Είχε το χαρτί μπροστά της, τους λογαριασμούς στο πλάι. Έγραφε κι έσβηνε. Έσβηνε κι έγραφε. Οι πράξεις δεν έβγαιναν. Έβαζε τα γυαλάκια της και πάλι από την αρχή. Δεν την καλοήξερε κιόλας αυτή τη δουλειά. Άλλος την έκανε τόσα χρόνια. Αλλά τώρα που είχε μείνει μόνη της έπρεπε κι αυτή να την επωμιστεί. Πάμε ξανά. Τόσο η δόση για τη ΔΕΗ, τόσο η ύδρευση, τόσο ο μπακάλης, τόσα χρώσταγε στο φαρμακείο. Πετρέλαιο δεν είχε βάλει, το πάλευε όπως όπως με μια ηλεκτρική κουκουνάρα και «δόξα σοι ο Θεός, αληθινά κρύα ακόμα δεν είχε κάνει». Πάμε ξανά.
Τόσα στο φαρμακείο, τόσα για το ρεύμα… Με την άκρη του ματιού της κοίταγε κάτι τσαλακωμένα εικοσάρικα και κάτι στήλες κέρματα. Μεγαλωμένη χρόνια και χρόνια με το μάντρα «των φρονίμων τα παιδιά» και το άλλο πάλι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Μαθημένη στην ηθική του «βγάζω τις υποχρεώσεις μου» και ύστερα όλα τα άλλα. Αλλά οι λογαριασμοί δεν έβγαιναν γιατί έμπαινε στο τέλος του μήνα η υποχρέωση της δόσης εκείνου του καινούργιου φόρου για τα σπίτια. Άραγε τον πλήρωναν από πάντα αυτόν. Δεν θυμόταν. Αλλά αυτή ακριβώς η δόση την έβγαζε ολωσδιόλου έξω από τους υπολογισμούς της. Είχε κουραστεί να σκέφτεται. Είχε κουραστεί να λογαριάζει σε έναν κύκλο όπου οι πράξεις δεν έβγαιναν με τίποτα. Κι από την άλλη, τέλος του μήνα η γιορτή του εγγονού, κάτι δεν έπρεπε να πάρει; Όχι τίποτα σπουδαίο, κάτι όμορφο, ίσως και χρειαζούμενο. Αθλητικά παπούτσια, από κείνα τα φανταχτερά που ο μικρός τα λιγουρευόταν. Αλλά δεν περίσσευε δραχμή, ναι εκείνη πάντα δραχμές τα έλεγε τα χρήματα. Άκουσε την εξώπορτα να ανοιγοκλείνει. Σηκώθηκε από το τραπέζι και κούτσα κούτσα πήγε ως την αυλή. Της είχαν πετάξει έναν φουσκωμένο κλειστό φάκελο. Είδε το όνομά της τυπωμένο απέξω. Τον άνοιξε. Μέσα άστραφτε το χαμόγελο του υποψήφιου με τη γραβάτα στο ακριβό φυλλάδιο. Έλεγε και κάτι παχιά λόγια αλλά δεν τα καλοέβλεπε. Ούτε τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια μπήκε στον κόπο να κοιτάξει. Ξανακάθισε στο τραπέζι. Μηχανικά έκανε ψηφοδέλτια, φυλλάδια, λογαριασμούς ένα σωρό και τον παραμέρισε. Έβγαλε και τα γυαλάκια της και τα άφησε στην άκρη. «Αθλητικά παπούτσια» σκέφτηκε. Από κείνα τα φανταχτερά. Χαμογέλασε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου