλαγή είναι πιο πολύτιμη από την ησυχία. Έστω και αν αυτή η αλλαγή περνάει μέσα από τη ρήξη που τόσο φοβούνται αυτοί οι άνθρωποι.
Μπάλλιος Δημήτρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου