Βαθιά ανάσα. Ανοίγει το παράθυρο και ο δυνατός ήλιος εκεί έξω κλείνει το μάτι στην ήδη ανεβασμένη του διάθεση. Ξενύχτησε για να δει τ’ αποτελέσματα. Όσο να ‘ναι ήταν σίγουρος ότι θ’ απαλλαγόταν πια απ’ την ασχήμια, απ’ το γκρίζο, απ’ την ταφόπλακα που ‘χε ρίξει στο στήθος του αυτή η δεξιά διακυβέρνηση. Αλλά ξενύχτησε, γιατί ήλπιζε σε μια αυτοδυναμία. Η οποία δεν ήρθε.
Ναι, ίσως το κυβερνητικό σχήμα, να μην είναι ακριβώς αυτό που περίμενε. Όμως δεν έχει πια για πρωθυπουργό κάποιον που χωρίζει τους ανθρώπους σε νόμιμους και λαθραίους. Δεν έχει υπουργούς φρενοβλαβείς πωλητές βιβλίων, τσεκουροφόρους – πρώην προέδρους ναζιστικών νεολαίων, πουδραρισμένες μανταμίτσες που θα τον απειλούν σε φτηνά πάνελ, ότι θα έρθουν οι κομμουνιστές να του πάρουν το σπίτι και πως οι συριζαίοι θα τον αφήσουν χωρίς χαρτί υγείας.
Φεύγει για δουλειά, καφές στο χέρι και επιβίβαση στο λεωφορείο. Περνάει απ’ το Σύνταγμα, και τι έκπληξη, τα κάγκελα μπροστά απ’ τη Βουλή δεν υπάρχουν πια. Και ναι, αυτή η κίνηση συμβολίζει πολλά, μες το κεφάλι του. Φτάνει στα Εξάρχεια, και άλλη μια έκπληξη. Που πήγαν οι κλούβες της αστυνομίας; Λίγο και θα νόμιζε ότι βρισκόταν σε άλλη περιοχή. Η νούμερο ένα πιο αστυνομοκρατούμενη περιοχή της Αθήνας χωρίς ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ΔΙΑΣ ή οτιδήποτε συναφές με χοιρινό. Και ναι, για πρώτη φορά θα πήγαινε στη δουλειά του, αντικρύζοντας το μπλε χρώμα μόνο στον ουρανό και όχι σε κάθε γωνία του δρόμου.
Και χαμογέλασε, και συνέχιζε να ανασαίνει βαθιά. Μετά από καιρό επιτέλους ανασαίνει.
Δεν πρόκειται ούτε για κανέναν φαντασμένο, ούτε για κανέναν ονειροπόλο. Ξέρει ότι ο πόλεμος εκεί έξω δεν τελείωσε, και υπάρχουν ακόμη πολλές μάχες να δοθούν. Μα είναι σίγουρος πως μια μάχη κερδήθηκε ήδη. Η μάχη απέναντι στο φόβο, στη σαπίλα, στην ανηθικότητα, στην αδικία και εν τέλει στη βλακεία που τόσο καιρό μας μικραίνει.
Κι όσο για το αύριο, δεν είναι σίγουρος, μα τώρα πια νιώθει πως ξέφυγε απ’ το χθες κι έτσι μπορεί να ονειρεύεται, και για την ώρα, αυτό του είναι αρκετό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου